ФК Реал Мадрид

Фудбалот беше запознаен со Мадрид преку професорите и студентите од Факултетот Либре де Енсењанза и неколку апсолвенти од Оксфорд^[14] Тие го основаат клубот Фудбал Скај во 1895 година играјќи саботата наутро во Монклоа. Клубот се дели на два клуба Њу фудбал де Мадрид и Клуб Еспањол де Мадрид. Претседател на подоцнежниот клуб е Хулио Палакиос. Подоцнежниот клуб се дели повторно во 1902 година и резултира со создавањето на Сосиедад Мадрид ФК^[3]. Прв претседател беше Хуан Падрос Рубио, прв секретар беше Мануел Мендио, а прв сопственик беше Хосе де Горостизага^[15]. Хуан Падрос Рубио ќе биде подоцна заменет од неговиот брат Карлос Падрос од Шпанија.^[16] После три години од основањето, во 1905, Реал Мадрид ја освои својата прва титула во Естадио Чамартин. Тимот ја освои првата од четирите последователни Копа дел Реј титули (во ова време единствениот куп во Шпанија). Во 1912 година, тимот се сели во Кампо де Одонел после преселувањето на повеќе мали стадиони^[17]. Во 1920 година името на тимот се менува во ФК Реал Мадрид, откако Кралот му ја дава на тимот Титулата Реал(Ројал) ^[18]

Сантјаго Бернабеу Јесте станува претседател во 1945 година^[19] Под негово председаваштво, клубот, стадионот Сантјаго Бернабеу и Суидад Депортиво се обновија од Шпанската Граѓанска Војна. Почнувајќи од 1953 тој вложи многу пари во страдегијата за купување на играчи од светска класа од странство, најважн беше купувањето на Алфредо ди Стефано правејќи го првиот мултинационале.^[20]

Во 1955 година работејќи на една идеја предложена од еден француски новинар и уредувач на Л’Екип Габриел Ханот и градејќи го Копа Латина(натпреварување помеѓу тимовите од Италија,Шпанија,Португалија и Франција) Бернабеу се среќава во Амбасадор Хотел во Париз со Бедригнан и Густав Себес и го создава она што денессе нарекуваЛига на Шампиони^[21]. Тоа беше под водство на Бернабеу, а Реал Мадрид стана главна силаво Шпанскиот и Европкиот фудбал. Овој клуб го освои Купот на пет пати во низа помеѓу 1956 и 1960, вклучувајќи го и незаборавното финале на Хампден Парк во финалето на Купот на Шампиони 1961 освојуваќи го со победа над Ајнтрахт Франкфурт со 7-3^[20]. Со оваа победа го освои петпати со ред Купот на Шампиони и заслужено го доби УЕФА орден за слава^[22] Реал Мадрид го освојува Европскиот Куп по шести пат во 1966 година победувајќи го во финалето Партизан со 2-1, со тимови составени од единствено од играчи родени во заемјата од каде што потекнува тимот за кој играле - првпат во историјата на ова натпреварување.^[23] Исто така беше и вице-првак на Европа во 1962,1964 и 1981. Тимот исто така го освои УЕФА Купот двапати и трипати бил вице-првак во Купот на Победниците на Куповите.^{[24][25][26][27]}

Во раните 80-ти Реал Мадрид ја изгуби власта врз титулата на Ла Лига сè додека една група од домашни ѕвезди, позната како ЛА Квинта де Боитре која почна да доминира во Шпанскиот фудбал^[28] Името Ортаци на грабливците доаѓаше од прекарот кој му беше даден на еден од членовите, Емилио Бутрагоењо. Отсанатите четири членови беа : Маноло Санчиз Хонтијело, Рафаел Мартин Васкес, Хосе Мигел Гонсалес Мартин-Мичел и Мигел Пардеза.^[29] Со Ла Квинта де Боитре( Сега со четири члена кога Пардеза замина во Сарагоса во 1986) имаше најдобар состав во Шпанија и во Европа, а во втората половина на 80-тите освои два УЕФА Купа и 5 титули во Ла лига во низа^[29]

Васкес замина во 1990 во Торино, во 1992 направи враќање во Реал Мадрид, но потоа во 1995 замина во Депортиво ла Коруња. Во 1995 и 1996 Бутрагуењо и Мичел го напуштија клубот и заминаја во Атлетико Сајела, Мексико.^[30] Во 1996 предтседателот Лорецо Санз го назначи Фабио Капело за тренер.^[9]. Тој беше тренер само една сезона, во кој тој беше шампион, за во клубот пристигна засилувања добри исто колку што Реал ги имаше тогаш: Раул Гонсалес, Фернандо Хиеро и Фернандо Редондо. Засилувањата за таа сезона беа: Роберто Карлос да Силва, Предраг Мијатовиќ, Давор Шукер и Кларенс Сидорф. Како резултат Реал Мадрид(со засилувањето Фернандо Мориентес кој дојде во 1997), конечно заврши 32-годишно чекање на седмата титула во Лигата или Купот на Шампиони, победувајќи го Јувентус во финалето со 1-0 со голот на Предраг Мијатович.^[9][30]

