สิงคโปร์แอร์ไลน์

จุดเริ่มต้น

สิงคโปร์แอร์ไลน์เริ่มต้นด้วยการก่อตั้งสายการบินมาลายันแอร์เวย์ (MAL) เมื่อวันที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2480 ซึ่งเกิดจากการรวมตัวระหว่าง Ocean Steamship Company of Liverpool, the Straits Steamship Company of Singapore และอิมพีเรียลแอร์เวย์ เที่ยวบินแรกของสายการบินเป็นเที่ยวบินเช่าเหมาลำจากนิคมช่องแคบในสิงคโปร์ไปยังกัวลาลัมเปอร์ เมื่อวันที่ 2 เมษายน พ.ศ. 2490 ด้วยเครื่องบิน Airspeed Consul สองเครื่องยนต์^[14] ต่อมาในวันที่ 1 พฤษภาคม ปีเดียวกัน ได้เริ่มให้บริการเที่ยวบินปกติตามตารางเวลาจากสิงคโปร์ไปกัวลาลัมเปอร์ อิโปห์ และปีนัง สัปดาห์ละครั้ง ด้วยเครื่องบินแบบเดียวกับเที่ยวบินแรก^[15] ต่อมาใน พ.ศ. 2498 มลายาแอร์เวย์ได้เริ่มนำเครื่องบิน ดักลาส ดีซี 3 หลายลำเข้ามาเพิ่มในฝูงบิน และนำมาให้บริการใน พ.ศ. 2500 อากาศยานอื่นๆ ที่ใช้งานในช่วงสองทศวรรษแรกได้แก่ ดักลาส ดีซี 4 สกายมาสเตอร์, Vickers Viscount, Lockheed L-1049 Super Constellation, Bristol Britannia, de Havilland Comet 4 และ Fokker F27

เมื่อ พ.ศ. 2506 มลายา สิงคโปร์ ซาบะฮ์ และซาราวัก ได้รวมตัวกันเป็นสหพันธรัฐมาเลเซีย ทำให้ชื่อของสายการบินถูกเปลี่ยนจาก "มลายันแอร์เวย์" เป็น "มาเลเซียแอร์เวย์" แล้วได้ควบกิจการของสายการบินบอร์เนียวแอร์เวย์เข้ามา ต่อมาใน พ.ศ. 2509 สิงคโปร์ได้แยกตัวออกจากสหพันธรัฐ ชื่อของสายการบินจึงถูกเปลี่ยนอีกครั้งเป็นมาเลเซีย-สิงคโปร์แอร์ไลน์ (MSA) ปีต่อมาสายการบินได้ขยายตัวมากขึ้นทั้งในด้านฝูงบินและเส้นทางบิน รวมถึงการสั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 707 ซึ่งเป็นอากาศยานของโบอิงลำแรกของสายการบิน และการเปิดสำนักงานแห่งใหม่ในสิงคโปร์ หลังจากนั้นไม่นานก็ได้สั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 737 เข้ามาเพิ่มในฝูงบินอีก

การก่อตั้งบริษัทและการเติบโต

ใน พ.ศ. 2515 สายการบินมาเลเซีย-สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ยกเลิกการบินเนื่องจากความขัดแย้งทางการเมืองระหว่างสิงคโปร์และมาเลเซีย ส่งผลให้สายการบินแยกออกเป็นสองบริษัท คือ สิงคโปร์แอร์ไลน์ และมาเลเซียแอร์ไลน์^[16][17][18] ซึ่งสิงคโปร์แอร์ไลน์ยังคงใช้และให้บริการสิ่งต่างๆ ที่เคยเป็นของมาเลเซีย-สิงคโปร์แอร์ไลน์ ได้แก่ เครื่องบินโบอิง 707 และ 737 รวม 10 ลำ เส้นทางระหว่างประเทศที่ออกจากสิงคโปร์ รวมถึงสำนักงานในสิงคโปร์ ซึ่งมี เจ. วาย. ปิลไล อดีตผู้บริหารร่วมของมาเลเซีย-สิงคโปร์แอร์ไลน์ เป็นประธานคนแรกของสิงคโปร์แอร์ไลน์ พนักงานต้อนรับหญิงยังคงสวมเครื่องแบบ โสร่ง เกอบายา ที่ใช้มาตั้งแต่ พ.ศ. 2511

ในช่วงทศวรรษที่ 1970s สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นได้จากการเพิ่มเส้นทางบินไปยังเมืองในอนุทวีปอินเดียและเอเชีย และการสั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 747 เพิ่มเข้ามาในฝูงบิน Mr Yong Nyuk Lin รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการสื่อสารในขณะนั้น ได้กล่าวในพิธีต้อนรับเครื่องบินโบอิง 747 สองลำแรกของสายการบิน ที่ท่าอากาศยานปายาเลบาร์ เมื่อวันจันทร์ที่ 3 กันยายน พ.ศ. 2516 เวลา 16.00 น. ไว้ว่า

ในช่วงทศวรรษที่ 1980s สิงคโปร์แอร์ไลน์เริ่มเปิดเส้นทางบินไปยังเมืองในสหรัฐอเมริกา แคนาดา และยุโรป โดยมีมาดริดเป็นเมืองแรกในลาตินอเมริกา-สเปนที่สายการบินเปิดเส้นทางบิน ต่อมาใน พ.ศ. 2532 สายการบินได้สั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 747-400 เพิ่มเติม และตั้งชื่อว่า Megatops ตามมาด้วยเครื่องบินโบอิง 777 แอร์บัส เอ 310 และแอร์บัส เอ 340 และในทศวรรษที่ 1990s ได้เปิดเส้นทางบินไปยังแอฟริกาตอนใต้ โดยมีโยฮันเนสเบิร์กในแอฟริกาใต้เป็นเมืองแรก ตามมาด้วยเคปทาวน์และเดอร์บัน

