Jakub Błaszczykowski
ⓘJakub Błaszczykowski, używający również zdrobnienia Kuba (ur. 14 grudnia 1985[1] w Truskolasach) – polski piłkarz oraz działacz sportowy i społeczny.
 Jakub Błaszczykowski (2019) | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 14 grudnia 1985 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost | 175 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna[b] | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||
   | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||||||||||||||
W latach 2006–2023 reprezentant Polski w piłce nożnej, w latach 2010–2014 kapitan drużyny narodowej. Uczestnik Mistrzostw Świata 2018 oraz Mistrzostw Europy 2012 i 2016. Członek Klubu Wybitnego Reprezentanta, zawodnik z najdłuższym stażem, drugi pod kątem liczby występów i jeden z sześciu piłkarzy (obok Grzegorza Laty, Michała Żewłakowa, Roberta Lewandowskiego, Kamila Glika i Grzegorza Krychowiaka), który ma na koncie co najmniej 100 występów w reprezentacji Polski.
Zdobywca mistrzostwa Polski z Wisłą Kraków, dwukrotny zdobywca mistrzostwa Niemiec, a także Pucharu Niemiec i Superpucharu Niemiec oraz finalista Ligi Mistrzów UEFA w barwach Borussii Dortmund. Od 2019 ponownie związany z Wisłą Kraków jako piłkarz i współwłaściciel klubu. Dwukrotny laureat Plebiscytu Piłki Nożnej w kategorii „Piłkarz Roku” (2008, 2010). Za „wybitne osiągnięcia sportowe, za działalność społeczną i charytatywną oraz upowszechnianie i rozwój sportu wśród dzieci i młodzieży” odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Za działalność społeczną wyróżniony ponadto Orderem Uśmiechu, Medalem Świętego Brata Alberta i Odznaką „Honoris Gratia”.
Kariera klubowa
Początki
Wychowywał się w niewielkiej miejscowości Truskolasy koło Częstochowy. W wieku czterech lat zaczął grać w piłkę ze swoim starszym o trzy lata bratem Dawidem [2]. Gdy miał siedem lat, rozpoczął treningi w Rakowie Częstochowa, gdzie spędził osiem lat[3]. Latem 2002 trafił do Górnika Zabrze i przez ok. trzy miesiące występował w szkółce piłkarskiej tego klubu[4]. Rozczarowany współpracą z pozostałymi zawodnikami Górnika, wiosną 2003 wrócił do Częstochowy i rozpoczął grę w IV-ligowym KS Częstochowa[5], a swoją pierwszą bramkę w barwach tego klubu zdobył 25 października 2003 w meczu z rezerwami Górnika Zabrze. Do końca sezonu 2003/2004 trafił jeszcze cztery razy (hat trick w spotkaniu przeciwko GKS Tychy'71 i gol w pojedynku z Szombierkami Bytom). W rundzie jesiennej kolejnego sezonu strzelił sześć bramek.
Był na testach w różnych klubach wyższych lig, m.in. w GKS-ie Bełchatów, Tirolu Innsbruck i Lechu Poznań; był bliski przejścia do tego ostatniego klubu, jednak strony nie doszły do porozumienia w sprawie kontraktu[6][7].
Wisła Kraków
8 lutego 2005 przyjechał na testy do Wisły Kraków, a jego talent dostrzegł czeski trener tego zespołu Verner Lička, dzięki czemu 24 lutego strony podpisały pięcioletni kontrakt[8]. W polskiej ekstraklasie zadebiutował 20 marca 2005, w wygranym 3:1 spotkaniu przeciwko Polonii Warszawa. W sezonie 2004/2005 zdobył mistrzostwo Polski[9]. W tym sezonie został okrzyknięty odkryciem rundy wiosennej oraz zagrał łącznie w 15 meczach, strzelił dwie bramki i zaliczył dwie asysty[10]. Otrzymał także propozycje transferu do kilku zagranicznych klubów, m.in. do Zenitu Petersburg, jednak zostały one odrzucone[11].
