Lola Racing Cars
 | |
| Nome completo | Lola Racing Cars |
|---|---|
| Bandeira | .svg){kind=small} Reino Unido |
| Baseada en | Huntingdon, Cambridgeshire,, Inglaterra |
| Tempadas en activo | 15 (1962-1963, 1967-1968, 1974-1975, 1985-1991, 1993, 1997) |
| Número de pilotos | |
| Debut | Gran Premio dos Países Baixos de 1962 |
| Carreiras | 149 |
| Campionatos de Construtores | 0 |
| Campionatos de Pilotos | 0 |
| Vitorias | 0 |
| Pole positions | 1 |
| Voltas Rápidas | 0 |
| Puntos totais | 0 |
| Derradeiro GP | Gran Premio do Brasil de 1997 |
Lola Racing Cars, máis comunmente Lola, é unha compañía de enxeñaría de coches de competición fundada por Eric Broadley e con sede en Inglaterra. En 1998 foi adquirida por Martin Birrane tras un desastroso intento de interromper na Fórmula 1.
Fórmula Un
Lola fixo a súa primeira aparición na Fórmula Un en 1962, provendo chasis ao equipo Bowmaker Yeoman Racing de Reg Parnell, con John Surtees como piloto. O éxito foi inmediato cando o auto conseguiu a primeira posición de partida na súa primeira carreira. Porén os autos eran inconsistentes e tras só dúas tempadas Lola decidiu abandonar polo momento a construción de autos para a Fórmula 1. En 1967 Lola asistiu a Honda e Surtees co seu monopraza de Fórmula Un e modificaron o pesado deseño do Honda RA3000, que foi chamado extraoficialmente "Hondola" pola prensa.
A partir de entón, de vez en cando Lola continuou producindo autos de Fórmula un, pero non correron baixo o seu nome. Embassy-Hill de Graham Hill, FORCE de Carl Haas, Larrousse e Scuderia Italia correron con chasis construídos por Lola entre 1974 e 1993 con pouco éxito e un terceiro lugar de Aguri Suzuki para Larrousse de motor Lamborghini no Gran Premio do Xapón de 1990 como mellor posto.
A pesar do pobre desempeño, Lola foi convencida en 1996 para que producise un novo auto, esta vez nun equipo so o seu propio nome, para entrar na Fórmula 1 en 1998. Porén, o plan de Fórmula Un foi precipitado e con pouco financiamento. Lola orixinalmente planeaba presentarse en 1998, mais presións do patrocinador principal, MasterCard, ocasionaron que Lola debutase co seu novo monopraza en 1997. O monopraza tiña moitos problemas, pero o peor deles era a aerodinámica, xa que nunca foi probado nun túnel de vento, o cal era impensable para calquera dos seus competidores salvo Minardi. O coche era defectuoso, non fundamental, e a falta de probas no túnel do vento causoulle máis dunha broma. Malia os problemas, o equipo confiaba en poder rematar por diante doutros equipos. O resultado foi desastroso: ¡os monoprazas estaban totalmente fóra de ritmo e eran incluso máis lentos que os autos de Fórmula 3000 de Lola! Tras só unha carreira o equipo abandonou a Fórmula 1 inmediatamente. Desde entón Lola non amosou interese en regresar a Fórmula Un debido aos orzamentos multimillonarios que se requiren.
Automóbiles Deportivos (Sport Cars)
Lola foi un dos mellores provedores de chasis en carreiras de coches deportivos na década dos 60. Ademais de estar involucrado no desenvolvemento do Ford GT40, varias encarnacións do Lola T70 foron exitosamente usadas por todo o mundo, desde o Campionato Mundial de Resistencia a serie CanAm, ata 1973.
Lola dominou a serie CanAm cando foi revivida a finais da década dos 70, pero moitos afeccionados ao deporte do motor non consideran os monopraza desta etapa como verdadeiros autos deportivos, a pesar do seu limitado espazo para o volante. Máis recentemente Lola produciu unha cantidade reducida de autos deportivos para carreiras tipo Le Mans, ás veces destacando polos seus innovadores deseños, como o Lola 2000BK, co seu faro central adicional recordando un ciclope ou unha locomotora. Mentres, Lola non foi moi exitosa na máxima clase dos autos deportivos contra autos de fábrica como o Pescarolo-Judd ou o Audi R10, Lola tivo máis éxito na segunda clase (LMP2), incluíndo vitorias no campionato American Le Mans Series.
Fórmula 2 e Fórmula 3000
Tralo seu limitado éxito na década de 1960 na Fórmula 1, Lola puxo a súa atención na Fórmula 2, onde chegou a se-lo equipo de fábrica de BMW. Conforme os anos pasaron, Lola tivo considerablemente máis éxito na Fórmula 2 do que xamais tivo na Fórmula 1. Cando en 1986 a Fórmula 2 se converteu en Fórmula 3000, os seus monoprazas foron aínda máis dominantes, competindo con Ralt e Reynard. O dominio total de Lola chegou en 1995 cando a Fórmula 3000 internacional se converteu nun serial dun só construtor e a Lola se lle outorgou o contrato para construír todos os autos de Fórmula 3000, un contrato que foi renovado varias veces.
Estados Unidos
Lola construíu os chasis para a Indianapolis 500 desde os anos 60 --Graham Hill gaña no “Brickyard” en 1966 nun Lola. Al Unser, Sr. gañou a carreira en 1978 nun chasis modificado de Lola.
O CanAm era unha serie que se descoloraba que se derrubou en 1986, incitando a Lola a mover o seu foco a CART e a Indianapolis 500 que comezaba en 1985. De novo, Lola demostrou a súa capacidade de ter éxito en tódalas competicións fóra da Fórmula 1. Seis anos despois da súa entrada na Indycar, os afeccionados, como o coche no que gañaba Arie Luyendyk en Indianapolis 1990 era un Lola. A rivalidade entre Lola e Reynard estaba nos Estados Unidos e na serie europea F3000. En última instancia, Lola durou máis tempo que rivais, e no 2004 era o único fabricante restante na serie de Champcar. A presenza de Lola en Champcar terminará despois de 2006, cando a organización cambia de fabricante. Panoz será o seu substituto.
Resultados completos na Fórmula Un
(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
Véxase tamén
Outros artigos
Ligazóns externas
- Lola Cars InternationalArquivado 08 de marzo de 2012 en Wayback Machine. (en inglés)