ยูฟ่ายูโรปาลีก

ก่อนหน้าการแข่งขันยูฟ่าคัพ มีการแข่งขันชื่อว่า อินเตอร์-ซิตีส์แฟส์คัพ (อังกฤษ: Inter-Cities Fairs Cup) เป็นการแข่งขันฟุตบอลระหว่างสโมสรในยุโรป โดยแข่งขันตั้งแต่ปี ค.ศ. 1955 ถึง 1971 การแข่งขันครั้งแรก (1955–58) นั้นมีสโมสรเข้าร่วม 11 สโมสร จนการแข่งขันครั้งสุดท้าย (1970–71) มีสโมสรเข้าร่วม 64 สโมสร การแข่งขันกลายสิ่งที่สำคัญมากในวงการฟุตบอลยุโรป จนในที่สุด ยูฟ่า ได้เข้ามาควบคุมดูแลและเปิดการแข่งขันใหม่ในชื่อ ยูฟ่าคัพ ในฤดูกาลถัดมา

ยูฟ่าคัพแข่งขันครั้งแรกในฤดูกาล 1971–72 โดยนัดชิงชนะเลิศ เป็นการพบกันระหว่างสองสโมสรจากอังกฤษ วุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์ กับ ทอตนัมฮอตสเปอร์ โดยสเปอร์เป็นผู้ชนะเลิศ ลิเวอร์พูล เป็นอีกหนึ่งสโมสรจากอังกฤษที่ชนะเลิศยูฟ่าคัพในปี ค.ศ. 1973 หลังเอาชนะ โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค ในนัดชิงชนะเลิศ กลัทบัค ชนะเลิศรายการนี้ในปี ค.ศ. 1975 และ 1979 และเข้าสู่นัดชิงชนะเลิศอีกครั้งในปี ค.ศ. 1980 ไฟเยอโนร์ด ชนะเลิศยูฟ่าคัพในปี ค.ศ. 1974 หลังเอาชนะ ทอตนัมฮอตสเปอร์ ด้วยผลประตูรวม 4–2 (2–2 ในลอนดอน, 2–0 ในรอตเทอร์ดาม) ลิเวอร์พูล ชนะรายการนี้เป็นครั้งที่สองในปี ค.ศ. 1976 หลังเอาชนะ กลึบบรึค ในนัดชิงชนะเลิศ

ในทศวรรษ 1980 อีเอฟโค เยอเตอบอร์ (1982 และ 1987) และ เรอัลมาดริด (1985 และ 1986) ชนะเลิศรายการนี้สโมสรละสองครั้ง อันเดอร์เลคต์ เข้าสู่นัดชิงชนะเลิศสองปีติดต่อกัน โดยชนะเลิศในปี ค.ศ. 1983 และ แพ้ให้กับ ทอตนัมฮอตสเปอร์ ในปี ค.ศ. 1984 ต่อมาในปี ค.ศ. 1989 เริ่มมีสโมสรจากอิตาลีเข้ามาชนะเลิศในรายการนี้มากขึ้น หลัง นาโปลี ของ ดิเอโก มาราโดนา เอาชนะ ชตุทท์การ์ท

ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 มีนัดชิงชนะเลิศที่เป็นการพบกันเองของสโมสรจากอิตาลีสองครั้ง และในปี ค.ศ. 1992 โตรีโน แพ้ อายักซ์ ในนัดชิงชนะเลิศ ด้วย กฎประตูทีมเยือน ยูเวนตุส ชนะเลิศรายการนี้เป็นครั้งที่สามในปี ค.ศ. 1993 และ อินแตร์มิลาน ชนะเลิศรายการนี้ในปีถัดมา ในปี ค.ศ. 1995 มีนัดชิงชนะเลิศที่เป็นการพบกันเองของสโมสรจากอิตาลีเป็นครั้งที่สาม โดย ปาร์มา เป็นผู้ชนะเลิศรายการนี้ เพื่อพิสูจน์ความสม่ำเสมอของพวกเขา หลังชนะเลิศ ยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพ สองปีติดต่อกัน นัดชิงชนะเลิศนัดเดียวที่ไม่มีสโมสรจากอิตาลีคือในปี ค.ศ. 1996 อินแตร์มิลาน เข้าสู่นัดชิงชนะเลิศสองปีติดต่อกัน โดยแพ้ให้กับ ชัลเคอ 04 ในปี ค.ศ. 1997 ในการดวลจุดโทษ และชนะเลิศในนัดชิงชนะเลิศที่เป็นการพบกันเองของสโมสรจากอิตาลีเป็นครั้งที่สี่ ในปี ค.ศ. 1998 โดยเป็นการชนะเลิศสามครั้งของอินแตร์มิลานภายในแปดปี ปาร์มา ชนะเลิศในปี ค.ศ. 1999 เป็นการสิ้นสุดยุคที่อิตาลีครอบครองรายการนี้ และเป็นนัดชิงชนะเลิศสุดท้ายของ ยูฟ่าคัพ/ยูโรปาลีก ที่ไม่มีสโมสรจากอิตาลี จนกระทั่งอินแตร์มิลานเข้าสู่นัดชิงชนะเลิศ ในปี ค.ศ. 2020

ลิเวอร์พูลชนะเลิศรายการนี้เป็นครั้งที่สามในปี ค.ศ. 2001 ไฟเยอโนร์ดชนะเลิศรายการนี้เป็นครั้งที่สองในปี ค.ศ. 2002 หลังเอาชนะ โบรุสซีอาดอร์ทมุนท์ ด้วยผลประตูรวม 3–2 ในสนามกีฬาของพวกเขาเอง (เดอเกยป์ ใน รอตเทอร์ดาม) โปร์ตู ชนะเลิศรายการนี้ครั้งแรกในปี ค.ศ. 2003 และชนะเลิศอีกครั้งในปี ค.ศ. 2011 หลังเอาชนะ บรากา สโมสรจากโปรตุเกสด้วยกันเอง ในปี ค.ศ. 2004 เริ่มเห็นสโมสรจากสเปนกลับมาชนะเลิศในรายการนี้อีกครั้ง เริ่มต้นด้วย บาเลนเซีย ชนะเลิศในปี ค.ศ. 2004 และ เซบิยา ชนะเลิศติดต่อกันในปี ค.ศ. 2006 และ 2007 โดยในนัดชิงชนะเลิศในปี ค.ศ. 2007 เป็นการเอาชนะ อัสปัญญ็อล สโมสรจากสเปนด้วยกันเอง นอกจากนี้ ยังมีสโมสรจากรัสเซียสองสโมสร ซีเอสเคเอ มอสโก ชนะเลิศในปี ค.ศ. 2005 และ เซนิตเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ชนะเลิศในปี ค.ศ. 2008 ชัคตาร์ดอแนตสก์ ชนะเลิศในปี ค.ศ. 2009 โดยเป็นอดีตสโมสรฟุตบอลจากโซเวียตและจากยูเครนปัจจุบันที่ชนะเลิศในรายการนี้