Modern History

เมื่อ พ.ศ. 2547 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้เปิดเส้นทางบินตรงข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกจากสิงคโปร์ไปยังลอสแอนเจลิสและนูอาร์ก โดยใช้เครื่องบินแอร์บัส เอ 340-500 ซึ่งเป็นการบินตรงระหว่างสิงคโปร์กับสหรัฐอเมริกาเป็นครั้งแรก และเส้นทางระหว่างสิงคโปร์กับนูอาร์กยังได้รับการบันทึกไว้ว่าใช้เวลาบินมากที่สุดในบรรดาเส้นทางบินเชิงพาณิชย์ทั่วโลก โดยใช้เวลาประมาณ 18 ชั่วโมง นอกจากนี้สายการบินยังได้ปรับเปลี่ยนผังที่นั่งบนเครื่องบินแอร์บัส เอ 340-500 จำนวนห้าลำที่ใช้บินไปยังลอสแอนเจลิสและนูอาร์ก จากเดิมที่เป็นชั้นธุรกิจ 64 ที่นั่งและชั้นประหยัดพิเศษ 117 ที่นั่ง ให้เป็นชั้นธุรกิจทั้งสิ้น 100 ที่นั่ง^[20]

เมื่อวันที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2549 รัฐบาลออสเตรเลียได้ตัดสินใจไม่อนุญาตให้สิงคโปร์แอร์ไลน์ทำการบินระหว่างออสเตรเลียและสหรัฐอเมริกาก่อนบินกลับหรือหลังบินออกจากสิงคโปร์^[21] ซึ่งทางสายการบินได้โต้กลับว่าการตัดสินใจครั้งนี้สืบเนื่องจากเที่ยวบินข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกจากออสเตรเลียประสบปัญหาผู้โดยสารน้อย ทำให้รัฐบาลพยายามจำกัดการแข่งขันและตั้งค่าโดยสารไว้ค่อนข้างสูง^[21] โดยอ้างว่าเป็นมาตรการคุ้มครองสายการบินแคนตัสจากการแข่งขันที่เพิ่มขึ้น^[22] ทั้งนี้สิงคโปร์แอร์ไลน์เคยเผชิญกับมาตรการคุ้มครองลักษณะนี้มาก่อนเมื่อครั้งมีการร้องทุกข์จากสายการบินแอร์แคนาดา จนทำให้สิงคโปร์แอร์ไลน์ถูกระงับเส้นทางบินไปยังโตรอนโต และเคยถูกเพิกถอนสิทธิการใช้เครื่องบินโบอิง 747-400 บินไปยังจาการ์ตาอันเนื่องมาจากการประท้วงของสายการบินการูดาอินโดนีเซียที่ไม่สามารถแข่งขันด้วยเครื่องบินรุ่นเดียวกันนี้ได้^[23]

แอร์บัส เอ 380

เมื่อวันที่ 29 กันยายน พ.ศ. 2543 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้สั่งซื้อเครื่องบินแอร์บัส เอ 3XX (ชื่อเรียกของ เอ 380 ในขณะนั้น) จำนวน 25 ลำ มูลค่ารวม 8.6 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ประกอบด้วยเครื่องบินที่สั่งซื้อขาด 10 ลำ และสั่งจองล่วงหน้า 15 ลำ^[24] สายการบินได้ยืนยันคำสั่งซื้อในวันที่ 12 กรกฎาคม พ.ศ. 2544 ต่อมาในเดือนมกราคม พ.ศ. 2548 สายการบินได้เปิดตัวคำขวัญ "First to Fly the A380 - Experience the Difference in 2006" เพื่อประชาสัมพันธ์ในการเป็นสายการบินแรกที่สั่งซื้อเครื่องบินแอร์บัส เอ 380 ซึ่งคาดว่าจะส่งมอบเครื่องบินภายในไตรมาสที่สองใน พ.ศ. 2549^[25] แต่ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2548 แอร์บัสได้ประกาศว่าเกิดปัญหาทางเทคนิคโดยไม่คาดคิด ทำให้การส่งมอบเบื้องต้นต้องถูกเลื่อนออกไปอีกหกเดือน^[26]เป็นเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2549 ทำให้ Chew Choon Seng ประธานบริหารของสิงคโปร์แอร์ไลน์แถลงว่าอาจฟ้องร้องแอร์บัส โดยกล่าวว่า

Chew Choon Seng ยังได้กล่าวอีกว่า สิงคโปร์แอร์ไลน์จะหันไปให้ความสำคัญต่อโบอิงแทน เนื่องจากได้รับส่งมอบเครื่องบินโบอิง 777-300ER ก่อนเอ 380 แต่อย่างไรก็ตาม สายการบินได้ส่งสัญญาณว่าเหตุการณ์นี้จะไม่ส่งผลต่อนโยบายส่งเสริมการตลาด

ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2549 เครื่องบินแอร์บัสเอ 380 ลำแรกที่ลงลวดลายของสิงคโปร์แอร์ไลน์เรียบร้อยแล้วได้มาถึงสิงคโปร์ แล้วถูกนำไปแสดงในงาน Asian Aerospace 2006 ต่อมาเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน ในปีเดียวกัน สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้สั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 787 เพื่อการขยายตัวของฝูงบินในอนาคต คำสั่งซื้อประกอบด้วยโบอิง 787-9 จำนวน 20 ลำ และสั่งจองอีก 20 ลำ คำสั่งซื้อนี้ออกหนึ่งวันหลังจากแอร์บัสประกาศเลื่อนการส่งมอบเอ 380 ออกไปอีก 6 เดือน

วันที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2549 แอร์บัสประกาศเลื่อนการส่งมอบเป็นครั้งที่สาม ทำให้กำหนดส่งมอบเอ 380 ลำแรกเลื่อนออกไปเป็นเดือนตุลาคมในปีถัดไป^[28]

วันที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2550 เที่ยวบินพาณิชย์เที่ยวแรกที่ใช้เครื่องบินแอร์บัส เอ 380 เที่ยวบิน SQ 380^[29] พาผู้โดยสาร 455 คนออกจากสิงคโปร์ไปยังซิดนีย์ ถึงท่าอากาศยานซิดนีย์เวลา 15:24 น. ตามเวลาท้องถิ่น มีสื่อมากมายไปทำข่าวเกี่ยวกับเที่ยวบินแรกนี้^[30] วันต่อมาสายการบินมอบรายได้ทั้งหมดจากเที่ยวบินนี้ให้แก่องค์กรการกุศลสามแห่ง สิงคโปร์แอร์ไลน์เริ่มใช้งานเครื่องบินแอร์บัส เอ 380 ตามตารางเที่ยวบินจริงในวันที่ 28 ตุลาคม ปีเดียวกัน

ปัจจุบันเครื่องบินแอร์บัส เอ 380 ใช้ในเส้นทางบินไปยังซิดนีย์ โตเกียว ปารีส ฮ่องกง เมลเบิร์น และซูริก วันละหนึ่งเที่ยวบิน และไปลอนดอนวันละสองเที่ยวบิน

