Atakama

Roczna suma opadów nie przekracza 100 mm, co jest związane z położeniem w strefie zwrotnikowej oraz wpływem zimnego Prądu Peruwiańskiego. W Iquique ostatni opad miał miejsce w pierwszych latach XX wieku. Nieliczne rzeki są okresowe, występują solniska w bezodpływowych kotlinach oraz słone bagna. Pustynia jest piaszczysta i kamienista. Jej długość to 1000–1100 km^[1][2], a szerokość do 100 km. Atakama jest stopniowo wznoszącą się od wybrzeża Oceanu Spokojnego płaszczyzną, na której wzniesienia sięgają wysokości 4900 m n.p.m.^[2] Na wybrzeżu klify opadające do oceanu mają wysokość do 500 m^[2]. Średnia wysokość ponad poziom morza wynosi 2240 m^[3].

Jest to jedno z najsuchszych miejsc na Ziemi: w niektórych miejscach nie zanotowano opadów, od kiedy są prowadzone pomiary. Wybrzeże Atakamy uważane jest za niebezpieczne – usiane jest wrakami statków.

Roślinność posiada zupełnie inny charakter od roślinności saharyjskiej. Oprócz nielicznych roślin korzystających z nawilżonej rosą powierzchniowej warstwy gleby występują tam porosty czerpiące wodę bezpośrednio z mgły. Krajobraz urozmaicają liczne kolczaste krzewy, zarośla jukki, opuncji, agaw i krzew jojoby, a zwłaszcza potężne kolumnowe kaktusy Echinopsis atacamensis^[4].

Na pustyni znajdują się bogate złoża mineralne:

• nitratynu (saletry chilijskiej)
• rudy żelaza
• rudy miedzi (kopalnia Chuquicamata)
• rudy ołowiu
• rudy uranu
• rudy kobaltu
• złoto
• rudy srebra
• soli kamiennej

• Puna de Atacama

• Fernand Braudel, The Perspective of the World, ISBN 0-520-08116-1 vol. III of Civilization and Capitalism 1984.
• Lake Sagaris. Bone and dream: into the world’s driest desert. 1st ed. Toronto: A.A. Knopf Canada, c2000. ISBN 0-676-97223-3.