ตั้งแต่ฤดูกาล 2009–10 การแข่งขันยูฟ่าคัพ ได้รับการเปลี่ยนชื่อเป็น ยูฟ่ายูโรปาลีก^[3][4] ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ ยูฟ่าอินเตอร์โตโตคัพ การแข่งขันระดับที่สามของยูฟ่า ยกเลิกการแข่งขันและรวมเข้ากับยูโรปาลีกใหม่

อัตเลติโกเดมาดริด ชนะเลิศในรายการนี้สองครั้งในสามฤดูกาล ในปี ค.ศ. 2010 และ 2012 โดยในนัดชิงชนะเลิศในปี ค.ศ. 2012 เป็นการเอาชนะ อัตเลติกเดบิลบาโอ สโมสรจากสเปนด้วยกันเอง เชลซี ชนะเลิศในรายการนี้ครั้งแรกในปี ค.ศ. 2013 กลายเป็นสโมสรแรกที่ชนะเลิศแชมเปียนลีกแล้วชนะเลิศยูฟ่าคัพ/ยูโรปาในปีถัดมา ในปี ค.ศ. 2014 เซบิยาชนะเลิศในรายการนี้เป็นครั้งที่สามในรอบแปดปี หลังเอาชนะ ไบฟีกา ในการดวลจุดโทษ เซบิยาชนะเลิศครั้งที่สี่ในปี ค.ศ. 2015, ครั้งที่ห้าในปี ค.ศ. 2016 หลังเอาชนะลิเวอร์พูลในนัดชิงชนะเลิศ และครั้งที่หกในปี ค.ศ. 2020 หลังเอาชนะอินแตร์มิลานในนัดชิงชนะเลิศ ทำให้เซบิยากลายเป็นทีมที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในรายการนี้

ยูฟ่าคัพ หรือ รู้จักในชื่อ คูปยูฟ่า เป็นถ้วยรางวัลประจำปีโดยยูฟ่า ที่มอบให้กับสโมสรฟุตบอลที่ชนะเลิศในรายการยูฟ่ายูโรปาลีก ก่อนการแข่งขันในฤดูกาล 2009–10 การแข่งขันและถ้วยรางวัลมีชื่อว่า 'ยูฟ่าคัพ' เหมือนกัน

ก่อนการแข่งขันจะเปลี่ยนชื่อเป็น ยูฟ่ายูโรปาลีก ใน ฤดูกาล 2009–10 ข้อบังคับของยูฟ่าระบุว่า สโมสรสามารถเก็บถ้วยรางวัลไว้ได้หนึ่งปี ก่อนที่จะส่งคืนให้กับยูฟ่า หลังจากคืนถ้วยรางวัลแล้ว สโมสรสามารถเก็บแบบจำลองของถ้วยรางวัลที่มีขนาดสี่ในห้าไว้ได้ เมื่อสโมสรชนะเลิศติดต่อกันสามครั้งหรือชนะเลิศรวมกันห้าครั้ง สโมสรสามารถเก็บถ้วยรางวัลไว้ได้อย่างถาวร^[6] อย่างไรก็ตาม ภายใต้กฎข้อบังคับใหม่ ถ้วยรางวัลยังคงอยู่ในการเก็บรักษาของยูฟ่าตลอดเวลา ถ้วยรางวัลจำลองขนาดเต็มจะมอบให้กับทุกสโมสรที่ชนะเลิศการแข่งขัน นอกจากนี้ สโมสรที่ชนะสามครั้งติดต่อกันหรือรวมกันห้าครั้ง จะได้รับตราที่บ่งบอกถึงจำนวนที่ชนะเลิศ^[7] ในฤดูกาล 2016–17 เซบิยาเป็นสโมสรเดียวที่ใส่ตราที่บ่งบอกถึงจำนวนที่ชนะเลิศ หลังประสบความสำเร็จทั้งสองอย่างมาก่อนใน นัดชิงชนะเลิศ 2016^[8]

ถ้วยรางวัลออกแบบและสร้างโดย เบอร์โตนี สำหรับ ยูฟ่าคัพ นัดชิงชนะเลิศ 1972 มีลักษณะเป็นถ้วยทรงสูงสีเงินบนฐานหินอ่อนสีเหลือง^[9] มีความสูง 65 เซนติเมตร, กว้าง 33 เซนติเมตร, ลึกประมาณ 23 เซนติเมตรและมีน้ำหนัก 15 กิโลกรัม^[10]

เพลงสรรเสริญเป็นดนตรีที่เล่นก่อนการแข่งขันในรายการยูโรปาลีกทุกนัด ณ สนามกีฬาที่แข่งขันในรายการดังกล่าว และก่อนการถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ทุกนัดของยูโรปาลีก โดยเป็นองค์ประกอบดนตรีของการเปิดการแข่งขัน^[11]

เพลงสรรเสริญแรกของการแข่งขัน แต่งโดย ยวน ซวิก และบันทึกเสียงโดย แพริสโอเปรา ในช่วงต้นปี ค.ศ. 2009 เพลงสำหรับยูโรปาลีกเปิดตัวครั้งแรกอย่างเป็นทางการที่ ไกรเมลดิฟอรัม เมื่อวันที่ 28 สิงหาคม ค.ศ. 2009 ก่อนการจับสลากรอบแบ่งกลุ่ม ฤดูกาล 2009–10 เพลงสรรเสริญเพลงที่สอง แต่งโดย มิคาเอล คาเดิลบัก และบันทึกเสียงในเบอร์ลิน เป็นส่วนหนึ่งของการรีแบรนด์การแข่งขันใหม่ในฤดูกาล 2015–16^[12] เพลงสรรเสริญเพลงที่สามสร้างโดย แมสซีฟมิวสิก สำหรับการแข่งขันในฤดูกาล 2018–19^[13]

