ท่าอากาศยานชางงีสิงคโปร์

ท่าอากาศยานนานาชาติสิงคโปร์ที่ Paya Lebar เป็นท่าอากาศยานหลักแห่งที่สามของสิงคโปร์นับจากท่าอากาศยาน Seletar (ท่าอากาศยานหลักในปี 2473 - 2480) และท่าอากาศยาน Kallang (2480 – 2498) เปิดในปี 2498 แต่ด้วยรันเวย์เดียวและอาคารผู้โดยสารขนาดเล็ก การขนส่งสนามบินประสบปัญหาความแออัดไม่สามารถรับมือกับการจราจรที่เพิ่มสูงขึ้นอย่างรุนแรงในช่วงทศวรรษ 1970 (ปี 2513-2522)จำนวนผู้โดยสารต่อปีเพิ่มขึ้นอย่างมากจาก 300,000 คนในปี 2498 เป็น 1.7 ล้านคนในปี 2513 และ 4 ล้านคนในปี 2518

รัฐบาลขณะนั้นมีสองทางเลือก คือ ขยายท่าอากาศยานที่มีอยู่ที่ Paya Lebar หรือสร้างท่าอากาศยานใหม่ที่สถานที่อื่น หลังจากศึกษาอย่างกว้างขวางในปี 2515 รัฐบาลตัดสินใจรักษาสภาพท่าอากาศยานหลักที่ Paya Lebar ตามคำแนะนำจากที่ปรึกษาด้านการบินของอังกฤษ ทำให้เกิดการสร้างรันเวย์ที่สองและการปรับปรุงและขยายอาคารผู้โดยสารในหนึ่งปีต่อมา อย่างไรก็ตามได้มีการทบทวนใหม่อีกครั้งเมื่อมีแรงกดดันที่จะขยายสนามบินเนื่องจากวิกฤตการณ์น้ำมันปี 2516

ด้วยความกังวลว่าท่าอากาศยาน Paya Lebar ที่มีอยู่ในพื้นที่เดิมตั้งมีความเสี่ยงที่ถูกปิดล้อมในทุกด้านจากการเติบโตของเมือง รัฐบาลจึงตัดสินใจในปี 2518 เพื่อสร้างท่าอากาศยานแห่งใหม่ที่ปลายสุดทางทิศตะวันออกของเกาะหลักที่เขตชางงีในพื้นที่ฐานทัพอากาศชางงีที่มีอยู่เดิม ซึ่งท่าอากาศยานแห่งใหม่นี้จะสามารถขยายได้อย่างง่ายดายด้วยการถมทะเล

อย่างไรก็ตามการจราจรทางการบินที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ท่าอากาศยานจึงต้องเริ่มสร้างและขยายตัวในเวลาเดียวกัน นอกจากนี้มีการวางแผนให้เครื่องบินต้องบินข้ามทะเลแทนเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหามลภาวะทางเสียงหากบินผ่านพื้นที่ที่อยู่อาศัยเช่นเดียวกับที่ท่าอากาศยาน Paya Lebar และช่วยหลีกเลี่ยงผลกระทบร้ายแรงในกรณีที่เกิดอุบัติเหตุทางอากาศที่อาจเกิดขึ้นบนพื้นดิน

ซึ่งต่อมาท่าอากาศยาน Paya Lebar ได้ถูกดัดแปลงเพื่อใช้เป็นฐานทัพอากาศ Paya Lebar แทนฐานทัพอากาศชางงีเดิม

ท่าอากาศยานชางงีให้บริการโดยสายการบินมากกว่า 100 สายสู่จุดหมายปลายทางกว่า 400 แห่งในกว่า 100 ประเทศทั่วโลก โดยท่าอากาศยานมีการเคลื่อนไหวของเครื่องบินถึง 7,400 เที่ยวบินต่อสัปดาห์ นับเป็นหนึ่งเที่ยวบินทุกๆ 80 วินาที

ในปี 2019 มีความเคลื่อนไหวของผู้โดยสารมากถึง 68,300,000 คน (เพิ่มขึ้น 4.0% จากปีก่อนหน้า)มากที่สุดในประวัติศาสตร์ 38 ปี ทำให้เป็นท่าอากาศยานที่มีจำนวนผู้โดยสารมากที่สุดอันดับที่เจ็ดของโลกและอันดับที่สามในเอเชีย ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2019 ท่าอากาศยานชางงีมีจำนวนผู้โดยสารกว่า 6.41 ล้านคน เป็นเดือนที่มากที่สุดตั้งแต่เปิดทำการในปี 1981 นอกจากนี้แล้วยังได้ทำลาสถิติจำนวนผู้โดยสารสูงสุดต่อวันในวันที่ 20 ธันวาคม ค.ศ. 2019 ด้วยผู้โดยสารกว่า 226,692 คน ท่าอากาศยานชางงีเป็นฐานการบินสำคัญสำหรับสายการบินต่างๆ ทั้งสายการบินโดยสารและสายการบินขนส่งสินค้า โดยในปี 2019 มีอัตราการเคลื่อนที่สินค้ามากถึง 2.01 ล้านตัน การเคลื่อนที่อากาศยานลดลง 1.0% จากปีก่อนหน้าเป็ร 382,000 ลำในปี 2019

