அச்சே

இந்த அச்சே மாநிலம் தனி ஒரு மாநிலமாகக் கருதப்படாமல், சிறப்பு தன்னாட்சி நிர்வாகப் பகுதியாக கருதப் படுகிறது. எனவே, மற்ற மாநிலங்களைக் காட்டிலும், அதிக அளவில் தன்னாட்சியைக் கொண்டது.

ஆட்சிப் பிரிவுகள்

இந்த மாநிலம் பதினெட்டு உட்பிரிவுகளாகவும், ஐந்து நகரங்களாகவும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. இங்குள்ள பெரிய நகரமான பண்டா ஆச்சே, இந்த மாநிலத்தின் தலைநகரம் ஆகும்.^[1][4]

• சபாங் (Sabang City)
• பண்டா அச்சே (Banda Aceh City)
• அச்சே (Aceh Regency)
• அச்சே பெசார் (Aceh Besar Regency)
• பிடீ (Pidie Regency)
• பிடீ ஜாயா (Pidie Jaya Regency)
• பிரியூன் (Bireuen Regency)
• மத்திய அச்சே (Central Aceh Regency)
• பெனேர் மெரியா (Bener Meriah Regency)
• வடக்கு அச்சே (North Aceh Regency)
• லொக்சியுமவே (Lhokseumawe City)
• கிழக்கு அச்சே (East Aceh Regency)
• தெற்கு அச்சே (South Aceh Regency)
• லங்சா (Langsa City)
• அச்சே தமியாங் (Aceh Tamiang Regency)
• காயோ லூவேசு (Gayo Lues Regency)
• தென்மத்திய ஆச்சே (South Central Aceh Regency)
• சுபுலு சலாம் (Subulussalam City)
• அச்சே சிங்கில் (Aceh Singkil Regency)
• சிமியுலே (Simeulue Regency)
• தென்மேற்கு அச்சே (Southwest Aceh Regency)
• நகன் ராயா (Nagan Raya Regency)
• மேற்கு அச்சே (West Aceh Regency)
• அச்சே ஜெயா (Aceh Jaya Regency)

2004-ஆம் ஆண்டில் ஏற்பட்ட சுனாமியின் தாக்கத்தால் சீரழிவு ஏற்பட்டு, இந்தப் பகுதி முழுவதும் பாதிக்கப்பட்டு இருந்தது. இந்தப் பகுதி சுனாமி ஏற்பட்ட மையப் பகுதிக்கு அருகில் மிக அமைந்து இருந்தது.

அதனால் கிட்டத்தட்ட 170,000 மக்கள் இறந்தனர். ஒரு வருடத்திற்கு பின்னரும் பலர் வீடுகள் இல்லாமல் முகாம்களில் தங்கியிருந்தனர்.^[5] இங்கு வாழும் மக்களில் பலர் வறுமைக்கோட்டுக்கு கீழான வாழ்க்கை நிலையை கொண்டுள்ளனர்.^[6]

இந்தப் பகுதியை மறுசீரமைக்க இந்தோனேசிய அரசு ஒரு குழுவை அமைத்தது. பன்னாட்டு நிறுவனங்கள், அரசு ஆகியவற்றுடன் மக்களும் தங்கள் இருப்பிடங்களை மீளக் கட்டுவிக்கும் பணியை தொடங்கினர். இங்கு சுனாமி நினைவாக அருங்காட்சியகம் ஒன்றும் அமைக்கப்பட்டது.^[7]

இங்கு பல வகையான உயிரினங்கள் வாழ்கின்றன.^[8] இங்கு சுமாத்திரா காண்டா மிருகங்கள் (Sumatran rhinoceros), சுமாத்திரா புலி, ஓராங் ஊத்தான் (Orangutan), சுமாத்திரா யானை ஆகிய அரிய உயிரினங்கள் வாழ்கின்றன.^[8]

இங்கு 460 சுமாத்திரா யானைகள் வசிப்பதாக 2014-ஆம் ஆண்டின் கணக்கெடுப்பு தெரிவிக்கின்றது.^[9] 1970-ஆம் ஆண்டு முதலே இந்தப் பகுதியில் காடழிப்பு நடந்து வருகிறது.^[10]

பண்பாடு

இங்கு அச்சே இன மக்கள், காயோ இன மக்கள், அலாஸ் இன மக்கள், மலாய் மக்கள் உள்ளிட்டோர் வசிக்கின்றனர்.^[11]

இங்கு வாழும் மக்கள் அச்சே மொழியில் பேசுகின்றனர். இது சாமிக் மொழிக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மொழி. இந்த மொழியுடன் தொடர்புடைய மொழிகள் வியட்நாமிலும், கம்போடியாவிலும் வாழும் மக்களால் பேசப்படுகின்றன.

இந்த மொழி மலாய் மொழிக் குடும்படுத்துடனும் தொடர்புடையது. இந்த மொழியில் மலாய், அரபு மொழிகளின் தாக்கத்தை உணர முடியும். இந்த மொழி ஜாவி எழுத்துகளில் எழுதப்படுகிறது.

சமயம்

இங்கு வாழும் மக்களில் 98 சதவீதம் பேர் இசுலாமிய சமயத்தை பின்பற்றுகின்றனர். 50,300 மக்கள் புரொட்டஸ்தானத்தையும், 3,310 மக்கள் கத்தோலிக்கத்தையும் பின்பற்றுகின்றனர்.^[12]

• இந்தோனேசிய மொழியில் அதிகாரப்பூர்வ இணையத்தளம்

• Bowen, J. R. (1991). Sumatran politics and poetics : Gayo history, 1900–1989. New Haven, Yale University Press.
• Bowen, J. R. (2003). Islam, Law, and Equality in Indonesia Cambridge University Press
• Iwabuchi, A. (1994). The people of the Alas Valley : a study of an ethnic group of Northern Sumatra. Oxford, England; New York, Clarendon Press.
• McCarthy, J. F. (2006). The Fourth Circle. A Political Ecology of Sumatra's Rainforest Frontier, Stanford University Press.
• Miller, Michelle Ann. (2009). Rebellion and Reform in Indonesia. Jakarta's Security and Autonomy Policies in Aceh^{[தொடர்பிழந்த இணைப்பு]}. London and New York: Routledge. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-415-45467-4
• Miller, Michelle Ann, ed. (2012). Autonomy and Armed Separatism in South and Southeast Asia (Singapore: ISEAS).
• Siegel, James T. 2000. The rope of God. Ann Arbor: University of Michigan Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-472-08682-0; A classic ethnographic and historical study of Aceh, and Islam in the region. Originally published in 1969