การคัดเลือก

การคัดเลือกเข้ามาแข่งขันในรายการนี้ ใช้การอ้างอิงจากค่าสัมประสิทธิ์ยูฟ่า ประเทศที่ประสบความสำเร็จมากกว่าจะได้เข้าไปอยู่ในรอบที่ดีกว่า ในทางปฏิบัติ แต่ละสมาคมจะได้รับสิทธิ์ในการเข้ามาแข่งขันในรายการนี้จำนวนสามทีมเท่ากัน ยกเว้น:

• ประเทศที่อยู่ในอันดับที่ 51 ถึง 55 (ยิบรอลตาร์, ไอร์แลนด์เหนือ, คอซอวอ, อันดอร์ราและซานมารีโน ในฤดูกาล 2020–21) ได้รับสิทธิ์ในการเข้ามาแข่งขันในรายการนี้สมาคมละสองทีม
• ลิกเตนสไตน์ ได้รับสิทธิ์ในการเข้ามาแข่งขันในรายการนี้ เฉพาะทีมที่ชนะเลิศฟุตบอลถ้วย

ปกติแล้ว ทีมที่เข้าไปแข่งขันในยูฟ่ายูโรปาลีก มักจะเป็นทีมรองชนะเลิศจากลีกสูงสุดในแต่ละประเทศและผู้ชนะเลิศการแข่งขันฟุตบอลถ้วยหลัก โดยทั่วไปแล้ว คือทีมที่อยู่ในอันดับสูงสุดที่ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขัน ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก อย่างไรก็ตาม ใน เบลเยียมลีก การเข้าไปแข่งขันในรายการนี้ ต้องเพลย์ออฟระหว่างทีมจาก เฟิสต์ เอกับเฟิสต์ บี มีไม่กี่ประเทศที่มีการแข่งขันฟุตบอลถ้วยรอง แต่เฉพาะผู้ชนะเลิศฟุตบอลถ้วยรองของอังกฤษและของฝรั่งเศสเท่านั้น ที่ได้รับสิทธิ์เข้าไปแข่งขันในยูฟ่ายูโรปาลีก

การเข้ามาแข่งขันในรายการยุโรป สามารถเข้ามาได้มากกว่าหนึ่งเส้นทาง ในทุกกรณี ถ้าสโมสรมีสิทธิ์เข้าไปแข่งขันใน ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก แล้ว จะไม่สามารถเข้าไปแข่งขันใน ยูฟ่ายูโรปาลีก ได้ เพราะสิทธิ์ของแชมเปียนส์ลีกมีความสำคัญมากกว่า สิทธิ์ของยูฟ่ายูโรปาลีกจะมอบให้กับสโมสรอื่นหรือปล่อยว่าง หากเกินขีดจำกัดสูงสุดของทีมที่มีสามารถเข้าไปแข่งขันในรายการยุโรป ถ้าทีมที่ผ่านเข้าไปแข่งขันในรายการยุโรป จากการชนะเลิศฟุตบอลถ้วยและตำแหน่งในลีก สิทธิ์ "สำรอง" ของยูฟ่ายูโรปาลีกจะย้ายไปที่อันดับสูงสุดในลีก ที่ยังไม่ได้ผ่านเข้าไปแข่งขันในรายการยุโรป ขึ้นอยู่กับกฎของสมาคมของแต่ละประเทศหรือปล่อยว่างหากถึงขีดจำกัดตามที่กล่าวไว้ข้างต้น

สมาคมฟุตบอลสามอันดับแรกอาจจะได้รับสิทธิ์ที่สี่ หากผู้ชนะเลิศแชมเปียนส์ลีกและยูโรปาลีกมาจากสมาคมดังกล่าว และไม่สามารถเข้าไปแข่งขันในรายการยุโรปได้จากผลงานในประเทศ ในกรณีนี้ ทีมอันดับที่สี่ในสมาคมดังกล่าวจะเข้าไปแข่งขันในยูโรปาลีกแทนที่แชมเปียนส์ลีก เพิ่มเติมจากทีมอื่นที่ผ่านเข้ารอบ

ทีมที่ตกรอบจากรอบคัดเลือกและรอบแบ่งกลุ่มในแชมเปียนส์ลีก สามารถเข้าแข่งขันในยูโรปาลีก ในรอบต่าง ๆ (ดูด้านล่าง) ในอดีต ทีมที่ชนะเลิศยูโรปาลีก สามารถเข้ามาแข่งขันในยูโรปาลีกเพื่อป้องกันแชมป์ แต่ตั้งแต่ ค.ศ. 2015 ทีมที่ชนะเลิศยูโรปาลีก จะเข้าไปแข่งขันในแชมเปียนส์ลีก ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1995 ถึง 2015 สามลีกแรกที่มีคะแนน การจัดอันดับแฟร์เพลย์ของยูฟ่า สูงสุด จะได้รับหนึ่งสิทธิ์พิเศษเข้าไปแข่งขันในยูโรปาลีก

รูปแบบในอดีต

ในอดีต การแข่งขันมีรูปแบบเป็นแบบแพ้คัดออกอย่างเดียว โดยแข่งขันสองนัดในระบบเหย้า-เยือน ตั้งแต่รอบแรกจนถึงรอบชิงชนะเลิศ จนกระทั่งใน ฤดูกาล 1997–98 ได้เปลี่ยนแปลงการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ ให้แข่งขันแค่นัดเดียว ส่วนรอบอื่น ๆ ยังคงเป็นแบบแข่งขันสองนัด

ก่อน ฤดูกาล 2004–05 การแข่งขันประกอบด้วย หนึ่งรอบคัดเลือกแล้วตามมาด้วยรอบแพ้คัดออก 16 ทีมที่ตกรอบจากรอบคัดเลือกสุดท้ายของแชมเปียนส์ลีก เข้าสู่รอบแรกของยูฟ่าคัพ ต่อมา ทีมที่จบอันดับสามในรอบแบ่งกลุ่มแรกของแชมเปียนส์ลีก เข้าสู่รอบสุดท้ายของยูฟ่าคัพ

ตั้งแต่ฤดูกาล 2004–05 การแข่งขันเริ่มต้นด้วยรอบคัดเลือกสองรอบ แข่งขันในเดือนกรกฎาคมและสิงหาคม ทีมที่มาจากสมาคมอันดับที่ 18 และต่ำกว่า จะเข้าสู่รอบคัดเลือกรอบแรก ทีมที่มาจากสมาคมอันดับที่ 9–18 จะเข้าสู่รอบคัดเลือกรอบสอง ร่วมกับทีมที่ชนะจากรอบคัดเลือกรอบแรก นอกจากนี้ ยังมีสามสิทธิ์ในรอบคัดเลือกรอบแรกสำรองไว้ให้กับทีมที่มีคะแนนของ การจัดอันดับแฟร์เพลย์ของยูฟ่า สูงสุด (จนถึงฤดูกาล 2015–16) และสิบเอ็ดสิทธิ์ในรอบคัดเลือกรอบสอง สำหรับทีมที่ชนะเลิศ ยูฟ่าอินเตอร์โตโตคัพ

