Модроглава сипка

Видот за првпат е опишан од Linnaeus во неговата Systema naturae, 1758 како Parus caeruleus.^[2]

Повеќето авторитети го сметаат Cyanistes за надрод на Parus, но Британското орнитолошко здружение го смета Cyanistes за посебен род. Ова е поткрепено со анализите на mtDNA, цитохромот b, кои сугерираат дека не само што е различен, туку и не е близок со другите сипки.^[3]

Моментално се издвојуваат најмалку 9 подвида:^[4]

• C. c. caeruleus (Linnaeus, 1758), номинираниот подвид, распространет од централна Европа до северна Шпанија, Сицилија, северна Турција и северен Урал;
• C. c. obscurus (Pražák, 1894), Ирска, Велика Британија;^[5]
• C. c. ogilastrae (Hartert, 1905), Португалија, јужна Шпанија, Корзика и Сардинија;
• C. c. balearicus (von Jordans, 1913), Мајорка (Балеарски Острови);
• C. c. calamensis (Parrot, 1908), јужна Грција, Пелопонез, Крит, Родос;
• C. c. orientalis (Zarudny & Loudon, 1905), јужна европска Русија (реката Волга до централен и јужен Урал);
• C. c. satunini (Zarudny, 1908), Крим, Кавказ, северозападен Иран до источна Турција;
• C. c. raddei (Zarudny, 1908), северен Иран;
• C. c. persicus (Blanford, 1873), планините Загрос.

Два традиционални подвида се разликуваат на Канарски Острови (teneriffae) и северозападна Африка (ultramarinus). Истражувањата се на пат овие два подвида да ги подели во видови:^[6]

• Parus ultramarinus (афроканарска сина сипка); (Bonaparte, 1841);
• Parus teneriffae (канарска сина сипка); (Lesson, 1831).

Модроглавата сипка обично е долга 12 см, има распон на крилјата од 18 см и е тешка околу 11 грама.^[7]

Типичниот примерок има азурно сина круна и темносина линија што минува низ окото, и бело што ги опкружува образите. Има бело чело и линија на крилото. Тилот, крилјата и опашката се сини, а грбот е жолтеникавозелен. Долните делови се претежно сулфурножолти со темна линија на долниот дел од стомакот. Жолтилото е резултат на жолто-зелените гасеници што ги јаде и големото ниво на каротенски пигмент.^[8] Клунот е црн, нозете синосиви, очите темнокафеави. Половите се слични, но под ултравиолетова ламба, мажјаците имаат посветла сина круна.^[9] Младите птици се забележливо пожолти.

Зимно време, модроглавите формираат мешани јата со големите сипки, и првите се можеби подобри гимнастичари за качување и висење по гранчиња. Модроглавите сипки често се качуваат по стеблата на дрвјата со кратки скокови, имитирајќи ги ползачите. Како по правило птиците спијат во бршлени или зимзелени дрвја, но во студените зими бараат потопли дупки, во дрвјата или во куќичките за птици. Многу се агилни и може да висат речиси секаде.

Ова е вообичаена и популарна европска птица што ја има по градините и е интересна со нејзините акробатски изведби додека јаде оревчиња и слични плодови.

Размножување

Модроглавата сипка ќе гнезди во секоја соодветна дупка во дрво, трупец, ѕид или куќичка за птици, натпреварувајќи се со градското врапче или големата сипка за местото. Истото гнездо се користи година по година, а откако еден пар ќе умре, друг го зазема местото.

Вообичаено несат многу јајца, просечно 7-8, но во леглото може да има јајца од две или повеќе несилки. Додека ги квачат, овие птици се агресивни, с’скаат, па и гризат ако им се приближи опасност. Додека ги штити јајцата, птицата ја крева својата цуцулка, но тоа е знак на возбуденост, а не на лутина. Цуцулката ја креваат и во прикажувањето за време на сезоната на парење. Гнездото го постилаат со меки материјали како: мов, влакна, волна, пердувчиња и сл. Не е необично само една птица да ги храни младенчињата, и тогаш таа на секои 90 секунди носи храна.

Исхрана

Модроглавата сипка е вреден уништувач на штетници иако не ги чисти листовите целосно. Понекогаш ѝ се случува да откорне млада пупка со надеж да најде инсекти. Сепак, нема вид кој уништува повеќе штетници од неа. Освен со овие инсекти, птицата се храни и со семиња, како другите сипки.

Огласување

Оваа птица користи песни и повици преку целата година.^[10] Песната ја користи повеќе на почетокот од пролетта за да ја означи својата територија и да ја привлече женката. Повиците се користат од повеќе причини.^[11] Комуникацијата со други модроглави сипки е најважната причина. Тие се информираат една со друга за локацијата на дрвото каде се наоѓаат, а повикот за тревога ги информира другите (па и другите видови птици како големата сипка, црвеногушката и ползачите) дека има опасност во близина. Пискањето, на пример, го користат да информираат дека има грабливец кој се движи ниско по земја во близина, како мачка, куче, лисица и сл.^[12] Понекогаш, ова е придружено со мобинг-поведение, односно, птиците ќе се соберат во јато и ќе му се спротивстават на грабливецот. Свиркачкиот аларм, пак, го користат за предупредување од летачки грабливци, како што се јастребите врапчaр, кокошкар, глувчар. Серија од пискави ци-ци повици се користат од двата пола пред и за време на парењето.^[13]

Моментално има околу 20–44 милиони пара модроглави сипки во Европа.Нивна најголема закана се разните грабливци и некои паразити.

Просечно живеат од 1.5 до 3 години.^[7][14] Најдолги регистрирани животни векови имале: 11 години и 7 месеци, птица во Чешка,^[15] и 9 години и 9 месеци во Велика Британија.^[16]Според Црвениот список на МСЗП оваа птица е во категоријата на вид со најмала загриженост.^[1]

• Кралско друштво за заштита на птиците (модроглава сипка)
• Модроглава сипка, видеа, фотографии и звуци Архивирано на 4 април 2016 г. на Интернет колекцијата птици.