Во 2000 Флорентино Перес беше новоназначениот претседател на тимот и се заколна дека ќе го избрише клупскиот долг и ќе го модернизира клупските простории, како и да е Перес вети дека ќе се движат кон победа со потпишувањето договор со Луис Фиго.^[31] На 16 јули Перес ги доби изборите.^[32] Клубот контроверзно го премести стадионот за тренинг и користеше пари за да ги собере познатите Галактикос играчи, како што беа:Зинедин Зидан, Роналдо, Роберто Карлос да Силва, Луис Фиго, Раул Гонсалес и Дејвид Бекам. То беше сомнително, но во секој случај плаќаше за да ги освои Лига на шампиони 2002 и Ла лига во сезоната 2002/03, потоа клубот неуспешно се обидуваше да ја осви Ла лига наредните три години.^[33]

Рамон Калдерон беше избран за нов претседател на клубот на 2 јули [[2006], кој дополнително го назначи Фабио Капело за нов тренер на клубот и Предраг Мијатовиќ за нов спортски директор.^[9] Реал Мадрид ја освои сезоната 2006/07 за првпат по четири години ^[34]. Сепак и покрај освојувањето на Ла Лига, Капело ја напушти функцијата тренер на Реал Мадрид еден месец подоцна, во јуни 2007, за на негово место дојде Германецот Бернд Шустер.^[35][36]

Реал Мадрид во сезоната 2007/08 ја освои по 31^ви пат ја освои Ла Лига и по осумнаесет години ја освои двапати со ред.^[37] Исто така Реал Мадрид постави нов Ла Лига рекорд освојуваќи 85 бода.^[38]

Реал Мадрид моментално има две химни

„Химна на Реал Мадрид“

Оваа песна е официјаната химна на Реал Мадрид^[39]

„Химна за Стогодишнината“

За клупската стогодишнина која се беше во 2002 година беше составена нова химна. Автор на музиката и на текстот беше Шпанскиот композитор Хосе Кано. Таа беше изведувана од шпанскиот тенор Пласидо Доминго. „Химна за Стогодишнината“ ја заменува претходната химна, па се размисува да биде официјана химна на Реал Мадрид. Ова е химна која може да се слушни кога фудбалерите се облечени во бели дресови излегуваќи на теренот на Сантјаго Бернабеу. Додека се снимаше новата химна, Пласидо вклучи 82 музиканти.^[40]

Првиот грб на Реал Мадрид бил со едноставен дизајн. То се состоеше од декоративно поставените три иницијали “MCF“ од Мадрид Фудбалски клуб (Madrid Club de Futbol) со темносина боја на бел дрес. Првата измена во грбот беше направена во 1908, кога на буквите им е дадена повеќе аеродиманичност и биле ставени во круг.^[41]. Следната измена не беше направена сè до 1920 година кога кралот Алфонсо XIII, давајќи му на клубот ројална заштита, а со тоа давајќи му титула Реал, грубо Ројал, додека претседател беше Педро Парагес ^[42]. Тогаш беше додадена и круната на кралот Алфонсо и клубот сега се нарекуваше Реал Мадрид фудбалски клуб (Real Madrid Club de Futbol).^[41] Монархијата во 1931 година донесе одлука да се избришат сите знаци додадени од кралот, а со тоа и круната од кралот, а додека титулата Реал беше отстранета од името година подоцна. На нејзино место беше додадена темната дудинка на бандите од регионот Кастиља.^[43] Во 1941, две години после завршувањето на Шпанската граѓанска војна „Круната на Реал Мадрид“("Real Corona" или "Royal Crown" ) беше повторно вратена на грбот на тимот, а дудинската лента од бандите беше оставена на знакот сметајќи се како добар.^[19] Во додавањето, боите беа изменети и грбот беше во повеќе бои,а додека златната беше посебно истакната. А клубот повторно беше наречен Реал Мадрид Фудбалски Клуб.^[41]

Најголемото модернизирање на боите беше направено во 2001, кога клубот побара подобра позиција за себеси во 21^от век. и стандардизирање на грбот. Една од најголемите промени беше промената на бандитсата лента со заматена сенка^[44]