ทีมที่ชนะในรอบคัดเลือกจะเข้าร่วมในรอบแรก ร่วมกับทีมที่มาจากสมาคมอันดับที่ 1–13 นอกจากนี้ ยังมีทีมที่ตกรอบจากรอบคัดเลือกรอบสามในแชมเปียนส์ลีก เข้าร่วมในรอบนี้ ร่วมกับ ทีมที่ป้องกันแชมป์ (เว้นแต่พวกเขาจะผ่านเข้ารอบไปแข่งขันในแชมเปียนส์ลีกจากผลงานในลีกระดับประเทศ) รวมแล้วรอบแรกมีทีมทั้งหมด 80 ทีม

หลังผ่านรอบแพ้คัดออกรอบแรก 40 ทีมที่เหลือจะเข้าสู่รอบแบ่งกลุ่ม โดยจับสลากแบ่งเป็น 8 กลุ่ม กลุ่มละ 5 ทีม รอบแบ่งกลุ่มของยูฟ่าคัพไม่เหมือนกับแชมเปียนส์ลีก ในยูฟ่าคัพ แต่ละทีมจะแข่งขันพบกันแค่ครั้งเดียว, โดยแข่งขันเกมเหย้าสองนัดและเยือนสองนัด สามทีมแรกของแต่ละกลุ่ม จะผ่านเข้าไปในรอบแพ้คัดออกหลัก ร่วมกับ 8 ทีมที่จบอันดับสามในรอบแบ่งกลุ่มของแชมเปียนส์ลีก หลังจากนั้น เป็นการแข่งขันแบบแพ้คัดออกสองนัด ก่อนจะเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศหนึ่งนัด ซึ่งตามธรรมเนียมแล้ว จะแข่งขันในวันพุธในเดือนพฤษภาคม หนึ่งสัปดาห์ก่อนการแข่งขันแชมเปียนส์ลีกรอบชิงชนะเลิศ

รูปแบบปัจจุบัน

ใน ฤดูกาล 2009–10 การแข่งขันได้รับการรีแบรนด์ใหม่เป็น ยูฟ่ายูโรปาลีก โดยยูฟ่าต้องการให้การแข่งขันดูน่าสนใจมากขึ้น^[3] โดยมีทีมเพิ่มขึ้นอีก 8 ทีมที่ผ่านเข้าไปในรอบแบ่งกลุ่ม ซึ่งประกอบด้วย 12 กลุ่ม กลุ่มละ 4 ทีม (แข่งขันโดยพบกันหมดเหย้า-เยือน) โดยทีมที่จบ 2 อันดับแรกในแต่ละกลุ่ม จะเข้ารอบถัดไป จากนั้นการแข่งขันจะดำเนินไปในลักษณะเดียวกับรูปแบบก่อนหน้านี้ ประกอบด้วย รอบแพ้คัดออกแบบพบกันเหย้า-เยือน สี่รอบและหนึ่งนัดชิงชนะเลิศ ที่จะแข่งขันในสนามกลางที่ผ่านคุณสมบัติการแบ่งประเภทสนามฟุตบอลของยูฟ่า นัดชิงชนะเลิศแข่งขันในเดือนพฤษภาคม ในวันพุธ สิบวันก่อนนัดชิงชนะเลิศของแชมเปียนส์ลีก

การคัดเลือกเข้าไปแข่งขันในรายการนี้ มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ สมาคมอันดับที่ 7–9 ตามค่าสัมประสิทธิ์ของยูฟ่า ส่งทีมที่ชนะเลิศฟุตบอลถ้วยและอีกสามทีม (สองทีม ตั้งแต่ฤดูกาล 2015–16) เข้าแข่งขันในยูฟ่ายูโรปาลีก ขณะที่ประเทศอื่น ๆ ส่งทีมที่ชนะเลิศฟุตบอลถ้วยและอีกสองทีม ยกเว้น อันดอร์ราและซานมารีโน ที่ส่งเฉพาะทีมชนะเลิศฟุตบอลถ้วยและทีมรองชนะเลิศ และ ลิกเตนสไตน์ ที่ส่งเฉพาะทีมที่ชนะเลิศฟุตบอลถ้วยเท่านั้น ตั้งแต่ยิบรอลตาร์ได้รับการยอมรับให้เป็นสมาชิกยูฟ่าเต็มตัว ในการประชุมยูฟ่าคองเกรสซึ่งจัดขึ้นในลอนดอนเมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม ค.ศ. 2013 ทีมที่ชนะเลิศฟุตบอลถ้วยของพวกเขา สามารถเข้าแข่งขันในรายการยูโรปาลีก โดยปกติแล้ว ทีมอื่น ๆ จะเป็นสโมสรที่มีอันดับสูงสุดถัดไปในแต่ละลีกในประเทศ ที่ไม่ได้เข้าไปแข่งขันในรายการยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก แต่ฝรั่งเศสและอังกฤษจะยังคงใช้หนึ่งสิทธิ์สำหรับทีมที่ชนะเลิศลีกคัพ หลังจากยกเลิกการแข่งขัน อินเตอร์โตโตคัพ ทีมที่จะเข้ามาแข่งขันในยูโรปาลีกต้องมาจากการแข่งขันภายในประเทศ โดยทั่วไปแล้ว สมาคมที่มีอันดับค่าสัมประสิทธิ์ของยูฟ่าที่สูงกว่า สโมสรจากสมาคมดังกล่าว จะได้แข่งขันในรอบคัดเลือกรอบหลัง ๆ อย่างไรก็ตามทุกทีม ยกเว้นทีมป้องกันแชมป์ (จนถึงฤดูกาล 2014–15) และทีมที่มีอันดับสูงสุด (โดยปกติจะเป็นทีมที่ชนะฟุตบอลถ้วย และ/หรือ ทีมที่ผ่านเข้ารอบยูโรปาลีกที่ดีที่สุด) จากสมาคมอันดับสูงสุด (6 ทีม ในฤดูกาล 2012–15, 12 ทีม ตั้งแต่ฤดูกาล 2015–16) ต้องเล่นรอบคัดเลือกอย่างน้อยหนึ่งรอบ

