Denis Mukwege

Urodził się w 1955 jako trzecie z dziewięciorga dzieci. Studiował w Zairze (ówczesna nazwa Demokratycznej Republiki Konga) i Francji.

Jest dyrektorem medycznym Szpitala Panzi w Bukavu we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga. Jako ginekolog specjalizuje się w leczeniu ofiar gwałtów zbiorowych, które rozpowszechniły się w czasie II wojny domowej w Kongu, szacuje się, że około 200 000 kobiet padło ofiarami gwałtów w tym kraju^[1]. Szpital jest największym ośrodkiem pomagającym ofiarom gwałtów w Kongu, udzielił pomocy około 50 000 ofiarom przemocy seksualnej^[2]. Oprócz pomocy medycznej szpital udziela także pomocy psychologicznej^[3], prawnej i prowadzi działalność edukacyjną^[2].

W 2012 uzbrojeni bojownicy napadli na jego dom i próbowali go zabić, w strzelaninie zginął jego ochroniarz^[1]. Po ataku wyjechał do Europy, powrócił do Konga na początku 2013, mieszka w szpitalu pod stałą ochroną żołnierzy kontyngentu ONZ^[4].

Jest laureatem m.in. przyznanej mu w 2008 Nagrody Praw Człowieka ONZ^[1]. W grudniu 2013 został laureatem Right Livelihood Award, przyznanej mu „za pełną odwagi pracę na rzecz kobiet, które doświadczyły wojennej przemocy seksualnej i za odważne mówienie o głębokich przyczynach tej przemocy”^[5]. W 2013^[1] i ponownie 2014 wymieniany jako kandydat do Pokojowej Nagrody Nobla^[6]. 21 października 2014 został uhonorowany Nagrodą Sacharowa^[7][8]. W 2018 został odznaczony Pokojową Nagrodą Nobla razem z Nadią Murad „za wysiłki mające na celu zaprzestanie używania przemocy seksualnej jako narzędzia wojny i konfliktów zbrojnych”^[9].

Jest bohaterem nakręconego w 2015 filmu dokumentalnego „Mężczyzna, który naprawia kobiety: gniew Hipokratesa”^[10].

Oprócz swojej pracy chirurga, pełni funkcję pastora w kościele zielonoświątkowym, w Bukavu^[11].