Оригинален дрес на Реал Мадрид

Реал Мадрид секогаш носи бел дрес со бели шорцеви, иако во почетокот имало и сина коса линија на дресот (дизајнот бил зачуавн од клупскиот грб, но за разлика отсега се носеле темносини чорапи.^[45][46] Дресот со линија бил заменет со целосно бел дрес, кој бил направен после носењето на дресот од Коринтиан во 1902.^[6][47] Во истата година сините чорапи биле заменети со црни. Во раните 40^ти тренерот извршил промена на дресот со додавање копчиња и клупскиот грб на левата страна ( што се нема случено никогаш поред тоа ). На 23 ноември 1947, на натпревариот против Атлетико Мадрид, Реал стана првиот шпански тим кој носел дрес со бројки.^[19]

Традиционалниот гостински дрес на Реал е целосно црн или целосно виолетов. Производител на моменатлниот дрес на Реале Адидас со кој има склучено договор уште од 1998.^[48][49]. Првиот спонзор на Реал Зунуси го спонзорирасе од 1982 до 1985. После тоа беше спонзориаран од Пармалат и Отајса, после тоа следеше долгогодишниот договор со Тека склуцен во 1992^[50][51]. Во 2001 тие го прекинаа нивниот договор со Тека и една година го носеа логото Realmadrid.com за да го промовираат своето мрежно место. Во 2002 година склучија договор со Сименс, во 2006 година се појави логото на BenQ Siemens на дресот од Реал.^[52] Моментален спонзор на Реал е bwin.com поради финансиските проблемите на BenQ Siemens^[53][54]

Спонзори и производители

После неговото создавање во 1902 година во првите години тимот се преселуваше помеѓу повеќе мали игралишта сè додека не се пресели на Кампо ди О’Донел.<^[55] Ова стадион беше домашен стадио за Реал дури 11 години. После ова тој се пресели на Кампо ди Суидад Линеал, мал стадион со капацитет од 8 000 гледачи. После ова Реал Мадрид домашните натпревари ги играше на Стадионот Чамартин, започнувајќи на 17 мај 1923 со натпреварот против Њукасл. На овај стадион кој имаше капацитет од 22 500 глењдачи Реал ја освои првата Шпанска титула^[45]. После неколку успеси на овај стадион преседателот на Реал Сантјаго Бернабеу одлучи дека Стадионот Чамартин не е доволен за амбициите на клубот. Новиот стадион беше изграден на 14 декември 1947 година.^[19][56] Ова беше денешниот Сантјаго Бернабеу, но така не беше познат сè до 1955.^[20] Првиот натпревар на овај стадион беше натпреварот помеѓу Реал и португалскиот Белененсес со победа на Реал од 3-1, а првиот гол го постигна Сабино Баринага.^[19]

Капацитетот на стадионот се менуваше. Па така после проширувањето во 1953 капацитетот беше 120 000 гледачи.^[57][58] После низата од неколку модернизации на УЕФА ( во 1998/99 беа забранети стоечките места и се замениа со седечки ) се намали капацитетот на околу 75 000 гледачи.^[57] Последното проширување беше од 5 000 столчиња и капацитетот изнесува 80 000 гледачи, направено во 2003. Планот за додавање покрив сѐ уште не е завршен.^[59]

Сантјаго Бернабеу на финалто на Европското првенство во 1964, финалето на Светското првенство во 1982 и финалињата во 1957, 1969 и 1980 на Лигата на Шампиони. А треба да биди домаќин на финалето во 2010 година во Лига на шампиони.^[60] Стадионот има свое метро во 10^та алеја и е наречено Сантјаго Бернабеу^[61]. Сантјаго Бернабеу беше често надградуван според Фудбалските стандарди на УЕФА.^[62]

На 9 мај 2006 беше отворен новиот стадион Алфредо ди Стефано каде што обично Реал тренира. Првиот меч беше помеѓу Реал Мадрид и Стејд Реимс, реприза на финалето на Купот на шампиони 1955/56, првото финале во Купот на шампиони. Реал победи 6-1 со головите на Рамос, Касано (2), Солдадо (2) и Хурадо. Овај стадион собира 5 000 гледачи и е домашен терен на Реал Мадрид Кастиља.

