Зимски олимписки игри 2014

Сочи бил избран на 4 јули 2007 во текот на 119. заседание на Меѓународниот олимписки комитет одржано во Гватемала Сити, Гватемала, поразувајќи ги кандидатурите на Салцбург, Австрија и на Пјонгчанг, Јужна Кореја.^[4] Ова ќе биде првпат Руската Федерација да биде домаќин на Зимските олимписки игри. СССР бил домаќин на Летните олимписки игри 1980 одржани во и околу Москва.

Резултати од гласањето за избор на град-домаќин на Зимските олимписки игри 2014
Град	Земја (НОК)	Прв круг	Втор круг
Сочи	Русија	34	51
Пјонгчанг	Јужна Кореја	36	47
Салцбург	Австрија	25	—

До октомври 2013, проценети трошоци на Зимските олимписки игри 2014 достигнале 51 милијарда долари. Оваа вкупна сума е четири пати повеќе отколку првичниот буџет од 12 милијарди долари (споредено со 8 милијарди долари потрошени за Зимските олимписки игри 2010 во Ванкувер), со што игрите во Сочи биле најскапи олимписки игри во историјата, надминувајќи ги проценетите трошоци од 44 милијарди долари на Летните олимписки игри 2008 во Пекинг. Зголемувањето е припишано на квалитетот и условите на работата; Леонид Мартињук и Борис Немцов исто така тврделе дека 30 милијарди долари од буџетот биле проневерени или дадени како мито од Путин.^[5][6][7]

Според претседателот и извршниот директор на организацискиот комитет на Олимписките и Параолимписките игри во Сочи 2014, Дмитриј Чернишенко, се дозволува употреба на средства собрание за Сочи 2014 за развојниот период 2009/10 од партнерства и комерцијални програми, одложувајќи ја потребата за државни средства гарантирани од руската влада. Потврдил дека организацискиот комитет собрал повеќе од 500 милиони долари од маркетинг во првите пет месеци од 2009.^[9]

Руската влада обезбедила скоро 327 милијарди рубљи (околу 10 милијарди долари) за вкупниот развој, проширување и одржување на Игрите. 192 милијарди рубљи доаѓаат од федералниот буџет, а 7 милијарди рубљи од буџетот на Краснодарскиот крај и од буџетот на Сочи. Организаторите очекувале да имаат суфицит од 300 милиони долари по завршувањето на игрите.^[10]

Финансирањето од небуџетски извори (вклучувајќи средства од приватни инвеститори) — распределено по:^[11]

• Туристичка инфраструктура: 2,6 млрд. долари
• Олимписки места: 500 мил. долари
• Сообраќајна инфраструктура: 270 мил. долари
• Електрично снабдување: 100 мил. долари

Со просечна температура од 8,3 °C во февруари и влажна суптропска клима, Сочи бил најтоплиот град, кој негогаш бил домаќин на Зимските олимписки игри.^[12] Игрите биле 12. олимписки игри по ред кои го забранувале пушењето: сите собиралишта во Сочи, баровите и рестораните во Олимпискиот парк и јавните површини биле забранети области за пушење во текот на игрите.^[13]

Крајбрежно подрачје

Олимпискиот парк во Сочи е изграден покрај брегот на Црното Море во Имеретинската Долина, околу 4 километри од руската граница со Грузија.^[14][15] Собиралиштата че бидат сместени околу езерцето Медалс Плаза, со што се овозможува сите затворени објекти да бидат во близина. Нови собиралишта се:^[16]

• Олимписки стадион Фишт — церемонијата за отворање и затворање (40.000 гледачи)^[17]
• Леден дворец „Бољшој“ — хокеј на мраз (финале), 12.000 гледачи
• Арена „Шајба“ — хокеј на мраз, 7.000 гледачи
• Арена „Адлер“ — брзо лизгање, 8.000 гледачи
• Ајсберг — уметничко лизгање, брзо лизгање, 12.000 гледачи
• „Ледена коцка“ — карлинг, 3.000 гледачи
• Главното олимписко село
• Телевизискиот центар и главното подрачје за печатот

Планинско подрачје

• Олимписки комплекс Лаура — биатлон, скијачко трчање
• Екстремен парк Роза Хутор — слободно скијање, скијање на даска
• Роза Хутор — алпско скијање
• Санкашки центар Санки — боб, санкање и скелетон
• Руские Горки — скијачки скокови, нордиска комбинација (скијачки скокови и скијачко трчање на 2 км околу арената)
• Олимписко село Роза Хутор

По Олимпијадата

По Олимпијадата се планира да се организира градска улична трка на Формула 1 околу Олимпискиот парк. Договорот за одржување на Големата награда на Русија бил потпишан на 14 октомври 2010 и важи од 2014 до 2020.^[18] Првата трка ќе се одржи по церемонијата на затворање на Игрите, но МОК објавил дека трката ќе биде одложена до 2015, ако изградбата на патеката засмета на подготовките за Олимпијадата 2014.^[19]

Олимписки пламен

На 29 септември 2013, олимпискиот пламен бил запален во Олимпија, започнувајќи го седумдневното патување низ Грција и кон Русија, потоа штафетата започнала во Москва на 7 октомври 2013 пред да помине низ 83 руски градови и да пристигне во Сочи на денот на церемонијата на отворање, 7 февруари 2014.^[20] Тоа била најдолга штафета на пламенот во олимписката историја, поминувајќи над 60.000 километри низ сите региони на земјата, од Калининградската Област на западот до Чукотска на истокот, а факелот го носеле олколу 14.000 луѓе.^[21]

Олимпискиот пламен стигнал на Северниот Пол по првпат со атомски мразокршач и по првпат бил однесен во вселената, руските космонауит Олег Котов и Сергеј Рјазански го однеле на Меѓународната вселенска станица.^[22] Пламенот исто така бил однесен на највисоката планина во Европа Елбрус, како и во длабочините на сиберското Бајкалско Езеро.^[23]

Земји-учеснички

Вкупно 88 земји обезбедиле учество со најмалку еден спортист.^{[24][25][26][27][28][29]} Бројот на спортисти по дадени земји е прикажан подолу. За првпат на игрите учествувале спортистите од седум земји: Доминика, Малта, Парагвај, Источен Тимор, Того, Тонга и Зимбабве.^[30] Кристина Кроне се квалификувала за настап на вторите по ред игри за нејзината нација Порторико, но островскиот олимписки комитет одлучил да не ја испрати повторно како што направиле во 2010.^[31] Слично, Јужна Африка одлучила да не го испрати алпскиот скијач Сиве Спелман во Сочи.^[32] Алжир исто така не го пратил својот единствен квалификуван спортист Мехди-Селим Келифи.^[33]