Lantan

57. pierwiastek chemiczny

Lantan (La, łac. lanthanum) – pierwiastek chemiczny należący do bloku f w układzie okresowym.

Lantan
bar ← lantan → cer
Wygląd
srebrzystobiały
Lantan
Widmo emisyjne lantanu
Widmo emisyjne lantanu
Ogólne informacje
Nazwa, symbol, l.a.

lantan, La, 57
(łac. lanthanum)

Grupa, okres, blok

–, 6, f

Stopień utlenienia

III

Właściwości metaliczne

lantanowiec

Właściwości tlenków

silnie zasadowe

Masa atomowa

138,91 ± 0,01[a][4]

Stan skupienia

stały

Gęstość

6146 kg/m³

Temperatura topnienia

920 °C[1]

Temperatura wrzenia

3464 °C[1]

Numer CAS

7439-91-0

PubChem

23926

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
warunków normalnych (0 °C, 1013,25 hPa)

Został odkryty w 1839 roku przez ucznia Berzeliusa Carla Gustawa Mosandera w zanieczyszczeniach tlenku ceru. Nazwę nadał Berzelius od greckiego słowa lanthanein – ukrywać się, gdyż pierwiastek ten „ukrywał się” w tlenku ceru[5].

IUPAC zalicza lantan do lantanowców[6][7], w podręcznikach spotyka się jednak często przypisanie lantanu do skandowców, a nie lantanowców[8][9].

Charakterystyka

Lantan jest srebrzystobiałym metalem, jest miękki i kowalny. Utlenia się na powietrzu, rozkłada wodę, rozpuszcza się w kwasach z wyjątkiem stężonego kwasu siarkowego. Stosowany jest jako dodatek do stali, do stopów glinu i miedzi. Tlenek lantanu służy do wyrobu szkieł optycznych.

Występowanie

Lantan występuje w skorupie ziemskiej w ilości 32 ppm (wagowo). Najważniejszymi minerałami lantanu są:

  • monacyt (Ce,La,Th,Nd,Y,Pr)PO4 – tzw. piasek monacytowy;
  • bastnezyt (Ce,La,Nd,Y,Pr)CO3F;
  • ceryt fluorowy (La,Ce)F3;
  • parazyt (Ce,La)2O3.

Zobacz też

Uwagi

Przypisy