W sezonie 2005/2006 zagrał z Wisłą Kraków w 20 meczach, w których zaliczył łącznie pięć asyst[12]. W 2006 wraz z klubem zdobył wicemistrzostwo Polski, a także został wybrany przez czytelników „Gazety Krakowskiej” najlepszym piłkarzem Małopolski 2006 oraz zdobył piłkarskiego Oscara za rok 2006 w kategorii „najlepszy pomocnik Orange Ekstraklasy” w plebiscycie Canal Plus, w którym wyboru dokonują piłkarze 16 klubów ekstraklasy[13]. W sezonie 2006/2007 zagrał w 32 meczach, strzelił trzy bramki i zaliczył dziewięć asyst[12].
W barwach Wisły rozegrał w ekstraklasie 51 spotkań, w których strzelił trzy bramki.
Borussia Dortmund
22 lutego 2007 Wisła Kraków poinformowała, że Błaszczykowski przejdzie po zakończeniu sezonu 2006/2007 do klubu Borussia Dortmund[14], z którym zawodnik tego samego dnia podpisał czteroletni kontrakt[15]. Transfer kosztował niemiecki klub 3 mln euro[16]. Na prośbę kierownictwa klubu na swojej koszulce piłkarskiej umieścił zdrobnienie swojego imienia, ponieważ Niemcy mieli kłopoty z prawidłowym wymówieniem jego nazwiska[17]. Swój pierwszy (nieoficjalny) mecz w barwach Borussii rozegrał 12 lipca 2007 w Brnie przeciwko belgijskiemu zespołowi RSC Anderlecht, a w trakcie spotkania strzelił swojego pierwszego gola jako gracz niemieckiego klubu[18]. Po tym spotkaniu został uznany za najlepszego piłkarza meczu. 4 sierpnia 2007 zadebiutował oficjalnie jako zawodnik Borussii podczas wygranego 4:1 meczu z 1 FC Magdeburg[19]. 12 sierpnia 2007 w spotkaniu z MSV Duisburg po raz pierwszy zagrał w Bundeslidze, a 25 kwietnia 2008 w meczu przeciwko Eintrachtowi Frankfurt strzelił swojego pierwszego gola w lidze niemieckiej[20][18]. Sezon zakończył zagraniem w 27 meczach, podczas których strzelił jedną bramkę i zaliczył pięć asyst[12].
23 lipca 2008 zdobył z Borussią pierwszy w swojej karierze Superpuchar Niemiec – zespół pokonał w finale, na własnym stadionie, 2:1 zespół Bayernu Monachium, a Błaszczykowski w 29. minucie spotkania zdobył pierwszą bramkę meczu[21]. W grudniu 2008 został wybrany przez tygodnik „Piłka Nożna” najlepszym polskim piłkarzem roku[22]. W styczniu 2009 został uznany przez kibiców najlepszym piłkarzem roku Borussii, zdobywając 35% głosów[23]. W sezonie 2008/2009 zagrał w 29 meczach, strzelił trzy gole i zaliczył siedem asyst, a w kolejnym sezonie wystąpił podczas 34 spotkań, strzelił jednego gola i zaliczył cztery asysty[12].
W sezonie 2010/2011 zdobył z Borussią Dortmund mistrzostwo Niemiec[18]. 20 listopada 2010 podczas meczu z SC Freiburgiem nie trafił piłką do pustej bramki, co było szeroko komentowane w międzynarodowej prasie, a dziennik „The Sun” określił najgorszym pudłem w historii Borussii od 25 lat oraz jednym z najbardziej spektakularnych chybień w historii futbolu[24][25][26][27]. W 2010 ponownie zwyciężył w plebiscycie „Piłki nożnej” w kategorii piłkarz roku[18]. W sezonie 2010/2011 zagrał podczas 37 spotkań, strzelił trzy gole i zaliczył pięć asyst[12]. 13 września 2011 w meczu fazy grupowej przeciwko Arsenalowi (1:1), debiutował w Lidze Mistrzów, a 6 grudnia 2011 w spotkaniu z Olympique Marsylia (2:3) zdobył swoją pierwszą bramkę w tych rozgrywkach[28]. W sezonie 2011/2012 z Borussią Dortmund wygrał rozgrywki Bundesligi oraz zdobył Puchar Niemiec, a także był nominowany do nagrody UEFA dla najlepszego piłkarza sezonu grającego na europejskich stadionach[29]. Zagrał łącznie w 40 meczach, strzelił siedem goli i zaliczył 12 asyst, z czego dwie bramki trafił podczas meczu z HSV Hamburg w styczniu 2012, za co był chwalony w branżowej prasie[30]. Magazyn „Kicker” w podsumowaniu roku 2012 okrzyknęli go największym dżentlemenem Bundesligi z uwagi na fakt, iż przez 5638 minut gry w ciągu trzech lat nie dostał ani jednej żółtej kartki[31].