อาคารผู้โดยสาร

• อาคาร 1 (เปิดให้บริการปี พ.ศ. 2524)
• อาคาร 2 (เปิดให้บริการปี พ.ศ. 2533)
• อาคาร 3 (เปิดให้บริการปี พ.ศ. 2551)
• อาคาร 4 (เปิดให้บริการวันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2560)
• อาคาร 5 (เปิดให้บริการประมาณปี พ.ศ. 2563)
• จูเวิลชางงีแอร์พอร์ต (เปิดให้บริการประมาณปี พ.ศ. 2562)

หอควบคุมจราจรทางอากาศ

หอควบคุมจราจรทางอากาศถูกสร้างขึ้นตามแผนพัฒนาท่าอากาศยานชางงีระยะที่หนึ่ง ให้บริการการควบคุมการจราจรทางอากาศ ทั้งการขึ้นบิน ลงจอด และการเคลื่อนที่อากาศยานภายในและภายนอกท่าอากาศยาน^[5] โดยตั้งอยู่บริเวณระหว่างสองทางวิ่งเดิม (02L/20R และ 02C/20C ปัจจุบัน) และมีความสูง 81 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล

พื้นที่พาณิชยกรรมเชิงประสม

จูเวิลชางงีแอร์พอร์ต ซึ่งเปิดตัวในวันที่ 17 เมษายน ค.ศ. 2019 เป็นอาคารพาณิชย์กรรมเชิงประสมและศูนย์การค้าที่ตั้งอยู่ระหว่างอาคารผู้โดยสารหลังที่ 1, 2 และ 3^[6] บริเวณที่จอดรถอาคารผู้โดยสารหลังที่ 1 เดิม ซึ่งปัจจุบันได้ปรับเปลี่ยนให้เป็นที่จอดรถใต้ดินแล้ว จูเวิลได้ถูกพัฒนาโดยบมจ.จูเวิลชางงีแอร์พอร์ตทรัสที, กิจการร่วมค้าของชางงีแอร์พอร์ตกรุ๊ปและคาปิตาแลนด์ผ่านบริษัทลูกคาปิตาแลนด์มอลล์เอเชีย^[7] โดยมีมูลค่าโครงการอยู่ที่ 1.7 พันล้านดอลลาร์สิงคโปร์^[8]

โครงการนี้เป็นส่วนหนึ่งในการช่วงกระจายผู้โดยสารจากอาคารผู้โดยสารหลังที่ 1 ทำให้สามารถรองรับผู้โดยสารได้ถึง 24 ล้านคนต่อปีภายใน ค.ศ. 2018 เนื่องด้วยมีจุดเช็คอินและห้องรับรอง จูเวิลจึงถือเป็นหนึ่งในอาคารผู้โดยสารอย่างไม่เป็นทางการในตัว^[9] ภายในมีการติดตั้ง "เดอะเรนวอร์เท็กซ์" น้ำพุวนจากหลังคาซึ่งเป็นน้ำตกในร่มที่สูงที่สุดในโลก

เส้นทางการบินที่ให้บริการในปัจจุบัน

ณ เดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2024 ท่าอากาศยานชางงีสิงคโปร์มีสายการบินที่ให้บริการเส้นทางดังนี้:

เที่ยวบินขนส่งสินค้า (คาร์โก)

• 26 มีนาคม พ.ศ. 2534: เครื่องบินแอร์บัส เอ310 ของสายการบินสิงคโปร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 117 ที่ออกจากกัวลาลัมเปอร์ ถูกชายสี่คนจี้ขณะเดินทางไปยังสิงคโปร์ คนร้ายต้องการเติมน้ำมันให้เครื่องบินเพื่อให้บินไปถึงออสเตรเลีย เมื่อเครื่องบินลงจอดที่สิงคโปร์ หน่วยจู่โจมได้บุกเข้าไปในเครื่องบินแล้วสังหารคนร้ายชาวปากีสถานทั้งสี่คน ขณะที่ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมดไม่ได้รับอันตราย^[87]

• 11 ตุลาคม พ.ศ. 2550: อุซามะฮ์ ชูบลัก (Osama R.M. Shublaq) ชาวปาเลสไตน์ ได้ลักลอบขึ้นเครื่องบินของสายการบินสิงคโปร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 119 จากกัวลาลัมเปอร์ แล้วตกออกจากโครงส่วนล่างของเครื่องบิน ตำรวจของท่าอากาศยานได้จับกุมและเนรเทศกลับไปมาเลเซียในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา^[88]

• 4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553: เครื่องบินแอร์บัส เอ380 ของสายการบินควอนตัส เที่ยวบินที่ 32 ชื่อว่า "Nancy-Bird Walton" ประสบปัญหาเครื่องยนต์ภายในลำตัวเครื่องบินด้านซ้ายขัดข้องอย่างรุนแรง เครื่องบินสามารถลงจอดได้อย่างปลอดภัย ผู้โดยสารทั้ง 433 คนและลูกเรือทั้ง 26 คนไม่ได้รับอันตราย ขณะที่ฝาครอบเครื่องยนต์ที่ขัดข้องได้ตกลงไปที่เกาะบาตัม

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ท่าอากาศยานชางงีสิงคโปร์

• ท่าอากาศยานชางงีสิงคโปร์ (อังกฤษ)
• อาคารผู้โดยสารสายการบินต้นทุนต่ำ (อังกฤษ)