பௌத்த மெய்யியல்

பௌத்த மெய்யியல் (Buddhist philosophy) என்பது பண்டைய இந்தியத் தத்துவ அமைப்பு ஆகும். இது புத்த மதத்தின் மத-தத்துவ பாரம்பரியத்திற்குள் உருவானது. புத்தரின் பரிநிர்வாணத்தைத் தொடர்ந்து பண்டைய இந்தியா புத்த மதத்தின் பல்வேறு பள்ளிகளிடையே வளர்ந்த அனைத்து தத்துவ ஆய்வுகள் மற்றும் பகுத்தறிவு விசாரணை முறைகள் (கிமு 5 ஆம் நூற்றாண்டு) மற்றும் ஆசியா முழுவதும் புத்த மதம் பரவுவதைத் தொடர்ந்து ஏற்பட்ட மேலும் முன்னேற்றங்கள் ஆகியவை இதில் அடங்கும்.^[2][3][4]

மதம் தத்துவார்த்த பகுத்தறிவு மற்றும் தியானம் ஆகிய இரண்டையும் ஒருங்கிணைக்கிறது.^[5] இந்தியாவில் இருந்து இலங்கை வரையிலும், பின்னர் கிழக்கு ஆசியா தென்கிழக்கு ஆசியா பௌத்த மதம் விரிவடைந்ததன் மூலம் புத்த மதம் விடுதலைக்கான ஏராளமான பாதைகளை வழங்குகிறது.^[4] பௌத்த சிந்தனையாளர்கள் அண்டவியல், நெறிமுறைகள், அறிவாற்றல், தர்க்கம், மீவியற்பியல், உள்ளியம் (மெய்யியல்), நிகழ்வியல், மனதின் தத்துவம், காலத்தின் தத்துவம் போன்ற பல்வேறு தலைப்புகளை இந்தப் பாதைகள் பற்றிய பகுப்பாய்வில் உள்ளடக்கியுள்ளனர்.

பிரிவினைக்கு முந்தைய புத்த மதம் புலனுணர்வு உறுப்புகளால் பெறப்பட்ட அனுபவச் சான்றுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது (மனது உட்பட) மற்றும் புத்தர் சில மனோதத்துவ கேள்விகளிலிருந்து சந்தேக தூரத்தைத் தக்க வைத்துக் கொண்டதாகத் தெரிகிறது. அவை, விடுதலைக்கு உகந்தவை அல்ல என்பதால் பதிலளிக்க மறுத்து, அதற்கு பதிலாக மேலும் ஊகங்களுக்கு வழிவகுத்தது.^[6] இருப்பினும், சார்பு எழுதல், கர்மா மற்றும் மறுபிறப்பு போன்ற உளவியல் தாக்கங்களுடன் கூடிய கோட்பாடுகளையும் அவர் உறுதிப்படுத்தினார்.

புத்த மதத்தின் பல்வேறு பள்ளிகளுக்கும், புத்த மதத்தின் பிரதிநிதித்துவ சிந்தனையாளர்களுக்கும், இந்து அல்லது சமண தத்துவவாதிகளுக்கும் இடையே பௌத்த தத்துவத்தின் குறிப்பிட்ட புள்ளிகள் பெரும்பாலும் சர்ச்சைகளுக்கு உட்பட்டுள்ளன. இந்த விரிவாக்கங்களும் சர்ச்சைகளும் அபிதர்மம் ஆரம்பகால புத்த மதத்திலும், பிரஜ்னபரமித, மத்யமக, சௌத்ராந்திகா, புத்த-இயல்பு மற்றும் யோகாச்சாரம் போன்ற மகாயானா மரபுகளிலும் பல்வேறு பள்ளிகளுக்கு வழிவகுத்தன. பௌத்த தத்துவத்தில் ஒரு தொடர்ச்சியான கருப்பொருள் தீவிரமாகக் கருதப்படும் தத்துவக் கருத்துக்களுக்கு இடையில் ஒரு நடு வழியைக் கண்டுபிடிப்பதற்கான விருப்பமாகும்.^[7][8]