W sezonie 2012/2013 zajął z Borussią Dortmund drugie miejsce w lidze niemieckiej oraz doszedł do finału Ligi Mistrzów[32]. Po tym sezonie, zakończonym rozegraniem 41 meczów oraz strzeleniem 14 bramek i zaliczeniem 15 asyst, przedłużył kontrakt z klubem do 30 czerwca 2018[33]. 27 lipca 2013 po raz drugi w karierze sięgnął po trofeum Superpucharu Niemiec, pokonując w finale zespół Bayernu[34][35]. 25 stycznia 2014 w meczu ligowym przeciwko FC Augsburg doznał kontuzji kolana (zerwanie więzadeł krzyżowych przednich w lewym kolanie[36]) i od tego czasu rozegrał jedynie 20 meczów, podczas których spędził na boisku raptem 966 minut; nie licząc kilkuminutowej gry podczas towarzyskiego meczu ze Śląskiem Wrocław w sierpniu, powrócił do gry 9 grudnia w 84. minucie spotkania z Anderlechtem Bruksela[37].
Po sezonie 2014/2015 w Dortmundzie doszło do zmiany trenera, a Błaszczykowski doznał dwóch urazów podczas okresu przygotowawczego, w związku z czym nie wystąpił w żadnym z ośmiu oficjalnych spotkań Borussii Dortmund w kolejnym sezonie[38]. Trudna sytuacja i składający się na nią brak regularnych występów zmusił go do opuszczenia klubu po ośmiu latach gry i udania się na wypożyczenie. Łącznie w barwach Borussii Dortmund rozegrał 253 mecze, w których strzelił 32 gole i zanotował 52 asysty. Dzięki boiskowej waleczności i przywiązaniu do klubowych barw zyskał sobie uznanie i szacunek tamtejszych kibiców; pozostawał w niemieckim zespole mimo ofert ze strony Juventusu (2013)[39] czy lokalnego rywala Schalke 04 (2015)[40]. W zespole BVB przez pewien okres występował także z innymi reprezentantami Polski – w 2007 dzielił klubową szatnię z Euzebiuszem Smolarkiem, a od 2010 po przyjściu do klubu Lewandowskiego i Piszczka tworzył z nimi doskonale współpracujący na boisku i uwielbiany przez kibiców kolektyw, często nazywany „polskim trio z Dortmundu”.
ACF Fiorentina
31 sierpnia 2015 w ostatnim dniu letniego okienka transferowego został zawodnikiem włoskiej Fiorentiny, do której trafił z Borussii Dortmund na zasadzie rocznego wypożyczenia z opcją pierwokupu[41]. W Serie A zadebiutował 12 września 2015 w wygranym 1:0 meczu ACF Fiorentina – Genoa CFC, a swoje premierowe trafienie na włoskich boiskach zanotował 23 września 2015 w wygranym 2:0 meczu z Bolonią – strzelił gola w 71. minucie, zdobywając pierwszą bramkę meczu[42]. Drugą bramkę dla Fiorentiny strzelił 6 stycznia 2016, ustalając na 3:1 wynik wyjazdowego spotkania z US Palermo. Z Violą zagrał także w fazie grupowej Ligi Europy, gdzie rywalizował m.in. z Lechem Poznań. W barwach ACF rozegrał łącznie 20 spotkań, w których strzelił dwie bramki i zanotował cztery asysty.