สิงคโปร์แอร์ไลน์เปิดเที่ยวบินด้วยเครื่องบินแอร์บัส เอ 380 วันละสามเที่ยวบินเป็นการชั่วคราวระหว่างสิงคโปร์และลอนดอน ตั้งแต่วันที่ 23-28 เมษายน พ.ศ. 2553 เพื่อระบายผู้โดยสารที่ตกค้างก่อนหน้าไม่กี่วันเนื่องจากเหตุภูเขาไฟ เอย์ยาฟิยัตลาเยอคึตซ์ ปะทุ

การลดขนาดฝูงบิน

เมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552 สายการบินได้ประกาศระงับการใช้งานอากาศยาน 17 ลำในระหว่างเดือนเมษายน พ.ศ. 2552 ถึงเดือนมีนาคม พ.ศ. 2553 เพื่อลดค่าใช้จ่ายเพื่อรับมือกับปัญหาจำนวนผู้โดยสารและการขนส่งสินค้าลดลง โดยแรกเริ่มนั้นได้วางแผนว่าจะระงับการใช้งานเพียงสี่ลำ และสายการบินได้แถลงว่าจำเป็นต้องเลื่อนการส่งมอบอากาศยานที่จัดซื้อแล้วออกไปก่อน^[31][32]

การควบรวมกิจการของซิลค์แอร์

เมื่อวันที่ 18 พฤษภาคม ค.ศ. 2018 สิงคโปร์แอร์ไลน์ประกาศว่าฝูงบินซิลค์แอร์จะได้รับการอัพเกรดผลิตภัณฑ์ห้องโดยสารครั้งใหญ่จากปี 2020 ก่อนที่จะรวมเข้ากับบริษัทแม่โดยสมบูรณ์^[33][34][35] ส่วนหนึ่งของการควบรวมกิจการ เว็บไซต์ของซิลค์แอร์ถูกยกเลิกและรวมเข้ากับเว็บไซต์ของสิงคโปร์แอร์ไลน์เมื่อวันที่ 31 มีนาคม 2019^[36] การอัพเกรดห้องโดยสารคาดว่าจะเริ่มในปีค.ศ. 2020^[37][38]

โครงสร้าง

โครงสร้างของสิงคโปร์แอร์ไลน์แบ่งออกเป็นอุตสาหกรรมและภาคส่วนต่างๆ ที่เกี่ยวเนื่องกัน ซึ่งรวมถึง Aircraft ground handling การเช่าอากาศยาน Air catering และ Tour operating และยังปรับโครงสร้างโดยแยกหน่วยปฏิบัติการออกเป็นบริษัทสาขาต่างๆ ที่สายการบินเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวเพื่อรักษาความเป็นสายการบินสำหรับผู้โดยสารอันเป็นธุรกิจหลักไว้ ตามข้อมูลปีการเงินเมื่อสิ้นเดือนมีนาคม พ.ศ. 2550 กลุ่มบริษัทสิงคโปร์แอร์ไลน์ประกอบด้วยบริษัทสาขา 25 แห่ง บริษัทในเครือ 32 แห่ง และบริษัทร่วมทุนสองแห่ง เมื่อวันที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2549 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ขายหุ้นทั้งหมดที่มีอยู่ในร้อยละ 35.5 ในบริษัทร่วมทุน Singapore Aircraft Leasing Enterprise ให้แก่ธนาคารแห่งประเทศจีนในราคา 980 ล้านดอลลาร์สหรัฐ^[39]

บริษัทหลักในกลุ่มบรรษัทสิงคโปร์แอร์ไลน์ได้แก่

การลงทุนเชิงปฏิบัติการ

สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ลงทุนในสายการบินอื่นๆ เพื่อขยายตลาดออกไปนอกสิงคโปร์ แม้ว่าผลทางการเงินมักจะเป็นไปในทางลบ เมื่อ พ.ศ. 2532 ได้ร่วมมือกับเดลต้าแอร์ไลน์และสวิสแอร์เป็นพันธมิตรไตรภาคี^[40] แต่ก็ยุติความร่วมมือใน พ.ศ. 2542 หลังจากแต่ละสายการบินถอนหุ้นร้อยละ 5 ที่ลงทุนในอีกสองสายการบินออกไป ปีถัดมาสิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ซื้อหุ้นร้อยละ 25 ในสายการบินแอร์นิวซีแลนด์ แต่ต่อมารัฐบาลนิวซีแลนด์ได้ซื้อหุ้นในแอร์นิวซีแลนด์เพื่อช่วยเหลือให้รอดพ้นจากการล้มละลาย ทำให้หุ้นที่สิงคโปร์แอร์ไลน์ถือลดลงเหลือร้อยละ 4.5 ซึ่งต่อมาหุ้นจำนวนนี้ถูกขายในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2547

เมื่อวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2543 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ซื้อหุ้นร้อยละ 49 ในสายการบินเวอร์จินแอตแลนติกแอร์เวย์ด้วยเงินสด มูลค่า 600 ล้านปอนด์สเตอร์ลิง^[41] โดยหวังจะได้รับผลประโยชน์จากเส้นทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกที่มีผลกำไรดี แต่ใน พ.ศ. 2550 ก็มีรายงานเกี่ยวกับความล้มเหลวในการบรรลุเป้าหมายดังกล่าวและมีความเป็นไปได้ที่จะถอนหุ้น^[42] จนกระทั่งวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2551 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ประกาศเสนอขายหุ้นในเวอร์จินแอตแลนติกอย่างเป็นทางการ และยอมรับอย่างเปิดเผยว่าหุ้นที่ถืออยู่ในสายการบินดังกล่าวนั้นให้ตอบแทนน้อยกว่าที่คาดไว้^[43] ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2547 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้เข้าสู่ตลาดสายการบินต้นทุนต่ำโดยก่อตั้งสายการบินไทเกอร์แอร์เวย์ ซึ่งสิงคโปร์แอร์ไลน์ถือหุ้นร้อยละ 49 และมีผู้ถือหุ้นอื่นๆ ได้แก่

• Indigo Partners LLC บริษัทด้านการลงทุนที่ก่อตั้งโดย Bill Franke (ร้อยละ 24)
• Irelandia Investments Limited บริษัทด้านการลงทุนของ Tony Ryan และครอบครัว (ร้อยละ 16)
• Temasek Holdings Pte Ltd (ร้อยละ 11)