Мануел Санчиз Хонтијуело го држи рекордот на најмногу изиграни натпревари, кој има изиграно 710 натпревари за првиот тим на Реал од 1983 до 2001.^[63]Втор е напаѓачот Сантиљана со изиграни 643 натпревари. Рекордот за голман со најмногу настап иго држи Касиљас со изиграни над 500 натпревари. Додека играч со најмногу меѓународни натпревари од Реал е Фиго со 127 настапи за репрезентацијата (47 додека беше во тимот).^[64]

Алфредо ди Стефано е играчот којшто има постигнати најмногу голови за Реал дури 307 во 396 натпревари помеѓу 1953 и 1964.^[65] Ди Стефано беше и најдобар стрелец во Лигата на Шампиони со 49 гола на 58 натпревари сè додека не беше престигнат од Раул (исто од Реал) во 2005. Ди Стефано е исто така најдобар стрелец во лигата со 216 голови ,а зад него е Раул со 211 во лигата ^[66], а 302 во сите натпреварувања. Најбрз гол во историјата на клубот (15 секунди) е постигнат од Роналдо на 3 декември 2003 на градското дерби со Атлетико Мадрид.^[67]

Официјално најголем исполнетост е 83.329 за мечот во Копа дел Реј во 2006. Легалниот капачитет на Сантјаго Бернабеу е 80.354.^[68] Просечна исполнетост на стадионот во 2007/08 беше 76.234 гледачи, најголема во Европските Лиги.^[69] Исто така Реал го има поставено шпанскиот рекорд во освоени титули, дури 31 и најмногу освоени во низа (5, од 1960 до 1965 и од 1985 до 1990).^[70] Со 121 неизгубен меч на домашен терен во лигат (од 17 февруари 1957 до 7 март 1965) го држи рекорот во Шпанија.^[71]

Реал исто така со 9 освоени титули и со 21 полуфинале го држи рекордот во Лигата на шампионите.^[72] Раул е најдобар стрелец во Лигата на Шампиони со 64 гола. Исто така Реал го држи и рекордот со 15 учества по ред во Купот на Шампиони почнувајќи од 1955/56 до 1969/70. Трансферот на Зинедин Зиданкој го чинеше Реал 76 милиони евра (повеќе од 100 милиони долари или 45,8 милиони фунти) е најскапо платен трансфер во историјата на фудбалот.^[6][73] Најголемата продажбан а клубот е направена на 1 септември 2008 година, кога Робињо беше продаден на Манчестер Сити за 42 милиони евра (32,5 милиони фунти).^[74]

За време на домашните натпревари повеќе од седиштата се зафатено со купувањето сезонски карти. А просек е 68.670.^[1] За да се земе сезонска карта мора да си член на навивачкиот клуб. Не сите членови на навивачкиот клуб земаат сезонска карта. Клубот има повеќр од 1.800 peñas (здружени навивачки групи), не само во Шпанија,туку насекаде во светот.Реал Мадрид ја имаше прв честа да прими 65.000 гледачи на своите трибини, во Шпанската Премиера . Во 2004/05 Реал по просек имаш по 71.900 гледачи.^[75]

Клубот исто така има и големи противници, а натпреварот против нив е големо дерби. Едно од нив е Ел Класико со Барселона, кој е најголем соперник.^[76] Некои навивачи на Реал се наречени Ultras Sur навивачи. Овие навивачи се познати по нивната приврзаност кон десните партии. Овие навивачи имаат склучено сојуз со некои со некои од Irriducibili навивачите на Лацио. Во некои прилики тие ги навредуваат противничките играчи, и заради тоа се под истрага на УЕФА.^[77]

Ел Класико

Соперништвото со Барселона предизвика некои политички тензии помеѓу Кастиљанците и Каталонците.^[78] Мадрид е седиште на парламентот и кралската фамилија. Особено за време на владеењето на генералот Франко, кога дојде до покажување на козервативните сили.

За време на 50-тите години од минатиот век, кои се расправаа за трансферот на Алфредо ди Стефано, кој конечно заигра за Реал Мадрид и беше клучен за наредните успеси во клубот.^[79]. Соперништвото стаса и во Европските лиги, кога двапати се сретнаа меѓу себе и Реал Мадрид победи во 1960,а Барса во 1961. Во 2000 соперништвото повторно се појави поради сомневања во трансферот на Луис Фиго, кој ја напапушти Барселона и замина во Реал.^[80]. Овие два тима се сретнаја повторно во 2002 година во полуфиналето на Лигата на Шампиони. Реал победи и подоцна стана шампион а Шпанските медиуми ова го нарекоа Натпревар на Векот. Најтрофејните клубови во Шпанија, повторно го обновуваат нивното соперништво со нивните чести изјави дека атакуваат на Трофејот во Ла Лига. Сега кога Ибрахимовиќ е во Барселона ,ќе се одржи една од најдобрите натпревари на Реал Мадрид и Барселона во новата сезона 2009-2010.