นอกเหนือจากทีมที่กล่าวไว้ข้างต้นแล้ว ทุกทีมที่ตกรอบเบื้องต้นของแชมเปียนส์ลีก, รอบคัดเลือกและรอบเพลย์-ออฟ จะถูกโอนไปยังยูโรปาลีก ทีมที่ชนะเลิศ 12 ทีม และรองชนะเลิศ 12 ทีม ในรอบแบ่งกลุ่ม จะเข้าสู่รอบแพ้คัดออก ร่วมกับ 8 ทีมที่จบอันดับสามในแชมเปียนส์ลีกรอบแบ่งกลุ่ม

ในปี ค.ศ. 2014 การจัดการแข่งขันได้มีการเปลี่ยนแปลง เพื่อความน่าสนใจของการแข่งขันให้มากขึ้น โดยให้ทีมที่ชนะเลิศยูโรปาลีก ได้รับสิทธิ์เข้าไปแข่งขันในแชมเปียนส์ลีก ทีมส่วนใหญ่จะผ่านเข้าไปในรอบแบ่งกลุ่มโดยอัตโนมัติ ถ้าทีมที่ชนะเลิศฟุตบอลถ้วย ได้สิทธิ์ไปแข่งขันในรายการยุโรปผ่านผลงานของพวกเขาในลีกแล้ว สิทธิ์ดังกล่าวจะตกไปยังในลีกและมอบให้กับทีมที่อยู่ในอันดับที่ดีที่สุด ที่ไม่ได้ไปแข่งขันในรายการยุโรป หมายความว่า ทีมที่เป็นรองชนะเลิศในการแข่งขันฟุตบอลถ้วย ไม่สามารถเข้าแข่งในรายการยูโรปาลีกได้อีกต่อไป จากสิทธิ์ของฟุตบอลถ้วย^[14] กฎเหล่านี้มีผลบังคับใช้ในฤดูกาล 2015–16

การจัดสรร (ตั้งแต่ 2015–16 ถึง 2017–18)

ตารางข้างต้นคือแบบชั่วคราว เนื่องจากอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงในกรณีต่อไปนี้:

• ถ้าทีมที่ชนะเลิศแชมเปียนส์ลีกหรือยูโรปาลีก ผ่านเข้าไปแข่งขันในยูโรปาลีกจากผลงานของพวกเขาในลีกระดับประเทศ จะทำให้สิทธิ์ของยูโรปาลีกนั้นปล่อยว่าง (ไม่ได้ถูกแทนที่โดยทีมอื่นจากสมาคมเดียวกัน) และทีมที่ชนะเลิศฟุตบอลถ้วยในสมาคมที่มีอันดับสูงสุด จะถูกย้ายเข้าไปในรอบถัด ๆ ไป^[15]
• ในบางกรณีที่มีการเปลี่ยนแปลงรายชื่อทีมที่เข้าไปแข่งขันในแชมเปียนส์ลีก จำนวนทีมที่ตกรอบจากแชมเปียนส์ลีกรอบคัดเลือกรอบสาม ที่ย้ายไปยูโรปาลีกจะเพิ่มขึ้นหรือลดลงจากจำนวนเริ่มต้นที่ 15 ซึ่งหมายถึง จะต้องเปลี่ยนแปลงรายชื่อทีมที่เข้าไปแข่งขันในยูโรปาลีกด้วย^[16]
• เนื่องจากแต่ละสมาคมสามารถส่งทีมเข้าร่วมยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกได้สูงสุดห้าทีม หากทั้งทีมที่ชนะเลิศแชมเปียนส์ลีกและทีมที่ชนะเลิศยูโรป้าลีกมาจากสมาคมเดียวกันที่อยู่ในสามอันดับแรก และจบนอกสี่อันดับแรกของลีกในประเทศของพวกเขา ทีมที่จบอันดับสี่ในสมาคมของพวกเขา จะถูกแทนที่ด้วยการย้ายไปแข่งขันในยูโรป้าลีกและเข้าสู่รอบแบ่งกลุ่ม ซึ่งหมายความว่าอาจต้องมีการเปลี่ยนแปลงรายชื่อทีมที่เข้าไปแข่งขันในยูโรปาลีกด้วย^[17]

การจัดสรร (ตั้งแต่ 2018–19 ถึง 2020–21)

เริ่มตั้งแต่การแข่งขันในฤดูกาล 2018–19 ทีมที่ชนะเลิศจากการแข่งขันภายในประเทศ ที่ตกรอบจากรอบคัดเลือกในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก จะถูกย้ายเข้ามาแข่งขันในยูโรปาลีก นอกเหนือจากทีมที่ตกรอบจากรอบคัดเลือกรอบสามและรอบเพลย์ออฟ ยูโรปาลีกรอบคัดเลือกจะมีเส้นทางแชมเปียนแยกต่างหาก ทำให้ทีมที่เป็นแชมป์ลีกของแต่ละประเทศ มีโอกาสที่จะแข่งขันกันเองมากขึ้น^[18]

รอบชิงชนะเลิศ (นัดเดียว)