ต่อมาในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553 ไทเกอร์แอร์เวย์ได้จดทะเบียนใน Singapore Exchange ทำให้หุ้นที่สิงคโปร์แอร์ไลน์ถืออยู่ลดลงเหลือร้อยละ 34.4

แรงงาน

เมื่อสิ้นปีงบประมาณในวันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2550 กลุ่มบรรษัทสิงคโปร์แอร์ไลน์ว่าจ้างพนักงานทั้งหมด 29,457 คน^[44] โดยสายการบินแม่ว่าจ้าง 13,942 คน (ร้อยละ 47.3) แบ่งออกเป็นนักบิน 2,174 คน และลูกเรือ 6,914 คน มีสหภาพแรงงานห้าองค์กรเป็นตัวแทนลูกจ้างของกลุ่มบรรษัท ได้แก่

• Singapore Airlines Staff Union (SIASU)
• SIA Engineering Company Engineers and Executives Union (SEEU)
• Singapore Airport Terminal Services Workers' Union (SATSWU)
• Air Transport Executives Staff Union (AESU)
• Air Line Pilots' Association Singapore (ALPA-S)

สหภาพแรงงานและผู้บริหารขัดแย้งกันเป็นครั้งคราว โดยเฉพาะหลังการลดค่าจ้าง การยุบตำแหน่ง และการเกษียณก่อนอายุอย่างต่อเนื่องในช่วงเวลาและหลังสภาพการณ์ทางเศรษฐกิจที่ยากลำบาก อย่างเช่นการระบาดของโรคซาร์สเมื่อ พ.ศ. 2546^[45] ซึ่งส่งผลต่อกำลังใจของพนักงาน เฉพาะเพียง ALPA-S ก็ขัดแย้งกับกับผู้บริหารไม่น้อยกว่า 24 ครั้งนับตั้งแต่เริ่มจดทะเบียนเมื่อเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2524 (ก่อตั้งหลังจากที่ Singapore Airlines Pilots Association ที่เป็นสหภาพก่อนหน้า มีสมาชิก 15 คนถูกกล่าวหาและตัดสินว่ามีความผิดฐานริเริ่มกิจกรรมทางอุตสาหกรรมที่ผิดกฎหมายใน พ.ศ. 2523 ซึ่งเริ่มเกิดความขัดแย้งกับผู้บริหาร และ SIAPA ถูกถอนทะเบียนในวันที่ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2524) จนกระทั่งวันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2546 กระทรวงการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ (สิงคโปร์) ได้แก้ไข Trade Unions Act เพื่อลบล้างข้อกำหนดในธรรมนูญของ ALPA-S ที่กำหนดให้สมาชิกทั่วไปต้องให้สัตยาบันอย่างเป็นทางการก่อนตกลงในการเจรจาที่เกี่ยวข้องกับคณะกรรมการบริหาร^[46] ใน พ.ศ. 2550 สายการบินเป็นข่าวดังอีกครั้งเมื่อ ALPA-S ไม่ยอมรับอัตราเงินเดือนที่ผู้บริหารเสนอให้นักบินเครื่องบินแอร์บัส เอ 380^[47] ข้อพิพาทถูกนำขึ้นให้อนุญาโตตุลาการตัดสิน^[48] ขอบเขตเงินเดือนของนักบินของสิงคโปร์แอร์ไลน์ถูกเปิดเผยต่อสาธารณชนตั้งแต่วันแรกที่นั่งพิจารณาข้อพิพาท และสื่อได้ตั้งข้อสังเกตว่านักบินของสายการบินจำนวน 935 คนที่ขับเครื่องบินโบอิง 777 ได้รับเงินเดือน (มากกว่า S$270,000) ที่จุดกึ่งกลางของขั้นเงินเดือนสูงกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับรองประธานบริษัท (S$233,270)^[49]

ความขัดแย้งต่างๆ ส่งผลกระทบต่อสหภาพเช่นกัน โดยรัฐบาลจะเข้าแทรกแซงเมื่อเกิดความขัดแย้งที่รุนแรง ในวันที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2546 เกิดความขัดแย้งภายใน ALPA-S จนนำไปสู่การขับไล่สมาชิกระดับกรรมการบริหารทั้งคณะจำนวน 22 คน เหตุการณ์ดังกล่าวถูกสันนิษฐานว่าเป็น "การเมืองภายใน" ที่เกี่ยวข้องกับอดีตนักบิน รวมถึงผู้ที่เคยเกี่ยวข้องกับกรณีการถอนทะเบียน SIAPA^[50] และในเดือนมกราคม พ.ศ. 2551 Lim Swee Say เลขาธิการ NTUC ได้แถลงคัดค้านการฟ้องร้องทางกฎหมายโดยสมาชิกที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งภายใน SIASU^[51]

ในวันที่ 2 เมษายน พ.ศ. 2550 กลุ่มบรรษัทและสหภาพได้ร่วมกันเปิดตัว "Singapore Airlines Group Union-Management Partnership" และ Labour Movement 2011 (LM2011) เพื่อกระชับความสัมพันธ์ โดยข้อสัญญาทั้งสองนั้นเป็นไปเพื่อสร้าง "pro-worker" และ "pro-business"^[52] ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2551 Stephen Lee ประธานสายการบิน ได้อธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างผู้บริหารและสหภาพว่า "มั่นคงและอบอุ่น" ในช่วงสองปีหลัง โดยมีการติดต่อสื่อสารระหว่างกันที่ดีขึ้น Lee ได้กล่าวเป็นนัยว่า บุคคลในรัฐบาลหลายคน ซึ่งรวมถึง Minister Mentor Lee Kuan Yew ได้เข้าแทรกแซงเพื่อช่วยบรรเทาความขัดแย้งระหว่างผู้บริหารและสหภาพ และทั้งสองฝ่ายได้ประชุมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันบ่อยมากขึ้น^[53]

ผลประกอบการ

อัตลักษณ์องค์กร

การส่งเสริมภาพลักษณ์และโฆษณาของสิงคโปร์แอร์ไลน์จะเกี่ยวข้องกับลูกเรือเป็นหลัก^[59] ซึ่งแตกต่างจากสายการบินส่วนใหญ่ที่มุ่งเน้นอากาศยานและบริการ โดยเฉพาะการเผยแพร่ภาพลักษณ์ของพนักงานต้อนรับหญิงที่รู้จักกันในชื่อว่า สิงคโปร์เกิร์ล ที่ประสบความสำเร็จอย่างกว้างขวาง และกลายเป็นองค์ประกอบสำคัญในโฆษณาและสิ่งพิมพ์เผยแพร่ของสายการบิน กลยุทธ์ส่งเสริมภาพลักษณ์นี้มุ่งหมายเพื่อสร้างพลังให้แก่สิงคโปร์เกิร์ลให้เป็นตัวแทนของไมตรีจิตและความสง่างามแบบเอเชีย โดยมีรายการฝึกหัดลูกเรือทั้งส่วนห้องโดยสารและส่วนเทคนิคตอบสนองจุดมุ่งหมายนี้