VfL Wolfsburg
Po powrocie z wypożyczenia nie został uwzględniony w planach trenera Thomasa Tuchela, więc zmuszony był poszukiwać nowego zespołu. Wybór padł na niemiecki VfL Wolfsburg, który zapłacił za reprezentanta Polski 5 mln euro[43]. 1 sierpnia 2016 podpisał trzyletni kontrakt z klubem[44]. W Wolfsburgu oficjalnie zadebiutował 20 sierpnia 2016, w wygranym 2:1, meczu pierwszej rundy Pucharu Niemiec przeciwko FSV Frankfurt[45]. 17 września 2016 w meczu z TSG 1899 Hoffenheim (0:0) zanotował swój 200. występ w Bundeslidze[46]. W tym meczu wystąpił z opaską kapitana VfL[47]. 18 lutego 2017 przed rozpoczęciem wyjazdowego, ligowego meczu z Borussią Dortmund, został oficjalnie pożegnany przez władze i kibiców BVB. Prezydent klubu Hans-Joachim Watzke wraz z dyrektorem sportowym Michaelem Zorcem wręczyli swojemu byłemu zawodnikowi bukiet kwiatów oraz pamiątkowy kolaż ze zdjęć ukazujących najlepsze momenty polskiego pomocnika w drużynie z Dortmundu. Fani Borussii podziękowali mu za lata gry, bijąc brawo i skandując głośno jego imię[48]. 15 października 2017, zapewniając drużynie remis, 2:2, w wyjazdowym spotkaniu z Bayerem 04 Leverkusen, zdobył swoją jedyną bramkę dla Wolfsburga[49]. Od listopada 2017 cierpiał na przewlekłe bóle pleców, które uniemożliwiały mu trenowanie. Leczony był w Niemczech, a także w Polsce, gdzie rehabilitował się pod okiem fizjoterapeuty Leszka Dyi[50][51]. Do gry powrócił 28 kwietnia 2018, rozgrywając 75 minut w meczu z Hamburgerem SV (1:3)[52]. 3 stycznia 2019 rozwiązał kontrakt za porozumieniem stron[53].
Powrót do Wisły Kraków
W styczniu 2019 powrócił do Wisły Kraków, pogrążonej w kłopotach finansowych. Wspomógł klub pożyczką w wysokości 1,33 mln zł, a 7 lutego podpisał z nim półroczny kontrakt. Zgodnie z warunkami umowy zarabiał 500 zł miesięcznie, a całą kwotę zobowiązał się przekazać na zakup biletów dla dzieci z domów dziecka[54]. W sezonie 2018/2019 wystąpił w ośmiu spotkaniach i strzelił pięć bramek[55].
Od sierpnia 2021 do kwietnia 2023 nie zaliczył żadnego występu dla „Białej Gwiazdy”, z powodu urazu kolana i późniejszego leczenia, aż 20 maja 2023 wrócił na boisko, wchodząc w 82. minucie meczu I ligi przeciwko Podbeskidziu Bielsko-Biała[56].
20 lipca 2023 przekazał informacje o zakończeniu piłkarskiej kariery[57]. Krakowski klub poinformował, że zamierza pożegnać i uhonorować Błaszczykowskiego 5 sierpnia, przy okazji pierwszego spotkania w nowym sezonie rozgrywanego na własnym stadionie przeciwko Stali Rzeszów[58][59].
Kariera reprezentacyjna
Polska U-19
W reprezentacji Polski U-19 zadebiutował 30 marca 2004 w spotkaniu z Litwą. Wystąpił w dwóch meczach półfinałowego turnieju eliminacyjnego Mistrzostw Europy U-19, ze Szkocją i z Finlandią. W sumie w barwach reprezentacji do lat 19 wystąpił w ośmiu meczach. Był powołany na Mistrzostwa Europy U-19 2004 w Szwajcarii, zagrał na nich w jednym meczu z Hiszpanią[60].
Polska U-21
W reprezentacji reprezentacji młodzieżowej U-21, prowadzonej przez Władysława Żmudę, zadebiutował 3 czerwca 2005 w spotkaniu rundy eliminacyjnej Mistrzostw Europy U-21 z Azerbejdżanem[61]. Był powołany również na następny mecz eliminacji, ale nie mógł w nim wystąpić z powodu kontuzji stopy, której doznał podczas meczu Wisły Kraków z Panathinaikosem.
28 lutego 2006 zagrał w spotkaniu reprezentacji do lat 21 z Hiszpanią, a mimo przegranego meczu został wyróżniony przez trenera Andrzeja Zamilskiego za swoją postawę na boisku. 16 sierpnia zdobył bramkę w pierwszym meczu eliminacji młodzieżowych mistrzostw Europy z Łotwą, po którego rozegraniu Zamilski również go wyróżnił. Nie zagrał w drugim, ostatnim spotkaniu grupy eliminacyjnej z Portugalii, ponieważ został powołany do pierwszej reprezentacji Polski na mecz eliminacji Euro 2008.
