Wobě serbskej rěči stej we wotpowědnej połojcy serbskeho sydlenskeho ruma oficielnje připóznatej a słušatej k oficielnym mjeńšinowym rěčam w Němskej. Wonej wužiwatej łaćonski alfabet z někotrymi wosebitymi pismikami.
Serbšćina ma tež wjele narěčow. Tak bazuje spisowna hornjoserbšćina na narěčach wokoło Budyšina a spisowna delnjoserbšćina na Choćebuskim dialekće. W srjedźnej Łužicy eksistuje nimo toho narěčne pasmo, kotrež twori přechod mjez hornjo- a delnjoserbskimi narěčemi. Najbóle rozšěrjena z tutych přechodnych dialektow je Slepjanska narěč. Rěčneje asimilacije dla wšak so wulki dźěl něhdyšich narěčow lědma hišće wužiwa. Z wotstawkom najwitalniši je hišće hornjoserbski „katolski” dialekt, kotryž rěči so na zapadźe hornjoserbskeho rěčneho teritorija we wsach blisko Kamjenca. Wuchodnu rěčnu hranicu serbšćiny k pólšćinje tworjachu hač do 19. lětstotka wuchodoserbske narěče, kotrež mějachu serbske a pólske kajkosće.