เครื่องแบบของสิงคโปร์เกิร์ลดัดแปลงมาจากโสร่งเกบาหยา ซึ่งเป็นเครื่องแต่งกายแบบมลายู ออกแบบโดย Pierre Balmain เมื่อ พ.ศ. 2511^[60] และแทบไม่เคยถูกปรับเปลี่ยนมาจนถึงปัจจุบัน เครื่องแบบของพนักงานต้อนรับชายจะเป็นเสื้อนอกสีน้ำเงินอ่อนและกางเกงขายาวสีเทา จนกระทั่งเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2551 Christophe Galibert ผู้จัดการฝ่ายศิลป์แห่ง Balmain Uniformes ได้ออกแบบเครื่องแบบของพนักงานชายใหม่ ให้เป็นชุด (เสื้อนอกและกางเกง) สีกรมท่า เสื้อเชิ้ตสีมอคราม และเนคไทลายทางสีต่างๆ โดยสีของเนคไทบ่งบอกถึงระดับชั้นของลูกเรือ

แม้ว่าสิงคโปร์เกิร์ลเป็นแผนการตลาดและสร้างภาพลักษณ์ที่ประสบความสำเร็จสำหรับสายการบิน แต่ก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นการสร้างภาพให้ผู้หญิงอยู่ในฐานะด้อยกว่าผู้ชาย กลุ่มสนับสนุนสิทธิสตรีกล่าวว่า การอ้างอิงทางวัฒนธรรมสำหรับสิงคโปร์เกิร์ลนั้นล้าสมัยแล้ว และผู้หญิงชาวสิงคโปร์ส่วนใหญ่ในปัจจุบันก็ทันสมัยและมีเสรี^[61]

สิงคโปร์แอร์ไลน์มีเส้นทางบินจากท่าอากาศยานหลักในสิงคโปร์ไปยังจุดหมายปลายทาง 61 แห่งใน 35 ประเทศจากห้าทวีป มีฐานการบินที่มั่นคงในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ร่วมกับซิลค์แอร์ซึ่งเป็นสายการบินสาขา โดยมีเส้นทางบินระหว่างประเทศในภูมิภาคมากกว่าสายการบินอื่นๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

สายการบินมีบทบาทสำคัญในเส้นทางจิงโจ้ โดยตามข้อมูลเมื่อสิ้นเดือนมีนาคม พ.ศ. 2551 สายการบินมีเที่ยวบินร้อยละ 11 ของเที่ยวบินระหว่างประเทศทั้งหมดที่บินเข้าและออกจากออสเตรเลีย^[62]

สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ประโยชน์จากข้อตกลงการบินเสรีระดับทวิภาคีระหว่างสิงคโปร์กับไทย และกับสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ทำให้สามารถทำการบินจากกรุงเทพมหานครและดูไบไปยังจุดหมายปลายทางอื่นๆ ได้มากขึ้น ตัวอย่างเช่น ตามข้อมูลวันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2548 มีเที่ยวบินระหว่างกรุงเทพมหานครและโตเกียวสัปดาห์ละหกเที่ยวบิน

ความแข็งแกร่งของสิงคโปร์แอร์ไลน์ทำให้เกิดมาตรการป้องกันจากตลาดใหญ่ในต่างประเทศ โดยเฉพาะกรณีที่ไม่ประสบความสำเร็จในการได้สิทธิในเส้นทางบินข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกจากออสเตรเลียไปยังสหรัฐอเมริกา โดยทางการออสเตรเลียได้พยายามยืดเวลาการตัดสินใจอนุญาตให้ทางสายการบินสามารถบินในเส้นทางนี้ออกไป^[63] หรือกรณีที่สิงคโปร์แอร์ไลน์ประกาศว่าต้องการขยายเส้นทางบินไปยังแคนาดาโดยเร็วและสร้างศูนย์กลางในอเมริกาเหนือที่แวนคูเวอร์ แต่ไม่พอใจที่ถูกกีดกันโดยนโยบายป้องกันของแคนาดา^[64]

สายการบินแอร์เอเชีย ซึ่งเป็นสายการบินต้นทุนต่ำที่มีฐานอยู่ในมาเลเซีย ได้กล่าวหาสิงคโปร์แอร์ไลน์ถึงการเลือกปฏิบัติ โดยอ้างว่าถูกรัฐบาลสิงคโปร์กีดกันออกจากตลาดในสิงคโปร์^[65] แม้ว่าจะไม่มีคำกล่าวอย่างเป็นทางการว่าสิงคโปร์แอร์ไลน์คัดค้านการเข้ามาของแอร์เอเชียก็ตาม ขณะเดียวกันสิงคโปร์แอร์ไลน์ก็ยินดี^[66][67]ต่อการเปิดเสรีเส้นทางบินสิงคโปร์-กัวลาลัมเปอร์ที่ผูกขาดร่วมกับมาเลเซียแอร์ไลน์^[68]มานานกว่าสามทศวรรษ^[69] ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 85 ของเที่ยวบินกว่า 200 เที่ยวบนเส้นทางนี้ในขณะนั้น^[70]

ข้อตกลงการบินร่วม

ณ เดือนธันวาคม ค.ศ. 2023 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้มีข้อตกลงการบินร่วมกับสายการบินดังต่อไปนี้^[71]

ฝูงบินปัจจุบัน

ณ เดือนธันวาคม ค.ศ. 2023 สิงคโปร์แอร์ไลน์มีเครื่องบินประจำการในฝูงบินดังนี้:^[86][87]

สิงคโปร์แอร์ไลน์มีอายุฝูงบินเฉลี่ย 7.2 ปี

สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้รับรางวัลมากมายในด้านมาตรฐานบริการ และได้ประกาศว่าจะเป็น "สายการบินที่ได้รับรางวัลมากที่สุดในโลก"^[107] ในการสำรวจ Zagat ประจำปีครั้งที่ 29 โดย US pollsters^[108] เมื่อเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2007 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้อันดับหนึ่งทั้งในชั้นประหยัดและชั้นสูง นอกจากนี้ยังเป็นอันดับหนึ่งในด้านเว็บไซต์ ความสะดวกสบาย บริการ และอาหารสำหรับผู้โดยสารทุกชั้น^[109]