Polska
Do reprezentacji seniorskiej dołączył 6 grudnia 2005 w spotkaniu kadry B przeciwko Szkocji. W pierwszej reprezentacji zadebiutował 28 marca 2006 w towarzyskim meczu z Arabią Saudyjską w Rijadzie[62] (wygranym 2:1). Ówczesny selekcjoner Paweł Janas zamierzał powołać Błaszczykowskiego do 23-osobowej kadry na turniej finałowy Mistrzostw Świata 2006, jednak z powodu urazu pleców do tego nie doszło[63]. Podobna sytuacja miała miejsce dwa lata później za kadencji Leo Beenhakkera, kiedy to znalazł się w drużynie na Euro 2008, jednak kolejna kontuzja spowodowała, że jego miejsce w reprezentacji zajął Łukasz Piszczek[64].
Swoją pierwszą bramkę dla reprezentacji Polski zdobył 22 sierpnia 2007 w zremisowanym 2:2 towarzyskim spotkaniu z Rosją w Moskwie. 11 października 2008 w meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Świata 2010 przeciwko Czechom przyczynił się do zwycięstwa Polski (2:1), asystując przy bramce Pawła Brożka oraz strzelając drugiego gola.
17 listopada 2010 zadebiutował w roli kapitana reprezentacji podczas meczu z Wybrzeżem Kości Słoniowej (wygranym 3:1)[65]. 10 sierpnia 2011 strzelił jedyną bramkę w towarzyskim meczu z Gruzją. Został powołany przez Franciszka Smudę do kadry reprezentacji Polski na Euro 2012, gdzie zagrał we wszystkich trzech meczach fazy grupowej. 8 czerwca 2012 w meczu inaugurującym turniej, z Grecją, zakończonym remisem 1:1, asystował przy bramce zdobytej przez Roberta Lewandowskiego na 1:0 w 17. minucie spotkania. W drugim spotkaniu przeciwko Rosji strzelił jedynego gola dla Polaków[27], ustalając wynik meczu na 1:1.
.jpg)
22 marca 2013 w meczu z Ukrainą rozegrał 60. spotkanie w barwach reprezentacji Polski i dołączył do Klubu Wybitnego Reprezentanta[60].
W 2014 z powodu kontuzji nie wystąpił w żadnym meczu polskiej kadry narodowej[66]. 9 grudnia 2014 selekcjoner Adam Nawałka poinformował, że opaskę kapitana reprezentacji Polski przejmie na stałe Robert Lewandowski[67][68]. W czerwcu 2015 po prawie dwóch latach przerwy powrócił do kadry. 13 czerwca 2015 w szóstym meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Europy 2016 wszedł na boisko w 63. minucie meczu z Gruzją, zmieniając Sławomira Peszkę. W doliczonym czasie gry zaliczył asystę przy drugiej bramce Roberta Lewandowskiego.
12 maja 2016 został powołany przez selekcjonera Adama Nawałkę do szerokiej kadry na Mistrzostwa Europy 2016 we Francji[69]. 30 maja 2016 selekcjoner oficjalnie powołał go do ścisłego składu na turniej[70]. Podczas finałów Euro 2016 jako jeden z liderów drużyny zagrał we wszystkich pięciu meczach reprezentacji, czterokrotnie wychodząc w podstawowym składzie, i strzelił dwie bramki: zwycięską w meczu z Ukrainą (1:0, w meczu tym wszedł po przerwie) oraz dającą Polsce prowadzenie w wygranym, po rzutach karnych, meczu ze Szwajcarią. Zanotował także asystę przy zwycięskim golu Arkadiusza Milika w pierwszym meczu fazy grupowej z Irlandią Północną (1:0). Reprezentacja Polski ostatecznie dotarła wówczas do ćwierćfinału turnieju, gdzie po remisie 1:1 uległa w konkursie rzutów karnych, późniejszemu Mistrzowi Europy – Portugalii po tym, jak Błaszczykowski nie wykorzystał jedenastki. Ćwierćfinał okazał się najlepszym wynikiem, jaki Polska kiedykolwiek osiągnęła na Mistrzostwach Europy[71][72]. 8 lipca 2016, w głosowaniu „Przeglądu Sportowego” został uznany przez kibiców najlepszym polskim piłkarzem Euro 2016[73].