Ел Дерби Мадрилењо

Најблискиот сосед на клубот е Атлетико Мадрид кој е исто така голем соперник гледан низ очите на навивачите на Реал. Атлетико е создаден од 3 Баскиски студенти во 1903, во 1904 година му се приклучиле исфрлените играчи од Реал Мадрид. Тогаш навивачките тензии почнале бидејќи навивачите на Реал биле од средната класа на луѓе, а на Атлетико билеод работниците. Денес овие контроверзи се многу заматени. Тие се сретнаа на 21 февруари 1929 година во третото коло на Шпанската дивизија на поранешниот Чамартин. Ова е првото официјално дерби помеѓу овие тима и Реал победи со 2-1.^[45]. Ова дерби за првпат доби меѓународен карактер кога се сретнаа во Лигата на шампиони во 1959 година во полуфиналето. Во првиот натпревар победи со 2-1, а на вториот Атлетико со 1-0. Понатаму изиграа плеј-оф во кој Реал победи со 2-1. Како и да било Атлетико направи неколку одмазди, под водство на поранешниот тренер на Реал Мадрид Хосе Виљалонга, победувајќи ги двапати Реал Мадрид во финалињата на Копа дел Реј во 1960 и 1961^[81]

Помеѓу 1961 и 1989 кога Реал доминираше во Ла Лига, само Атлетико направи неколку сериозни предизвици освојувајќи ги титулите во 1966, 1970, 1973 и 1977. Во 1965 Атлетико стана првиот тим кој го победил Реал на Сантјаго Бернабеу во осум години. Натпреварите на Реал против Атлетико се многу поволни за него.^[82] А кулминацијата доаѓа во 2003 кога Реал ја освои титулата во Ла лига во сезоната 2002/03 победувајќи убедливо на Висенте Калдерон со 4-0.^[83]

Додека беше под водство на Флорентино Перес (2000-2006) Реал ја започна својата амбиција да стане најбогат професионален клуб.^[84] Клубот одстапи дело од своите игралишта на Градот Мадрид во 2001, а остатокот го продаде на четири корпорации : Репсол YPF, Мутуа Аутовилистика де Мадрид, Сакур Валехамосо и ОХЛ. Ова поништување на долговите од Реал му овозможи да купи скапи и добри играчи како : Зинедин Зидан, Луис Фиго, Роналдо и Дејви Бекам, и со што започна ерата на Галактикосите. Гадот Мадрид ги продаде овие игралишта со што се вратија парите и беше купено место.^[85] Судот тврди (но нема евиденција за тврдење) дека Градот Мадрид финанскиски му помогнал на клубот.^[86]

Продажбата на игралиштето ги врати долговите на Реал кои изнесуваа 270 милиони евра и му дозволи на клубот да влегува во невидени трошоци, за да купи некои големи имиња. Отанатите пари беа потрошени за спортски комплекс за тренинзи надвор од градот.^[87]

После сезоната 2004/05 Реал го презеде ме првото место од Манчестер Јунајтед, кој беше најголем заработувач во фудбалот дури 8 години. Приходот на Реал на крајот од сезоната на 30 јуни порасна за 17%, односно 275,7 милиони евра (190 милиони фунти).^[88] Додека политиката на Перес резултираше со покачување на финансиите кое главно се базираше на поголемиот маркетинг низ светот, во Азија се зголемија критиките дека премногу се фокусира на брендот од Реал Мадрид, а перформансите на клубот не се доволни.

Во јануари 2007, Реал ги плати своите длогви од 224 милиони евра и падна на второто место, веднаш зад Манчестер Јунајтед. Тие повторно се искачија на врвот по два месеци со склучениот договор со Адидас од кој заработија 762 милиони. Долгот на Манчестер се намали на 872 милиони откако во 2005 беше 1,25 билиони евра.^[89]

Во септември 2007, Реал се сметаше дека е најбогат бренд со BBDO.^[90] И е рангиран на второто место за најбогат клуб со цена од 951 милион евра (640 милиони фунти/1,285 билиони долари) во мај 2008.^[91] Исто така стана најбогат клуб во декември 2008 со приход од 351 милион евра (236 милиони фунти/474 милиони долари).^[13][91]

Студиите на Харвард Универзитетот покажуваат дека Реал Мадрид е еден од најважните 20 брендови во светот, и дека сите негови играчи се добро познати во светот. Уште се покажува дека Реал има најмногу навивачи во светот (дури 287 милиони луѓе), а додека втор е Манчестер Јунајтед со големо заостанување.^[92]

Моментален состав

Шпанските клубови се задолжени да имаат 3 играчи кои немаат државјанство од земја од ЕУ. Списокот на фудбалери ја прикажува само првата националност на играчот, нема неевропски играч кој има двојно државјанство со земја од ЕУ. Играчите од земјите од Африка, Карибите и Тихиот Океан се потписници на Конотои Договорот.