ฤดูกาล	ชนะเลิศ	ผลคะแนน	รองชนะเลิศ	สนาม
ยูฟ่ายูโรปาลีก
2023-24				อวีวาสเตเดียม, ดับลิน
2022-23	เซบิยา	1 - 1 (หลังต่อเวลาพิเศษ) 4 - 1 (ดวลจุดโทษ)	โรมา	ปุชกาชออเรนอ, บูดาเปสต์
2021-22	ไอน์ทรัคท์ฟรังค์ฟวร์ท	1 - 1 (หลังต่อเวลาพิเศษ) 5 - 4 (ดวลจุดโทษ)	เรนเจอส์	สนามกีฬารามอน ซันเชซ ปิซฆวน, เซบิยา
2020-21	บิยาร์เรอัล	1 - 1 (หลังต่อเวลาพิเศษ) 11 - 10 (ดวลจุดโทษ)	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด	สตาดิโอน มิเอจสกี, กดัญสก์
2019-20	เซบิยา	3 - 2	อินเตอร์มิลาน	ไรน์เอแนร์กีชตาดีอ็อน, โคโลญ
2018-19	เชลซี	4 - 1	อาร์เซนอล	สนามกีฬาโอลิมปิกบากู, บากู
2017-18	อัตเลติโกเดมาดริด	3 - 0	มาร์แซย์	ปาร์กออแล็งปิกลียอแน, ลียง
2016-17	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด	2 - 0	อายักซ์	เฟรนด์สอาเรนา, ซอลนา
2015-16	เซบิยา	3 - 1	ลิเวอร์พูล	ซังคท์ยาค็อพ-พาร์ค, บาเซิล
2014-15	เซบิยา	3 - 2	ดนีโปรดนีโปรเปตรอฟสค์	สตาดียอนนารอดอวือ, วอร์ซอ
2013-14	เซบิยา	0 - 0 (หลังต่อเวลาพิเศษ) 4 - 2 (ดวลจุดโทษ)	ไบฟีกา	ยูเวนตุส สเตเดียม, ตูริน
2012-13	เชลซี	2 - 1	ไบฟีกา	อัมสเตอร์ดัม อารีนา, อัมสเตอร์ดัม
2011-12	อัตเลติโกเดมาดริด	3 - 0	อัตเลติกเดบิลบาโอ	เนชั่นแนล อารีน่า, บูคาเรสต์
2010-11	โปร์ตู	1 - 0	บรากา	อวีวา สเตเดียม, ดับลิน
2009-10	อัตเลติโกเดมาดริด	2 - 1	ฟูลัม	ฟ็อล์คสพาร์คชตาดิโยน, ฮัมบวร์ค
ยูฟ่าคัพ
2008-09	ชัคตาร์โดเนตสค์	2 - 1 (หลังต่อเวลาพิเศษ)	แวร์เดอร์เบรเมิน	ซูครูซาราโคกลูสเตเดียม, อิสตันบูล
2007-08	เซนิตเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก	2 - 0	เรนเจอส์	สนามกีฬาซิตีออฟแมนเชสเตอร์, แมนเชสเตอร์
2006-07	เซบิยา	2 - 2 (หลังต่อเวลาพิเศษ) 3 - 1 (ดวลจุดโทษ)	อัสปัญญ็อล	แฮมป์เดนพาร์ก, กลาสโกว์
2005-06	เซบิยา	4 - 0	มิดเดิลส์เบรอ	ฟีลิปส์สตาดีโยน, ไอนด์โฮเวน
2004-05	ซีเอสเคเอ มอสโก	3 - 1	สปอร์ติงลิสบอน	เอสตาดิโอโชเซ่อัลวาลาด, ลิสบอน
2003-04	บาเลนเซีย	2 - 0	มาร์แซย์	แกน ยูวิล, โกเธนเบิร์ก
2002-03	โปร์ตู	3 - 2 (หลังต่อเวลาพิเศษ)	เซลติก	เบนีโต บียามาริน, เซบิยา
2001-02	ไฟเยอโนร์ด	3 - 2	โบรุสซีอาดอร์ทมุนท์	เดอเกยป์, รอตเทอร์ดาม
2000-01	ลิเวอร์พูล	5 - 4 (หลังต่อเวลาพิเศษ)	อาลาเบส	เว็สท์ฟาเลินชตาดีอ็อน, ดอร์ทมุนท์
1999-2000	กาลาทาซาไร	0 - 0 (หลังต่อเวลาพิเศษ) 4 - 1 (ดวลจุดโทษ)	อาร์เซนอล	พาร์เคน สเตเดี้ยม, โคเปนเฮเกน
1998-99	ปาร์มา	3 - 0	มาร์แซย์	สนามกีฬาลุจนีกี, มอสโก
1997-98	อินเตอร์มิลาน	3 - 0	ลาซีโอ	ปาร์กเดแพร็งส์, ปารีส

รอบชิงชนะเลิศ (สองนัด)