Był jedną z wiodących postaci drużyny, która z pierwszego miejsca w grupie E awansowała na Mistrzostwa Świata 2018 rozgrywane w Rosji. W eliminacjach wystąpił we wszystkich 10 spotkaniach, strzelając jedną bramkę i notując trzy asysty. 4 czerwca 2018 selekcjoner Adam Nawałka oficjalnie powołał go do składu na Mistrzostwa Świata 2018[74]. 19 czerwca 2018, wychodząc w podstawowym składzie na pierwszy mecz fazy grupowej turnieju z Senegalem (1:2), rozegrał swoje 100. spotkanie w reprezentacji Polski[75]. Był to jego jedyny występ na Mundialu, na którym Polska odpadła z rywalizacji po fazie grupowej.
27 sierpnia 2018 nowy selekcjoner, Jerzy Brzęczek, powołał go do kadry na mecz Ligi Narodów z Włochami oraz towarzyski z Irlandią[76]. W obu spotkaniach wystąpił w podstawowym składzie. 11 października 2018 w meczu Ligi Narodów przeciwko Portugalii zdobył bramkę na 2:3[77].
Od 2019 do 2022 nie występował w kadrze narodowej[78]. 27 kwietnia 2023 prezes PZPN Cezary Kulesza potwierdził, że rozgrywany 16 czerwca 2023 mecz towarzyski przeciwko Niemcom na Stadionie Narodowym będzie oficjalnym pożegnaniem Jakuba Błaszczykowskiego z reprezentacją[78]. 14 czerwca 2023 dołączył do przygotowującej się do tegoż spotkania kadry narodowej[79], a dzień później wraz z selekcjonerem Fernando Santosem wziął udział w konferencji przedmeczowej[80][81]. W meczu z Niemcami Błaszczykowski wystąpił przez pierwsze szesnaście minut, jako kapitan drużyny narodowej[82]. Schodząc z boiska został pożegnany owacją na stojąco przez kibiców oraz szpalerem, który utworzyli piłkarze Polski i Niemiec[82].
Statystyki
Klubowe
- (aktualne na dzień 11 czerwca 2022)
| Klub | Sezon | Liga | Liga | Puchary krajowe[a] | Europa[b] | Inne[c] | Suma | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Mecze | Bramki | Mecze | Bramki | Mecze | Bramki | Mecze | Bramki | Mecze | Bramki | |||
| KS Częstochowa | 2002/03 | IV liga | 2 | 0 | – | – | – | 2 | 0 | |||
| 2003/04 | IV liga | 13 | 5 | – | – | – | 13 | 5 | ||||
| 2004/05 | IV liga | 9 | 6 | – | – | – | 9 | 6 | ||||
| Ogólnie | 24 | 11 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 24 | 11 | ||
| Wisła Kraków | 2004/05 | I liga | 11 | 1 | 4 | 1 | – | – | 15 | 2 | ||
| 2005/06 | I liga | 17 | 0 | 2 | 0 | 1 | 0 | – | 20 | 0 | ||
| 2006/07 | I liga | 23 | 2 | 1 | 1 | 8 | 0 | – | 32 | 3 | ||
| Ogólnie | 51 | 3 | 7 | 2 | 9 | 0 | 0 | 0 | 67 | 5 | ||
| Borussia Dortmund | 2007/08 | Bundesliga | 24 | 1 | 3 | 0 | – | – | 27 | 1 | ||
| 2008/09 | Bundesliga | 27 | 3 | – | 2 | 0 | – | 29 | 3 | |||
| 2009/10 | Bundesliga | 32 | 1 | 2 | 0 | – | – | 34 | 1 | |||
| 2010/11 | Bundesliga | 29 | 3 | 1 | 0 | 7 | 0 | – | 37 | 3 | ||
| 2011/12 | Bundesliga | 29 | 6 | 6 | 0 | 5 | 1 | – | 40 | 7 | ||
| 2012/13 | Bundesliga | 27 | 11 | 4 | 2 | 10 | 1 | – | 41 | 14 | ||
| 2013/14 | Bundesliga | 16 | 2 | 3 | 0 | 6 | 1 | – | 25 | 3 | ||