บริการในระหว่างการบิน

ห้องโดยสาร

เมื่อวันที่ 17 ตุลาคม ค.ศ. 2006 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ประกาศการปรับปรุงห้องโดยสารและบริการในระหว่างการบินครั้งใหญ่^[110] แรกเริ่มนั้นได้วางแผนว่าจะเริ่มนำเครื่องบินแอร์บัส เอ 380-800 มาให้บริการเป็นครั้งแรกใน พ.ศ. 2549 แล้วตามด้วยโบอิง 777-300อีอาร์ แต่การส่งมอบ เอ380-800 ลำแรกถูกเลื่อนออกไป จึงต้องนำโบอิง 777-300อีอาร์ มาเปิดตัวเป็นลำดับแรกแทนเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม ค.ศ. 2006 ในเส้นทางบินระหว่างสิงคโปร์และปารีส^[111]

บทเพลงประจำสายการบินสิงค์โปรแอร์ไลน์ คือ

1. กากีนังนัง กากากีนัง ตอนเล็กๆไปเรียนหนังสือ โตขึ้นมาชอบขัดรองเท้า

2. อยู่บางโพก็จะกลับบางโพ เคยอยู่บางโพก็จะกลับบางโพ แตเด็ตแต็ดแต๊~ แต็ดแคแดเด็ต

ห้องชุดสิงคโปร์แอร์ไลน์

ห้องชุดสิงคโปร์แอร์ไลน์สวิท เป็นชั้นโดยสารที่มีเฉพาะบนเครื่องบินแอร์บัส เอ 380 เท่านั้น ซึ่งบินไปยังฮ่องกง ลอนดอน เมลเบิร์น ปารีส ซิดนีย์ โตเกียว และซูริค

ห้องชุดออกแบบโดยณอง-ณาคส์ กอสต์ นักออกแบบภายในเรือท่องเที่ยวระดับหรูหราชาวฝรั่งเศส ประกอบด้วยส่วนต่างๆ ที่กั้นด้วยผนังและประตูสูง 1.5 เมตร ที่นั่งหุ้มหนังกว้าง 88.9 เซนติเมตรเมื่อเอาที่วางแขนขึ้น และเมื่อเอาที่วางแขนลงจะกว้าง 58.42 เซนติเมตร หุ้มเบาะโดย Poltrona Frau จากอิตาลี ผนังด้านหน้าติดจอภาพผลึกเหลวกว้าง 23 นิ้ว (58.42 เมตร) มีเตียงขนาด 198.12 เซนติเมตรพับอยู่กับผนังด้านหลังและเบาะที่นอนที่พับเก็บไว้ ที่ประตูมีกระจกหน้าต่างที่มีม่านบังตาเพื่อความเป็นส่วนตัว ห้องชุด สองห้องที่ตั้งคู่กันอยู่ตรงส่วนกลาง เมื่อนำม่านบังตาระหว่างห้องขึ้นเก็บบนเพดานแล้ว จะสามารถกางเตียงออกมาเป็นเตียงคู่หนึ่งหลังได้

ชั้นธุรกิจ

ชั้นธุรกิจของสิงคโปร์แอร์ไลน์เคยมีชื่อว่า ชั้นราฟเฟิลส์ (Raffles Class) จนถึง พ.ศ. 2549

ที่นั่งแบบ SpaceBed มีอยู่บนเครื่องบินโบอิง 777-200ER จัดเรียงแบบ 2-2-2 และบนเครื่องบินโบอิง 747-400 จัดเรียงแบบ 2-3-2 ที่นั่งกว้าง 69 เซนติเมตร ยาว 183 เซนติเมตร สามารถปรับเป็นเตียงพับแบบทำมุมได้ มีจอโทรทัศน์ส่วนตัวแบบหดเก็บได้ขนาด 10.4 นิ้ว

ชั้นประหยัด

ที่นั่งชั้นประหยัดทุกตำแหน่งบนเครื่องบินโบอิง 747 และโบอิง 777 (ยกเว้นโบอิง 777-300) จะมีจอโทรทัศน์ส่วนตัว ที่พักขา ที่พิงศีรษะแบบปรับได้ และสามารถปรับระดับการเอนของที่นั่งได้ ผนังกั้นบางจุดในห้องโดยสารจะมีเปลสำหรับทารก^[112]

ที่นั่งชั้นประหยัดแบบใหม่บนเครื่องบินโบอิง 777-300ER แอร์บัส เอ 380 และแอร์บัส เอ 330-300 มีความกว้าง 49.53 เซนติเมตร มีช่องเสียบสายไฟและจอโทรทัศน์ส่วนตัวขนาด 10.6 นิ้วที่ใช้เป็นแสงไฟอ่านหนังสือได้^[113] ที่นั่งบนเครื่องบินแอร์บัส เอ 330-300 จะสามารถกางออกได้ ซึ่งเครื่องบินนี้จะใช้ในเส้นทางบินไป-กลับเพิร์ธ บริสเบน แอดิเลด นะโงะยะ โอะซะกะ และเส้นทางอื่นๆในระดับภูมิภาคหรือระยะทางระดับกลาง การจัดที่นั่งบนเครื่องบินแอร์บัส เอ 330-300 จะเป็นแบบ 2-4-2 และสามารถเชื่อมต่อไอพ็อดได้^[114] ส่วนประกอบอื่นๆที่มีให้บริการได้แก่ ช่องจับวางถ้วยเครื่องดื่มที่แยกจากโต๊ะพับ และช่องเสียบยูเอสบี สิงคโปร์แอร์ไลน์จะเริ่มนำรูปแบบและส่วนประกอบดังกล่าวไปใช้กับเครื่องบินโบอิง 777 หลังจากปรับปรุงห้องโดยสารใหม่แล้ว เครื่องบินโบอิง 777-300 เป็นรุ่นแรกที่ได้รับการปรับปรุงใหม่และจะให้บริการในรูปแบบใหม่เป็นครั้งแรกบนเส้นทางสิงคโปร์-ซิดนีย์ เมื่อวันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2552^[115]