ฤดูกาล	ทีมเหย้า	ผลคะแนน	ทีมเยือน	สนาม
1996-97	ชัลเคอ 04	1 – 0	อินเตอร์มิลาน	พาราคิสดอน สเตเดี้ยม, เก็ลเซินเคียร์เชิน
	อินเตอร์มิลาน	1 – 0	ชัลเคอ 04	ซานซีโร, มิลาน
	รวมผลสองนัด ชัลเคอ 04 คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 1–1 (ชนะดวลจุดโทษ4–1)
1995-96	ไบเอิร์นมิวนิก	2 – 0	บอร์โด	โอลิมปิค สเตเดียม มิวนิก, มิวนิก
	บอร์โด	1 – 3	ไบเอิร์นมิวนิก	สตาร์ เดอ พาริ ลีซีอู, บอร์โด
	รวมผลสองนัด ไบเอิร์นมิวนิก คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 5-1
1994-95	ปาร์มา	1 – 0	ยูเวนตุส	เอนนีโอตาร์ดีนี, ปาร์มา
	ยูเวนตุส	1 – 1	ปาร์มา	สตาดีโอเดลเลอัลปี, ตูริน
	รวมผลสองนัด ปาร์มา คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2-1
1993-94	เร็ดบุลซัลทซ์บวร์ค	0 – 1	อินเตอร์มิลาน	เอิร์นส์ท-แฮปเปิล-สตาดิโอน, วัลส์-ไซเซินไฮม์
	อินเตอร์มิลาน	1 – 0	เร็ดบุลซัลทซ์บวร์ค	ซาน ซิโร่, มิลาน
	รวมผลสองนัด อินเตอร์มิลาน คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2-0
1992-93	โบรุสซีอาดอร์ทมุนท์	1 – 3	ยูเวนตุส	เว็สท์ฟาเลินชตาดีอ็อน, ดอร์ทมุนท์
	ยูเวนตุส	3 – 0	โบรุสซีอาดอร์ทมุนท์	สตาดีโอเดลเลอัลปี, ตูริน
	รวมผลสองนัด ยูเวนตุส คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 6-1
1991-92	โตริโน	2 – 2	อายักซ์	สตาดีโอเดลเลอัลปี, ตูริน
	อายักซ์	0 – 0	โตริโน	สนามกีฬาโอลิมปิก (อัมสเตอร์ดัม), อัมสเตอร์ดัม
	รวมผลสองนัด อายักซ์ คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2-2 (กฎประตูทีมเยือน)
1990-91	อินเตอร์มิลาน	2 – 0	โรมา	ซาน ซิโร่, มิลาน
	โรมา	1 – 0	อินเตอร์มิลาน	สตาดีโอโอลิมปีโก, โรม
	รวมผลสองนัด อินเตอร์มิลาน คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2-1
1989-90	ยูเวนตุส	3 – 1	ฟีออเรนตีนา	สตาดีโอเดลเลอัลปี, ตูริน
	ฟีออเรนตีนา	0 – 0	ยูเวนตุส	อาร์เตมีโอ ฟรังกี, ฟลอเรนซ์
	รวมผลสองนัด ยูเวนตุส คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 3-1
1988-89	นาโปลี	2– 1	ชตุทท์การ์ท	สตาดีโอซานเปาโล, เนเปิลส์
	ชตุทท์การ์ท	3 – 3	นาโปลี	เมอซิเดส-เบนซ์ อารีนา, ชตุทท์การ์ท
	รวมผลสองนัด นาโปลี คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 5-4
1987-88	อัสปัญญ็อล	3 – 0	ไบเออร์เลเวอร์คูเซิน	กูร์เน็ลยา-อัลปรัต, บาร์เซโลนา
	ไบเออร์เลเวอร์คูเซิน	3 – 0	อัสปัญญ็อล	เบอาเรนา, เลเวอร์คูเซิน
	รวมผลสองนัด ไบเออร์เลเวอร์คูเซิน คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 3-3 (ชนะดวลจุดโทษ3–2)
1986-87	อีเอฟโค เยอเตอบอร์	1 – 0	ดันดี ยูไนเต็ด	แกน ยูวิล, โกเธนเบิร์ก
	ดันดี ยูไนเต็ด	1 – 1	อีเอฟโค เยอเตอบอร์	ไทนาคิดส์ ปาร์ค, ดันดี
	รวมผลสองนัด อีเอฟโค เยอเตอบอร์ คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2-1
1985-86	เรอัลมาดริด	5 – 1	เอฟเซ โคโลญจน์	ซานเตียโก เบร์นาเบว, มาดริด
	เอฟเซ โคโลญจน์	2 – 0	เรอัลมาดริด	โอลิมเปียชตาดิโยน, เบอร์ลิน
	รวมผลสองนัด เรอัลมาดริด คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 5-3
1984-85	โมล วิดี	0 – 3	เรอัลมาดริด	โซสโตอี สตาดิโอน, เซแก็ชแฟเฮร์วาร์
	เรอัลมาดริด	0 – 1	โมล วิดี	ซานเตียโก เบร์นาเบว, มาดริด
	รวมผลสองนัด เรอัลมาดริด คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 3–1
1983-84	อันเดอร์เลคต์	1 – 1	ทอตนัมฮอตสเปอร์	คิง เบาดูอิน สเตเดี้ยม, บรัสเซลส์
	ทอตนัมฮอตสเปอร์	1 – 1	อันเดอร์เลคต์	ไวต์ฮาร์ตเลน, ลอนดอน
	รวมผลสองนัด ทอตนัมฮอตสเปอร์ คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2-2 (ชนะดวลจุดโทษ4–3)
1982-83	อันเดอร์เลคต์	1 – 0	ไบฟีกา	คิง เบาดูอิน สเตเดี้ยม, บรัสเซลส์
	ไบฟีกา	1 – 1	อันเดอร์เลคต์	อิสตาจีอูดาลูซ, ลิสบอน
	รวมผลสองนัด อันเดอร์เลคต์ คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2–1
1981-82	อีเอฟโค เยอเตอบอร์	1 – 0	ฮัมบวร์ค	แกน ยูวิล, โกเธนเบิร์ก
	ฮัมบวร์ค	0 – 3	อีเอฟโค เยอเตอบอร์	ฟ็อลคส์พาร์คชตาดีอ็อน, ฮัมบวร์ค
	รวมผลสองนัด อีเอฟโค เยอเตอบอร์ คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 4-0
1980-81	อิปสวิชทาวน์	3 – 0	อาแซด อัลค์มาร์	พอร์ตแมนโรด, อิปสวิช
	อาแซด อัลค์มาร์	4 – 2	อิปสวิชทาวน์	สนามกีฬาโอลิมปิก (อัมสเตอร์ดัม), อัมสเตอร์ดัม
	รวมผลสองนัด อิปสวิชทาวน์ คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 5–4
1979-80	โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	3 – 2	ไอน์ทรัคท์ฟรังค์ฟวร์ท	โบรุสซีอา-พาร์ค, เมินเชินกลัทบัค
	ไอน์ทรัคท์ฟรังค์ฟวร์ท	1 – 0	โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	ค็อมแมทซ์บังค์-อาเรนา, แฟรงก์เฟิร์ต
	รวมผลสองนัด ไอน์ทรัคท์ฟรังค์ฟวร์ท คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 3-3 (กฎประตูทีมเยือน)
1978-79	เรดสตาร์ เบลเกรด	1 – 1	โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	เรดสตาร์ สเตเดี้ยม, เบลเกรด
	โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	1 – 0	เรดสตาร์ เบลเกรด	ไรท์สตาร์ ดีดอน, เมินเชินกลัทบัค
	รวมผลสองนัด โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2–1
1977-78	บัสตียา	0 – 0	ไอนด์โฮเฟิน	สตาด แอมแมนเดนซารี, บาสเตีย
	ไอนด์โฮเฟิน	3 – 0	บัสตียา	ฟีลิปส์สตาดีโยน, ไอนด์โฮเฟิน
	รวมผลสองนัด ไอนด์โฮเฟิน คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 3-0
1976-77	ยูเวนตุส	1 – 0	อัตเลติกเดบิลบาโอ	สตาดีโอโอลิมปีโกโตริโน, ตูริน
	อัตเลติกเดบิลบาโอ	2 – 1	ยูเวนตุส	ซานมาเมส, บิลบาโอ
	รวมผลสองนัด ยูเวนตุส คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 2-2 (กฎประตูทีมเยือน)
1975-76	ลิเวอร์พูล	3 – 2	คลับ บรูกก์	แอนฟีลด์, ลิเวอร์พูล
	คลับ บรูกก์	1 – 1	ลิเวอร์พูล	ยาน เบรเดล สเตเดี้ยม, บรูช
	รวมผลสองนัด ลิเวอร์พูล คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 4–3
1974-75	โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	0 – 0	ตแว็นเตอ	ไรท์สตาร์ ดีดอน, เมินเชินกลัทบัค
	ตแว็นเตอ	1 – 5	โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	ดีเอกแมน สเตเดี้ยม, แอ็นสเคอเด
	รวมผลสองนัด โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 5–1
1973-74	ทอตนัมฮอตสเปอร์	2 – 2	ไฟเยอโนร์ด	ไวต์ฮาร์ตเลน, ลอนดอน
	ไฟเยอโนร์ด	2 – 0	ทอตนัมฮอตสเปอร์	เดอเกยป์, รอตเทอร์ดาม
	รวมผลสองนัด ไฟเยอโนร์ด คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 4-2
1972-73	ลิเวอร์พูล	3 – 0	โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	แอนฟีลด์, ลิเวอร์พูล
	โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	2 – 0	ลิเวอร์พูล	โบรุสซีอา-พาร์ค, เมินเชินกลัทบัค
	รวมผลสองนัด ลิเวอร์พูล คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 3–2
1971-72	วุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์	1 – 2	ทอตนัมฮอตสเปอร์	โมลีนิวส์, วุลเวอร์แฮมป์ตัน
	ทอตนัมฮอตสเปอร์	1 – 1	วุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์	ไวต์ฮาร์ตเลน, ลอนดอน
	รวมผลสองนัด ทอตนัมฮอตสเปอร์ คว้าแชมป์ด้วยประตูรวม 3–2