| 2014/15 | Bundesliga | 13 | 0 | 4 | 0 | 3 | 0 | – | 20 | 0 | ||
| Ogólnie | 197 | 27 | 23 | 2 | 33 | 3 | 0 | 0 | 253 | 32 | ||
| ACF Fiorentina (wyp.) | 2015/16 | Serie A | 15 | 2 | – | 5 | 0 | – | 20 | 2 | ||
| Ogólnie | 15 | 2 | 0 | 0 | 5 | 0 | 0 | 0 | 20 | 2 | ||
| VfL Wolfsburg | 2016/17 | Bundesliga | 28 | 0 | 2 | 0 | – | – | 30 | 0 | ||
| 2017/18 | Bundesliga | 9 | 1 | 2 | 0 | – | 2 | 0 | 13 | 1 | ||
| 2018/19 | Bundesliga | 1 | 0 | 1 | 0 | – | – | 2 | 0 | |||
| Ogólnie | 38 | 1 | 5 | 0 | 0 | 0 | 2 | 0 | 45 | 1 | ||
| Wisła Kraków | 2018/19 | Ekstraklasa | 8 | 5 | – | – | – | 8 | 5 | |||
| 2019/20 | Ekstraklasa | 22 | 7 | – | – | – | 22 | 7 | ||||
| 2020/21 | Ekstraklasa | 16 | 4 | – | – | – | 16 | 4 | ||||
| 2021/22 | Ekstraklasa | 2 | 0 | – | – | – | 2 | 0 | ||||
| Ogólnie | 48 | 16 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 48 | 16 | ||
| Ogólnie w karierze | 373 | 60 | 35 | 4 | 47 | 3 | 2 | 0 | 437 | 67 | ||
Reprezentacyjne
- (aktualne na dzień 16 czerwca 2023)
| Reprezentacja | Rok | Mecze | Bramki |
|---|---|---|---|
| Polska | |||
| 2006 | 6 | 0 | |
| 2007 | 7 | 1 | |
| 2008 | 6 | 1 | |
| 2009 | 8 | 0 | |
| 2010 | 9 | 2 | |
| 2011 | 12 | 4 | |
| 2012 | 10 | 4 | |
| 2013 | 10 | 2 | |
| 2015 | 7 | 1 | |
| 2016 | 14 | 3 | |
| 2017 | 8 | 1 | |
| 2018 | 8 | 2 | |
| 2019 | 3 | 0 | |
| 2023 | 1 | 0 | |
| Suma | 109 | 21 | |
Sukcesy
Wisła Kraków
Borussia Dortmund
- Mistrzostwo Niemiec: 2010/2011, 2011/2012
- Puchar Niemiec: 2011/2012
- Superpuchar Niemiec: 2008, 2013, 2014
Indywidualne
- Piłkarski Oscar „Najlepszy Pomocnik Ekstraklasy”: 2006
- Najlepsza jedenastka Ekstraklasy w plebiscycie PZP: 2006-07
- Najlepszy Polski piłkarz w plebiscycie PZP: 2010
- Najlepszy piłkarz reprezentacji Polski: 2010
- Piłkarz roku w Plebiscycie Piłki Nożnej: 2008, 2010
- Piłkarz roku w Plebiscycie redakcji Sportu: 2008, 2010
- Piłkarz roku Borussii Dortmund: 2008
- Najlepszy polski piłkarz ME wg Przeglądu Sportowego: 2016
- Superczempion w Plebiscycie Przeglądu Sportowego: 2023[83]
Życie prywatne
Jest synem Zygmunta i Anny Błaszczykowskich, siostrzeńcem Jerzego Brzęczka, trenera, byłego piłkarza i kapitana reprezentacji Polski[84], oraz kuzynem judoki Janusza Wojnarowicza. Ma starszego o trzy lata brata Dawida, który również trenował piłkę nożną, a w latach 2010–2014 był asystentem trenera Jerzego Brzęczka w Rakowie Częstochowa[85]. Ich ojciec był nauczycielem wychowania fizycznego, a matka ekspedientką w sklepie warzywnym[86]. W wieku 11 lat przeżył rodzinną tragedię, kiedy to jego ojciec – zmagający się w tamtym czasie z chorobą alkoholową – 13 sierpnia 1996 zamordował jego matkę[87][88]. Po śmierci matki był wychowywany przez babcię Felicję Brzęczek, której w opiece pomagał również jego wujek, Jerzy Brzęczek[89]. Zygmunt Błaszczykowski odbył karę więzienia, zmarł 23 maja 2012[90].
