Sikory (ptaki)

Obejmuje gatunki lądowe, nadrzewne, zamieszkujące Eurazję, Amerykę Północną i Afrykę (poza Saharą)^[12][13]. Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:

• osiągają niewielkie rozmiary (średnia długość ciała: 11,5–14 cm, masa ciała: 6–20 g; wyjątek: sikora sułtańska, około 22 cm długości i 40 g^[14])
• mają krótkie skrzydła, ogon stosunkowo długi,
• w upierzeniu przeważa kolor brązowy, biały, szary i czarny, u części gatunków również żółty; większość charakteryzuje się kontrastowym, najczęściej czarno-białym, ubarwieniem głowy; u niektórych obecny czub^[14],
• mają 10 lotek I rzędu oraz 12 sterówek,
• mają dość krótki, mocny dziób (odżywiają się zazwyczaj owadami, do tego nasionami i owocami jagodowymi)^[14],
• zazwyczaj zniesienie liczy od 4 do 12 jaj (przedstawiciele gatunków zamieszkujących strefę tropikalnych składają ich przeciętnie mniej), których wysiadywanie trwa 13–14 dni, a młode pozostają w gnieździe przez kolejne 17–20 dni^[14]

Są to w większości gatunki o dużej liczebności (przykładowo bogatka zwyczajna jest jednym z najliczniejszych ptaków Polski). Nie są zagrożone wyginięciem, oprócz sikory białokarkowej i sikory rdzawolicej (podgatunek sikory rdzawej, czasem uznawany za odrębny gatunek)^[11][13].

Do polskiej awifauny zalicza się 7 gatunków, wszystkie są objęte ścisłą ochroną gatunkową^[15].

Do rodziny zaliczane są następujące rodzaje^[11]:

• Cephalopyrus Bonaparte, 1854 – jedynym przedstawicielem jest Cephalopyrus flammiceps (E. Burton, 1836) – ognik
• Sylviparus E. Burton, 1836 – jedynym przedstawicielem jest Sylviparus modestus E. Burton, 1836 – sikora oliwkowa
• Melanochlora Lesson, 1839 – jedynym przedstawicielem jest Melanochlora sultanea (Hodgson, 1837) – sikora sułtańska
• Pardaliparus Selys-Longchamps, 1884
• Periparus Selys-Longchamps, 1884
• Baeolophus Cabanis, 1851
• Lophophanes Kaup, 1829
• Sittiparus Selys-Longchamps, 1884
• Poecile Kaup, 1829
• Cyanistes Kaup, 1829
• Pseudopodoces Sarudny & von Loudon, 1902 – jedynym przedstawicielem jest Pseudopodoces humilis (Hume, 1871) – pseudosójeczka
• Parus Linnaeus, 1758
• Machlolophus Cabanis, 1851
• Melaniparus Bonaparte, 1850

• B. Slikas, F.H. Sheldon & F.B. Gill. Phylogeny of Titmice (Paridae): I. Estimate of Relationships among Subgenera Based on DNA-DNA Hybridization. „Journal of Avian Biology”. 27, s. 70-82, 1996. (ang.). 
• S. Eck & J. Martens. Systematic notes on Asian birds. 49 A preliminary review of the Aegithalidae, Remizidae and Paridae. „Zoologische Mededelingen Leiden”. 80 (5), s. 1-63, 2006. (ang.). 
• J. Martens, D.T. Tietze & Y.-H. Sun. Molecular phylogeny of Parus (Periparus), a Eurasian radiation of tits (Aves: Passeriformes: Paridae). „Zoologishe Abhandlungen”. 55, s. 103-120, 2005. (ang.).