ผลงานจำแนกตามสโมสร

สโมสร	ชนะเลิศ	รองชนะเลิศ	ปีที่ชนะเลิศ	ปีที่ได้รองชนะเลิศ
เซบิยา	7	0	2006, 2007, 2014, 2015, 2016, 2020, 2023	—
อินเตอร์มิลาน	3	2	1991, 1994, 1998	1997, 2020
ลิเวอร์พูล	3	1	1973, 1976, 2001	2016
ยูเวนตุส	3	1	1977, 1990, 1993	1995
อัตเลติโกเดมาดริด	3	0	2010, 2012, 2018	—
โบรุสซีอาเมินเชินกลัทบัค	2	2	1975, 1979	1973, 1980
ทอตนัมฮอตสเปอร์	2	1	1972, 1984	1974
ไฟเยอโนร์ด	2	0	1974, 2002	—
ไอน์ทรัคท์ฟรังค์ฟวร์ท	2	0	1980, 2022	—
อีเอฟโค เยอเตอบอร์	2	0	1982, 1987	—
เรอัลมาดริด	2	0	1985, 1986	—
ปาร์มา	2	0	1995, 1999	—
โปร์ตู	2	0	2003, 2011	—
เชลซี	2	0	2013, 2019	—
อันเดอร์เลคต์	1	1	1983	1984
อายักซ์	1	1	1992	2017
แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด	1	1	2017	2021
ไอนด์โฮเฟิน	1	0	1978	—
อิปสวิชทาวน์	1	0	1981	—
ไบเออร์เลเวอร์คูเซิน	1	0	1988	—
นาโปลี	1	0	1989	—
ไบเอิร์นมิวนิก	1	0	1996	—
ชัลเคอ 04	1	0	1997	—
กาลาทาซาไร	1	0	2000	—
บาเลนเซีย	1	0	2004	—
ซีเอสเคเอ มอสโก	1	0	2005	—
เซนิตเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก	1	0	2008	—
ชัคตาร์โดเนตสค์	1	0	2009	—
บิยาร์เรอัล	1	0	2021	—
ไบฟีกา	0	3	—	1983, 2013, 2014
มาร์แซย์	0	3	—	1999, 2004, 2018
อัตเลติกเดบิลบาโอ	0	2	—	1977, 2012
อัสปัญญ็อล	0	2	—	1988, 2007
โบรุสซีอาดอร์ทมุนท์	0	2	—	1993, 2002
อาร์เซนอล	0	2	—	2000, 2019
เรนเจอส์	0	2	—	2008, 2022
วุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์	0	1	—	1972
ตแว็นเตอ	0	1	—	1975
คลับ บรูกก์	0	1	—	1976
บัสตียา	0	1	—	1978
เรดสตาร์ เบลเกรด	0	1	—	1979
อาแซด อัลค์มาร์	0	1	—	1981
ฮัมบวร์ค	0	1	—	1982
โมล วิดี	0	1	—	1985
เอฟเซ โคโลญจน์	0	1	—	1986
ดันดี ยูไนเต็ด	0	1	—	1987
ชตุทท์การ์ท	0	1	—	1989
ฟีออเรนตีนา	0	1	—	1990
โรมา	0	1	—	1991
โตริโน	0	1	—	1992
เร็ดบุลซัลทซ์บวร์ค	0	1	—	1994
บอร์โด	0	1	—	1996
ลาซีโอ	0	1	—	1998
อาลาเบส	0	1	—	2001
เซลติก	0	1	—	2003
สปอร์ติงลิสบอน	0	1	—	2005
มิดเดิลส์เบรอ	0	1	—	2006
แวร์เดอร์เบรเมิน	0	1	—	2009
ฟูลัม	0	1	—	2010
บรากา	0	1	—	2011
ดนีโปรดนีโปรเปตรอฟสค์	0	1	—	2015

ผลงานจำแนกตามประเทศ

ประเทศ	ชนะเลิศ	รองชนะเลิศ	จำนวน
สเปน	13	5	18
อังกฤษ	9	8	17
อิตาลี	9	7	16
เยอรมนี[A]	6	8	14
เนเธอร์แลนด์	4	3	7
โปรตุเกส	2	5	7
รัสเซีย	2	0	2
สวีเดน	2	0	2
เบลเยียม	1	2	3
ยูเครน	1	1	2
ตุรกี	1	0	1
ฝรั่งเศส	0	5	5
สกอตแลนด์	0	3	3
ออสเตรีย	0	1	1
ฮังการี	0	1	1
เซอร์เบีย[B]	0	1	1

หมายเหตุ

• A. ^{^} รวมสโมสรจาก เยอรมนีตะวันตก ไม่มีสโมสรจากเยอรมนีตะวันออก เข้าสู่นัดชิงชนะเลิศ
• B  ^{^} รวมสโมสรที่เป็นตัวแทนจาก อดีตสหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวีย (ตั้งแต่ ค.ศ. 1945 จนมีการแบ่งแยกประเทศในปี ค.ศ. 1992)

• อินเตอร์-ซิตีส์แฟส์คัพ
• ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก
• ยูฟ่ายูโรปาคอนเฟอเรนซ์ลีก
• ยูฟ่าคัพวินเนอร์สคัพ
• ยูฟ่าอินเตอร์โตโตคัพ
• ยูฟ่าซูเปอร์คัพ

ดร.แหวนทอง ขุนนุศาตร์== อ้างอิง ==

Cherry

• เว็บไซต์ทางการ
• 50 years of the European Cup UEFA October 2004