Обновено на 19 мај 2022^[93]

Бр. Позиција Играч 1 ГМ Тибо Куртоа 2 ОД Дани Карвахал 3 ОД Едер Милитао 4 ОД Давид Алаба 5 СР Џуд Белингам 6 ОД Начо Фернандес 7 НП Винисиус Жуниор 8 СР Тони Крос 10 СР Лука Модриќ 11 НП Родриго 12 СР Едуардо Камавингва 13 ГМ Андриј Лунин

Бр. Позиција Играч 14 НП Хоселу 15 СР Федерико Валверде 17 НП Лукас Васкес 18 СР Орелиен Чуамени 19 СР Дани Себалјос 20 ОД Фран Гарсија 21 СР Брахим Дијас 22 ОД Антонио Ридигер 23 ОД Ферлан Менди 24 НП Арда Ѓулер 25 ГМ Кепа Арисабалага

Реал Мадрид во својата историја има 41 менаџер, од кои прв бил англичанецот Артур Џонсон во 1910 година. Најмногу на клупата на Реал седел тренерот Мигел Муњос (1960-1974) со 604 натпревари. Аргентинецот Луис Карнилја има најголем процент на победи кој изнесува 69,81%, а додека најмал има Јакинто Куинкокес 37,21%

Сите менаџери на Реал Мардид ^[94][95]

Име	Националност	Од	До	Натпревари
				Изиграни	Победи	Нерешени	Порази	Дадени	Примени	%Победи
Артур Џонсон		1910	1920	—	—	—	—	—	—
Хуан де Карсел		1920	1926	—	—	—	—	—	—
Педро Лоренте		1926	1926	—	—	—	—	—	—
Сантјаго Бернабеу Јесте		1926	1927	—	—	—	—	—	—
Хосе Бараондо		1927	1929	18	11	1	6	40	27	61.11%
Хосе Куиранте		1929	1930	18	7	3	8	45	42	38.89%
Липо Хертца		1930	1932	36	17	12	7	61	42	47.22%
Роберт Фирш		1932	1934	36	23	4	9	91	46	63.89%
Франциско Бру		1934	1941	107	65	9	33	269	162	60.75%
Хуан Армет		1941	Септември 1943	46	23	7	16	96	72	50%
Рамон Енкинас		Септември 1943	Мај 1945	84	45	15	24	199	126	53.57%
Јакинто Куинкокес		Мај 1945	Март 1946	35	18	10	7	70	37	51.43%
Балтазар Албениз		Март 1946	Април 1947	35	18	5	12	82	66	51.43%
Јакинто Куинкокес		Април 1947	Јануари 1948	17	5	4	8	32	41	29.41%
Мајкл Кипинг		Јануари 1948	Октомври 1950	82	37	20	25	192	153	45.12%
Балатазар Албениз		Октомври 1950	Март 1951	16	7	2	7	41	37	43.75%
Хектор Скароне		Март 1951	Април 1952	48	25	10	13	113	73	52.08%
хуан Антонио Ипиња		Април 1952	Мај 1953	36	21	2	11	82	57	58.33%
Енрике Фернандес		Мај 1953	Декември 1954	50	31	8	11	126	60	62%
Хосе Виљалонга		Декември 1954	Април 1957	105	66	14	25	269	141	62.86%
Луис Карнилја		Април 1957	Февруари 1959	68	48	11	9	178	58	70.59%
Мигел Муњос		Февруари 1959	Април 1959	9	5	2	2	31	9	55.56%
Луис Карнилја		Април 1959	Јули 1959	13	8	1	4	28	16	61.54%
Мануел Флеитас		Јули 1959	Април 1960	32	23	4	6	109	42	71.88%
Мигел Муњос		Април 1960	Јануари 1974	595	352	126	117	1194	553	59.16%
Луис Моловни		Јануари 1974	Мај 1974	23	13	2	8	49	26	56.52%
Миљан Миљанич		Мај 1974	Септември 1977	134	67	36	31	231	150	50%
Луис Моловни		Септември 1977	Јуни 1979	90	51	24	15	196	94	56.67%
Вујадин Бошков		Јуни 1979	Март 1982	139	80	31	28	249	136	57.55%
Луис Моловни		Март 1982	Април 1982	6	4	1	1	11	7	66.67%
Алфредо ди Стефано		Април 1982	Април 1984	108	63	23	22	192	113	58.33%
Амансио Амаро		Април 1984	Април 1985	47	19	13	15	69	52	40.43%
Луис Моловни		Април 1985	Април 1986	61	39	7	15	137	67	63.93%
Лео Бенхакер		Април 1986	Јуни 1989	169	107	40	22	357	158	63.31%
Џон Тошак		Јуни 1989	Ноември 1990	64	41	15	8	160	75	64.06%
Алфредо ди Стефано		Ноември 1990	Март 1991	21	9	3	9	32	22	42.86%
Радомир Антич		Март 1991	Јануари 1992	39	28	6	5	85	31	71.79%
Лео Бенхакер		Јануари 1992	Јуни 1992	28	14	7	7	47	27	50%
Бенито Флоро		Јуни 1992	Mарт 1994	92	52	21	19	165	90	56.52%
Висенте дел Боске		Март 1994	Мај 1994	11	5	1	5	23	22	45.45%
Јорге Валдано		Мај 1994	Јануари 1996	78	39	17	22	142	87	50%
Висенте дел Боске		Јануари 1996	Јануари 1996	1	1	0	0	5	0	100%
Арсенио Иглесио		Јануари 1996	Мај 1996	21	11	4	6	33	22	52.38%
Фабио Капело		Мај 1996	Јуни 1997	48	31	12	5	96	41	64.58%
Јуп Хејнкес		Јуни 1997	Мај 1998	53	26	15	12	92	55	49.06%
Гус Хидинк		Мај 1998	февруари 1999	34	19	4	11	73	48	55.88%
Џон Тошак		февруари 1999	Ноември 1999	37	19	9	9	73	62	51.35%
Висенте дел Боске		Ноември 1999	Јуни 2003	233	127	56	50	461	267	54.51%
Карлос Куироз		Јуни 2003	Мај 2004	59	35	11	14	113	76	59.32%
Хосе Антонио Камачо		Мај 2004	Септември 2004	6	4	0	2	7	5	66.67%
Мариано Гарсија Рамон		Септември 2004	Декември 2004	20	12	4	4	37	18	60%
Вандерлеи Луксембурго		Декември 2004	Декември 2005	45	28	7	10	83	45	62.22%
Хуан Рамос Лопес Каро		Декември 2005	Мај 2006	48	23	13	12	82	50	47.92%
Фабио Капело		Мај 2006	Јуни 2007	50	28	12	10	91	55	56%
Бернд Шустер		Јуни 2007	Декември 2008	75	44	9	22	156	100	58.67%
Хуанде Рамос		Декември 2008		1	1	0	0	3	0	100%