อาหาร

ระบบความบันเทิงและการสื่อสารในระหว่างการบิน

คริสเวิลด์ (KrisWorld) เป็นระบบความบันเทิงในระหว่างการบินของสิงคโปร์แอร์ไลน์ เริ่มนำมาให้บริการครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2540 บนเครื่องบินโบอิง 747-400 และโบอิง 777-200ER ทุกชั้นโดยสารจะใช้ระบบ ไวส์แมน 3000 ที่มีภาพยนตร์ เพลง และเกมจากนินเทนโดให้เลือกได้ตามความต้องการ ผู้โดยสารในชั้น ห้องชุดสิงคโปร์แอร์ไลน์ ชั้นหนึ่ง และ ชั้นธุรกิจ จะได้รับหูฟัง Active noise-cancelling อีกด้วย

เมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. 2548 สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้นำบริการ Connexion by Boeing สำหรับอินเทอร์เน็ตในระหว่างการบินมาให้บริการ และต่อมาในเดือนมิถุนายนได้เพิ่ม live TV เข้าไป^[116] บริการนี้ยกเลิกไปเมื่อเดือนธันวาคม พ.ศ. 2549 หลังจากโบอิงยกเลิกให้บริการนี้แก่สายการบิน

ตั้งแต่เดือนตุลาคม พ.ศ. 2548 เป็นต้นมา สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้บรรจุโปรแกรมบทเรียนสอนภาษา 22 ภาษาแบบไม่เสียค่าใช้จ่ายลงในระบบ^[117] และต่อมาในเดือนธันวาคมในปีเดียวกัน ได้เพิ่มระบบข้อความข่าวสั้นแบบทันปัจจุบันเข้าไปด้วย^[118]

สิงคโปร์แอร์ไลน์ได้ประกาศเลือก Panasonic Avionics Corporation ให้เป็นผู้สร้างระบบคริสเวิลด์แบบใหม่ โดยใช้ระบบ eX2 ที่คิดค้นขึ้นใหม่^[119][120] คริสเวิลด์แบบใหม่นี้มีให้บริการบนเครื่องบินแอร์บัส เอ 380 แอร์บัส เอ 330-300 แอร์บัส เอ 340-500 (เฉพาะชั้นธุรกิจเท่านั้น) และโบอิง 777-300ER ประกอบด้วย

• จอภาพผลึกเหลวแบบกว้าง ความละเอียด 1280 x 768
• ภาพยนตร์ รายการโทรทัศน์ ดนตรี เกม และโปรแกรมเชิงโต้ตอบต่างๆ
• ชุดซอฟต์แวร์สำนักงาน StarOffice Productivity Suite ใช้กับช่องเสียบยูเอสบี
• ช่องเสียบ AC power บนที่นั่ง

บริการภาคพื้นดิน

ผู้โดยสารสามารถลงทะเบียนเดินทางได้ก่อนเที่ยวบินออก 2-48 ชั่วโมง ทั้งที่โต๊ะรับลงทะเบียนและที่ห้องรับรองในท่าอากาศยาน (สำหรับผู้โดยสารชั้นหนึ่งและชั้นประหยัด) ท่าอากาศยานจางีสิงคโปร์ยังมีมุมสำหรับลงทะเบียนด้วยตนเอง และทางเดินพิเศษสำหรับผู้โดยสารชั้นหนึ่งที่จะมีพนักงานคอยต้อนรับและเดินตามไปสง

นอกจากนี้ ผู้โดยสารยังสามารถลงทะเบียนทางอินเทอร์เน็ตหรือบริการข้อความสั้นได้ ผู้โดยสารที่ลงทะเบียนทางอินเทอร์เน็ตจะสามารถพิมพ์บัตรโดยสารออนไลน์ได้ และผู้โดยสารที่เดินทางระยะสั้นยังสามารถลงทะเบียนเที่ยวบินขากลับได้พร้อมกับเที่ยวบินขาไปอีกด้วย

ห้องรับรอง

ห้องรับรองซิลเวอร์คริสเลาจน์ของสายการบินเปิดให้บริการสำหรับผู้โดยสารห้องชุด ชั้นหนึ่ง และชั้นธุรกิจ รวมทั้งสมาชิกของโซลิแทร์พีพีเอสคลับ พีพีเอสคลับ และคริสฟลายเออร์เอไลท์โกลด์ สมาชิกเหล่านี้สามารถเข้าห้องรับรองของผู้ร่วมธุรกิจกับสายการบินได้เช่นกัน ห้องรับรองเหล่านี้ตั้งอยู่ที่^[121]

• แอดิเลด
• อัมสเตอร์ดัม
• กรุงเทพมหานคร
• บริสเบน
• ฮ่องกง
• กัวลาลัมเปอร์
• ลอนดอน
• มะนิลา
• เมลเบิร์น
• เพิร์ธ
• ซานฟรานซิสโก
• สิงคโปร์ (อาคาร 2-3)
• ซิดนีย์
• ไทเป

สิงคโปร์แอร์ไลน์มีรายการสะสมแต้มสองรายการ^[122][123] ได้แก่

คริสฟลายเออร์

ในรายการนี้ผู้โดยสารจะสะสมแต้มเพื่อนำไปเพิ่มระดับชั้นโดยสารในการเดินทาง ได้จากบริการของสิงคโปร์แอร์ไลน์และองค์กรผู้ร่วมรายการ ซึ่งได้แก่ สายการบินที่เป็นสมาชิกของสตาร์อัลไลแอนซ์ ซิลค์แอร์ เวอร์จินแอตแลนติก เดลตาแอร์ไลน์ และกลุ่มธุรกิจโรงแรมและบริการเช่ารถยนต์อีกหลายแห่ง^[124] คริสฟลายเออร์แบ่งออกเป็นระดับต่างๆ ได้แก่ คริสฟลายเออร์ (KrisFlyer) คริสฟลายเออร์เอไลท์ซิลเวอร์ (KrisFlyer Elite Silver) และคริสฟลายเออร์เอไลท์โกลด์ (KrisFlyer Elite Gold) ซึ่งสัมพันธ์กับสถานะสตาร์อัลไลแอนซ์ซิลเวอร์และโกลด์ตามลำดับ ระดับเอไลท์ซิลเวอร์^[125]และเอไลท์โกลด์^[126]จะมอบให้ผู้โดยสารที่สะสมแต้มได้ 25,000 และ 50,000 ไมล์ขึ้นไปตามลำดับ ภายในระยะเวลา 12 เดือน โดยเริ่มนับจากวันที่สมัครเป็นสมาชิกของรายการคริสฟลายเออร์ เที่ยวบินของสิงคโปร์แอร์ไลน์ที่มี Booking class V, Q, G, N และ T (เดินทางเป็นกลุ่มหรือรายการส่งเสริมการตลาด) และเที่ยวบินของซิลค์แอร์ที่มี Booking class W และ L จะไม่ได้รับแต้มในรายการนี้^[127]