21 czerwca 2010 w kościele w okolicach Ustronia ożenił się z Agatą Gołaszewską[91][92]. 20 kwietnia 2011, tuż przed północą, urodziła się ich córka, Oliwia[93][94], 26 czerwca 2014 – druga córka, Lena[95], a 19 czerwca 2019 syn, Fabian[96].
W grudniu 2011 wystąpił wraz z raperem Eldo w spotach reklamowych marki sportowej Nike[97], która była sponsorem jego wyposażenia sportowego. W 2013 otworzył Centrum Rozrywki „Kubatura” w Opolu, którego jest właścicielem[98], a także stał się bohaterem piosenki „Kuba, Kuba!”, którą nagrał niemiecki raper M.I.K.I.[99]. W 2015 wraz z dziennikarką Małgorzatą Domagalik wydał książkę autobiograficzną pt. Kuba[100], a w 2018 – kontynuację pt. Kuba. Dogrywka 2015–2018[101].
Zdał maturę w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Krakowie[102]. Był studentem Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie na kierunku turystyka i rekreacja[103]. 22 grudnia 2016 obronił pracę dyplomową kończącą studia I stopnia na tej uczelni i uzyskał tytuł licencjata[104].
Bohater dokumentalnego filmu w reżyserii Jana Dybusa pt. Kuba, który ukazał się na platformie Prime Video w dniu 23 lutego 2024 roku[105].
W czerwcu 2007 wraz z drużyną narodową leciał na pokładzie Tu-154M nr 101, który w 2010 uległ katastrofie w Smoleńsku[106]. Samolot wykonał przelot z Baku do Erywania, przewożąc reprezentację Polski w piłce nożnej na mecz w tym mieście; dotarcie polskiej reprezentacji z Baku do Erywania było możliwe tylko dlatego, że rejs odbywał się samolotem rządowym, gdyż bezpośrednie loty samolotów należących do linii lotniczych między Azerbejdżanem i Armenią były zabronione[106].
Działalność społeczna
Udziela się charytatywnie, m.in. wspiera akcje Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy i program społeczny „Szlachetna Paczka”[107].
Jest założycielem działającej w Opolu charytatywnej Fundacji „Ludzki Gest”, która powstała w celu pomagania dzieciom i młodym ludziom potrzebującym pomocy. Fundacja organizuje m.in. coroczny Ogólnopolski Turniej Halowy Piłki Nożnej Młodzików „Kuba Cup” w Truskolasach[108][109][110]. Fundacja wspólnie z Kulczyk Foundation wspiera też nocne dyżury Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży prowadzonego przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę[111]. 6 stycznia 2018 fundacja otrzymała nagrodę Serce dla Sportu w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego”[112]. W 2022 fundacja przekazała 250 tys. zł. na pomoc dla obywateli Ukrainy po rosyjskiej inwazji w tym kraju[113].
W uznaniu swojej działalności dobroczynnej, 29 października 2016, został odznaczony Orderem Uśmiechu[114][115]. 8 stycznia 2018 za działalność charytatywną w ramach Fundacji „Ludzki Gest” w Opolu na rzecz osób niepełnosprawnych i potrzebujących pomoc został wyróżniony Medalem Świętego Brata Alberta za rok 2017[116].
Został ambasadorem zorganizowanych w Krakowie Światowych Dni Młodzieży 2016[117] oraz odbywającego się w tym samym mieście w 2022 turnieju Ligi Mistrzów w amp futbolu[118].
Odznaczenia i wyróżnienia
- Order Uśmiechu (2016)
- Tytuł Honorowego Obywatelstwa Miasta Opola (23 lutego 2017)[119]
- Tytuł Człowieka Pojednania i Pokoju 2017 roku (przyznany 18 czerwca 2017)[120]
- Medal Świętego Brata Alberta za rok 2017
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (przyznany 9 czerwca 2021)[121][122]
- Odznaka „Honoris Gratia” (2023)[123]
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Jakub Błaszczykowski, Małgorzata Domagalik: Kuba. Grupa Wydawnicza Foksal, 2015. ISBN 978-83-280-1944-7.
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona internetowa
- Jakub Błaszczykowski w bazie 90minut.pl
- Jakub Błaszczykowski. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-27)]. w bazie FIFA (ang.)
- Jakub Blaszczykowski, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-18].
- Jakub Błaszczykowski w bazie Worldfootball
- Jakub Błaszczykowski w bazie National Football Teams (ang.)