Менаџери кои освоиле титули

Име	Период	Трофеи								Вкупно
		Домашни				Интернационални
		Ла Лига	КР	ССЕ	КЛ	ЛШ	УЕФА	СК	ИК
Артур Џонсон	1910–20	0	5	0	0	0	0	0	0	5
Липо Хертцка	1930–32	1	0	0	0	0	0	0	0	1
Роберт Фирш	1932–34	1	0	0	0	0	0	0	0	1
Франциско Бру	1934–41	0	1	0	0	0	0	0	0	1
Јакинто Куинкокес	1945–46, 1947–48	0	1	0	0	0	0	0	0	1
Балтазар Албениз	1946–47, 1950–51	0	1	0	0	0	0	0	0	1
Енрике Фернандес	1953–54	1	0	0	0	0	0	0	0	1
Хосе Виљалонга	1954–57	2	0	0	0	2	0	0	0	4
Луис Карнилја	1957–59, 1959	1	0	0	0	2	0	0	0	3
Мигел Муњос	1959, 1960–74	9	2	0	0	2	0	0	1	14
Миљан Миљанич	1974–77	2	1	0	0	0	0	0	0	3
Вујадин Бошков	1979–82	1	1	0	0	0	0	0	0	2
Луис Моловни	1974, 1977–79, 1982, 1985–86	3	3	0	1	0	2	0	0	9
Лео Бенхакер	1986–89, 1992	3	1	1	0	0	0	0	0	5
Џон Тошак	1989–90, 1999	1	0	1	0	0	0	0	0	2
Алфредо ди Стефано	1990–91	0	0	1	0	0	0	0	0	1
Радомир Антич	1991–92	0	0	1	0	0	0	0	0	1
Бенито Флоро	1992–94	0	1	1	0	0	0	0	0	2
Јорге Валдано	1994–96	1	0	0	0	0	0	0	0	1
Јап Хејнкес	1997–98	0	0	1	0	1	0	0	0	2
Гус Хидинк	1998–99	0	0	0	0	0	0	0	1	1
Висете дел Боске	1999-2003	2	0	1	0	2	0	1	1	7
Карлос Куироз	2003–04	0	0	1	0	0	0	0	0	1
Фабио Капело	2006–07	2	0	0	0	0	0	0	0	2
Бернд Шустер	2007–08	1	0	1	0	0	0	0	0	2