พีพีเอสคลับ

Priority Passenger Service (PPS : พีพีเอส)^[128] เป็นรายการสำหรับผู้โดยสารที่สะสมมูลค่าของแต้มพีพีเอสได้ 25,000 เหรียญสิงคโปร์ภายในหนึ่งปี^[129] โดยแต้มพีพีเอสจะเพิ่มขึ้นเมื่อโดยสารบน ห้องชุดสิงคโปร์แอร์ไลน์ ชั้นหนึ่ง ชั้นธุรกิจ ของสิงคโปร์แอร์ไลน์ หรือชั้นธุรกิจของซิลค์แอร์ รายการพีพีเอสแบ่งออกเป็นพีพีเอสคลับ โซลิแทร์พีพีเอสคลับ และโซลิแทร์พีพีเอสคลับไลฟ์^[130]

สมาชิกของพีพีเอสคลับจะได้สถานะเป็นโซลิแทร์พีพีเอสคลับโดยสะสมแต้มให้ได้ 250,000 เหรียญสิงคโปร์ภายในห้าปี^[130] ส่วนสถานะโซลิแทร์พีพีเอสคลับไลฟ์จะมอบให้สมาชิกที่เดินทางได้ระยะทาง 1,875,000 ไมล์ (3,018,000 กิโลเมตร) ขึ้นไป โดยมีสิทธิพิเศษเท่ากับโซลิแทร์พีพีเอสคลับ^[130] แต่ปัจจุบันสิงคโปร์แอร์ไลน์ไม่เปิดรับสมาชิกโซลิแทร์พีพีเอสคลับไลฟ์เพิ่มอีกแล้ว^[131]

สมาชิกพีพีเอสจะได้รับสิทธิลงทะเบียนโดยสารและขนกระเป๋าสัมภาระก่อน และสำรองที่นั่งชั้นประหยัดไว้ในกรณีที่อยู่ในรายการรอของชั้นธุรกิจหรือชั้นหนึ่ง นอกจากนี้ยังสามารถเข้าซิลเวอร์คริสเลานจ์ส่วนของชั้นธุรกิจได้ ส่วนสมาชิกโซลิแทร์พีพีเอสและคู่สมรสจะสามารถลงทะเบียนโดยสารในส่วนชั้นหนึ่ง และเข้าซิลเวอร์คริสเลานจ์ส่วนของชั้นหนึ่งได้

ข้อมูลด้านล่างนี้กล่าวถึงเฉพาะสิงคโปร์แอร์ไลน์ ส่วนที่เป็นของซิลค์แอร์อยู่ที่บทความของสายการบินดังกล่าว

• 26 มีนาคม พ.ศ. 2534 สิงคโปร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 117 ถูกจี้โดยคนร้ายชาวปากีสถานระหว่างทางไปยังสิงคโปร์ หลังจากลงจอด กองกำลังปฏิบัติการพิเศษสิงคโปร์ได้เข้าจู่โจม คนร้ายทั้งหมดเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติการ ไม่มีผู้โดยสารและลูกเรือเสียชีวิต

• 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2540 สิงคโปร์แอร์ไลน์ เครื่องบินแบบ Learjet 31 ทะเบียน 9V-ATD ประสบอุบัติเหตุตกที่จังหวัดระนอง มีผู้เสียชีวิต 2 ราย^[132]

• 31 ตุลาคม พ.ศ. 2543 สิงคโปร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 006 บินด้วยเครื่องบินโบอิง 747-400 นักบินพยายามนำเครื่องขึ้นจากทางวิ่งที่ทำการซ่อมอยู่โดยเข้าใจว่าเป็นทางวิ่งที่ถูกต้อง และชนเข้ากับอุปกรณ์ก่อสร้างบนทางวิ่งดังกล่าว ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเจียงไคเช็ค (ปัจจุบันคือ ท่าอากาศยานนานาชาติไต้หวันเถาหยวน)ในไต้หวัน มีผู้เสียชีวิต 83 คน บาดเจ็บ 71 คน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นระหว่างฝนตกหนักเนื่องจากพายุไต้ฝุ่น Xangsane นับเป็นอุบัติเหตุที่มีผู้เสียชีวิตครั้งแรกของสิงคโปร์แอร์ไลน์อย่างไรก็ตามการสอบสวนให้สาเหตุไว้ค่อนข้างกว้าง

• 12 มีนาคม พ.ศ. 2546 สิงคโปร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 286 บินด้วยเครื่องบินโบอิง 747-400 เกิดเหตุหางของเครื่องบินครูดกับทางวิ่งขณะบินออกจากออคแลนด์ นิวซีแลนด์ ไปยังสิงคโปร์ ทำให้ส่วนหางของเครื่องบินเสียหายอย่างหนัก เครื่องบินสามารถกลับมาลงจอดที่ท่าอากาศยานได้อย่างปลอดภัย ไม่มีรายงานผู้เสียชีวิต^[133]

• 23 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 สิงคโปร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 836 บินด้วยเครื่องบินแอร์บัส เอ 330-300 เกิดเครื่องยนต์ทั้งสองดับกลางอากาศขณะบินจากสิงคโปร์ ไปยังเซี่ยงไฮ้ หลังจากทำการบินไปได้สามชั่วโมงครึ่ง ทำให้ร่วงจากเพดานบินไปอยู่ที่ 26,000 ฟุต ก่อนนักบินจะสามารถกู้เครื่องบินกลับมาได้ปกติและลงจอดได้อย่างปลอดภัย ไม่มีรายงานผู้เสียชีวิต

• 27 มิถุนายน พ.ศ. 2559 สิงคโปร์แอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 368 บินด้วยเครื่องบินโบอิง 777-300ER ได้รับแจ้งเตือนน้ำมันรั่วขณะบินจากสิงคโปร์ ไปยังมิลาน นักบินนำเครื่องกลับและเกิดไฟลุกไหม้ขณะลงจอดฉุกเฉิน ไม่มีรายงานผู้เสียชีวิต^[134]

• เว็บไซต์ทางการ