வரலாற்றுவரைவியல்

நவீன காலத் தொடக்கத்தில் வரலாற்றுவரைவியல் என்னும் சொல் "வரலாற்றை எழுதுதல்" என்பதையும் வரலாற்றுவரைவாளர் என்னும் சொல் "வரலாற்றாளர்" என்பதையும் குறித்தது. அக்காலத்தில் சில நாடுகளில் அதிகாரபூர்வ வரலாற்றாளர்கள், "அரச வரலாற்றுவரைவாளர்" என்ற பதவிப் பெயரைக் கொண்டிருந்தனர். சுவீடனில் 1618 இலிருந்தும், இங்கிலாந்தில் 1660 இலிருந்தும், இசுக்காட்லாந்தில் 1681 இலிருந்தும் இவ்வாறான பதவி இருந்தது. இசுக்கட்லாந்தில் இப்போதும் உள்ளது. "வரலாறு எழுதப்பட்ட, எழுதப்படும் முறை பற்றிய ஆய்வு - வரலாறு எழுதுவதன் வரலாறு .... வரலாற்றுவரைவியலைக் கற்கும்போது நேரடியாகக் கடந்தகால நிகழ்வுகள் குறித்துக் கற்பதில்லை, மாறாக, தனிப்பட்ட வரலாற்றாளர்களின் ஆக்கங்களில் அந்நிகழ்வுகள் பற்றிய விளக்கங்கள் எவ்வாறு மாறுபடுகின்றன என்பது பற்றியே கற்கப்படுகிறது." என்னும் வரைவிலக்கணம் அண்மைக் காலத்திலேயே உருவானது.^[4]

கடந்த காலத்தைப் புரிந்துகொள்வது உலகு தழுவிய ஒரு தேவையாகவே தோன்றுவதுடன், வரலாற்றைச் சொல்வது உலகம் முழுவதிலும் உள்ள நாகரிகங்களில் தனித்தனியாகவே உருவாகின. வரலாறு எவ்வெவற்றை உள்ளடக்கியுள்ளது என்பது ஒரு மெய்யியற் பிரச்சினை. மிகப் பழைய வரலாறுகள் மெசொப்பொத்தேமியா, பண்டை எகிப்து ஆகியவற்றின் காலத்துக்கு உரியவை. ஆனால், இந்தத் தொடக்க நாகரிகங்களில் வரலாற்றை எழுதியவர்களின் பெயர்கள் தெரியவரவில்லை. இக்கட்டுரையில் வரலாறு என்பது, எதிர்காலத் தலைமுறையினர் நிகழ்வுகளைப் பற்றி அறிந்துகொள்ளும் வகையில் விளக்க முறையில் எழுதப்பட்ட வரலாற்றையே குறிக்கிறது. எழுத்தின் அறிமுகத்துக்கு முன்னர் வாய்மொழி வரலாறு அல்லது வாய்மொழி மரபு இருந்துவந்தது.

அறிவொளிக் காலத்திலேயே முறையான வழிமுறைகளைப் பயன்படுத்தியதன் மூலம் வரலாற்றுவரைவியலின் நவீன வளர்ச்சி தொடங்கியது. இக்காலத்தில் பிரான்சைச் சேர்ந்த மெய்யியலாளர் வோல்ட்டயர் (1694–1778), கடந்த காலத்தைப் பார்ப்பதற்கான அவரது புதிய வழிமுறைகளை விளக்கியதன் மூலம் வரலாற்றுவரைவியலின் வளர்ச்சியில் பெரும் செல்வாக்குச் செலுத்தினார். இவர் இராசதந்திர, இராணுவ நிகழ்வுகளை விவரிக்கும் மரபில் இருந்து விலகி வழக்காறுகள், சமூக வரலாறு, கலைகளிலும் அறிவியல்களிலும் செய்த சாதனைகள் போன்றவற்றுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தார்.

பிரெஞ்சுப் புரட்சியுடன் தொடர்புடைய குழப்பமான நிகழ்வுகள் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் பெரும் பகுதி வரலாற்றுவரைவியலுக்கும், பகுப்பாய்வுக்கும் தூண்டுகோலாக அமைந்தன. இங்கிலாந்தில் இடம்பெற்ற 1688 புரட்சி மீதான ஆர்வமும் 1832 இன் பெரும் சீர்திருத்தச் சட்டம் காரணமான மீண்டும் உருவானது.

20 ஆம் நூற்றாண்டு வரலாற்றுவரைவியல் பல முக்கியமான நாடுகளில் பல்கலைக்கழகங்களையும், கல்விசார் ஆய்வு மையங்களையும் நோக்கிச் சென்றதைக் காணக்கூடியதாக உள்ளது. பொதுமக்களுக்கான வரலாறு தொடர்ந்தும் தாமாகவே கற்றுக்கொண்ட தொழில்முறை சாராதவர்களால் எழுதப்பட்டது. ஆனாலும், புலமைசார் வரலாறு பல்கலைக்கழகங்களிலும், ஆய்வுக் கருத்தரங்குகளிலும் பயிற்சி பெற்றவர்களால் எழுதப்படுவதாகவே இருந்தது. ஆவணக் காப்பகங்களில் முதல்நிலை மூலங்களுடன் ஆய்வு செய்வதையே பயிற்சி வலியுறுத்தியது. மேற்கு ஐரோப்பாவும், ஐக்கிய அமெரிக்காவும் இந்த வளர்ச்சியில் முக்கிய பங்காற்றின. பிறபகுதிகள் தொடர்பான பிரதேச ஆய்வுகளின் தோற்றமும் வரலாற்று வரைவியல் நடைமுறைகளின் வளர்ச்சிக்கு உதவியது.

எவ்வாறு ஒரு வரலாற்றாளன் வரலாற்று நிகழ்வுகளை அணுகுகின்றான் என்பது வரலாற்றுவரைவியலில் முக்கியமான முடிவுகளுள் ஒன்று. பெயர்கள், தேதிகள், இடங்கள் போன்றவை சார்ந்த தன்னளவிலான வரலாற்று உண்மைகள் குறிப்பாகப் பொருள் பொதிந்தன அல்ல என்பதை வரலாற்றாளர்கள் ஏற்றுக்கொள்கின்றனர். இவ்வாறான உண்மைகள் பிற வரலாற்றுச் சான்றுகளுடன் சேரும்போதே பயனுள்ளவை ஆகின்றன. இவ்வாறான சான்றுகளைச் சேகரிக்கும் வழிமுறையே குறிப்பான வரலாற்றுவரைவியல் அணுகுமுறை எனப்படுகின்றது.

கல்விசார் வரலாற்றாளர்கள் தமது எண்ணங்களை ஒருவருக்கொருவர் பரிமாறிக்கொள்ளவும், புதிதாகக் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட விடயங்களை வெளியிடுவதற்குமான களமாகச் செயற்படக்கூடிய வரலாற்று ஆய்விதழ்கள் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் வெளிவரத் தொடங்கின. தொடக்ககால வரலாற்று ஆய்விதழ்கள் இயற்பிய அறிவியல்களுக்கான ஆய்விதழ்களைப் போலவே இருந்ததுடன், இது வரலாற்றுக்குக் கூடிய தொழில்சார் தோற்றம் தருவதற்கு ஒரு வழியாகவும் பார்க்கப்பட்டது.