Од неговото создавање, сопственици на Реал беа само неговите членови (сите Шпанци) наречени socios, спротивно на повеќето Европските тимови. Сантјаго Бернабеу Јесте е преседателот кој се задржал најдолго време на претседателското место (дури 35 години 1943-1978). Во јули 2000 поранешниот играч на Реал Алфредо ди Стефано беше назначен за Почесен претседател на клубот.^[96]

Според 21 септември 2008^[97]

Име	Од	До
Хулиан Паласиос	1900	1902
Хуан Пардос	1902	1904
Карлос Пардос	1904	1908
Адолфо Мелендес	1908	1916
Педро Парагас	1916	1926
Луис де Уркуихо	1926	1930
Луис Усера	1930	1935
Рафаел Санчес Гуера	1935	1936
Адолфо Мелендес	1936	1940
Антонио Сантос Парабла	1940	1943
Сантјаго Бернабеу Јесте	1943	1978
Луис де Карлос	1978	1985
Рамон Мендоса	1985	1995
Лоренцо Санс	1995	2000
Флорентино Перес	2000	2006
Рамон Калдерон	2006	2008
Флорентино Перес	2008	-

Реал Мадрид е најтрофејниот клуб во Шпанија, освојувајќи 57 домашни титули и 18 меѓународни титули. Со ова тој е втор тим по бројот на освоени официјални меѓународни титули, (веднаш зад Милан), а трет во светот (зад Милан и Бока Јуниорс), а сите да се организирани од УЕФА или ФИФА. Реал беше одбран за Клуб на 20^тиот век, а беше прогласен на 23 декември 2000.^[8] Исто така доби Орден за заслуга во 2004.^[98] После ова на Реал му се дозволи да го носи Орденот на слава на својот дрес за време на натпреварите во Лигата на Шампиони поради што победија во повеќе 5 различни купа во Европа.^[22]

Домашни

• Ла Лига^[99]

Прваци (31 – рекорд): 1931–32, 1932–33, 1953–54], 1954–55, 1956–57, 1957–58, 1960–61, 1961–62, 1962–63, 1963–64, 1964–65, 1966–67, 1967–68, 1968–69, 1971–72, 1974–75, 1975–76, 1977–78, 1978–79, 1979–80, 1985–86, 1986–87, 1987–88, 1988–89, 1989–90, 1994–95, 1996–97, 2000–01, 2002–03, 2006–07, 2007–08

Вице-прваци (17): 1928–29, 1933–34, 1934–35, 1935–36, 1941–42, 1944–45, 1958–59, 1959–60, 1965–66, 1980–81, 1982–83, 1983–84, 1991–92, 1992–93, 1998–99, 2004–05, 2005–06

• Копа дел Реј^[99]

Прваци (17): 1904–05, 1905–06, 1906–07, 1907–08, 1916–17, 1933–34, 1935–36, 1945–46, 1946–47, 1961–62, 1969–70, 1973–74, 1974–75, 1979–80, 1981–82, 1988–89, 1992–93

Вице-прваци (19): 1902–03, 1915–16, 1917–18, 1923–24, 1928–29, 1929–30, 1932–33, 1939–40, 1942–43, 1957–58, 1959–60, 1960–61, 1967–68, 1978–79, 1982–83, 1989–90, 1991–92, 2001–02, 2003–04

• Суперкопа де Еспања^[1][100]

Прваци (8 – record): 1988, 1989*, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003, 2008

Вице-прваци (3): 1982, 1995, 2007

(* Ги освои Копа дел Реј и Ла Лига)

• Копа де ла Лига^[101]

Прваци (1): 1984–85

Вице-прваци (1): 1982–83

Интернационални

• УЕФА Лига на шампиони^[99]

Прваци (9 – record): 1955–56*, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1959–60, 1965–66, 1997–98, 1999–2000, 2001–02.

Вице-прваци (3): 1961–62, 1963–64, 1980–81

(* Први победници во историјата на натпреварувањето)

• Интерконтинентал Куп^[99]

Прваци (3 – record): 1960, 1998, 2002

Вице-прваци (2): 1966, 2000

• УЕФА Куп^[99]

Прваци (2): 1984–85, 1985–86

• УЕФА Куп на победниците на куповите

Вице-прваци (2): 1970–71, 1982–83

• УЕФА Супер Куп^[99]

Прваци (1): 2002

Вице-прваци (2): 1998, 2000

{{|2}}

• Realmadrid.com Официјаен мрежно место на клубот
• Real Madrid, Canal Oficial Официјален Youtube канал на Реал Мадрид
• Real Madrid Club de Fútbol Архивирано на 21 декември 2007 г. на официјалното мрежно место на Премиера (Ла лига)
• Real Madrid CF на официјалната страна на УЕФА
• Real Madrid news од Марка (шпански)
• Real Madrid news од АС(шпански)
• Real Madrid news од Скај Спорт