மிக்கைல் கொர்பச்சோவ்

மிக்கைல் செர்கேவிச் கொர்பச்சோவ் (Mikhail Sergeyevich Gorbachev; உருசியம்: Михаи́л Серге́евич Горбачёв, ஒ.பெ மிஃகயீல் சிர்கேவிச் கர்பச்சோவ், பஒஅ: [mʲɪxɐˈil sʲɪrˈɡʲejɪvʲɪdʑ ɡərbɐˈtɕɵf]( கேட்க);^[1][2][3] 2 மார்ச் 1931 – 30 ஆகத்து 2022) என்பவர் சோவியத், மற்றும் உருசிய அரசியல்வாதி ஆவார். இவர் சோவியத் ஒன்றியத்தின் 8-ஆவது, கடைசி அரசுத்தலைவர் ஆவார். 1985 முதல் 1991 வரை சோவியத் ஒன்றியப் பொதுவுடைமைக் கட்சியின் பொதுச் செயலாளராகப் பதவியில் இருந்தார். 1988 முதல் 1991 வரை அரசுத் தலைவராகவும், 1988 முதல் 1989 வரை சுப்ரீம் சோவியத் தலைமைப் பீடத்தின் தலைவராகவும், 1989 முதல் 1990 வரை சுப்ரீம் சோவியத்தின் தலைவராகவும் பதவியில் இருந்தார். கருத்தியல் ரீதியாக, கொர்பச்சோவ் தொடக்கத்தில் மார்க்சியம்-லெனினிசக் கொள்கையைக் கடைப்பிடித்தாலும், பின்னர் 1990களின் முற்பகுதியில் சமூக சனநாயகத்தை நோக்கிச் சென்றார். இவரது சில சீர்திருத்தக் கொள்கைகள் பனிப்போரை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்தன எனப்படுகிறது. இவருக்கு 1990இல் அமைதிக்கான நோபல் பரிசு வழங்கப்பட்டது.^[4]

மிக்கைல் கொர்பச்சோவ் Mikhail Gorbachev
Михаил Горбачёв
1987 இல் கொர்பச்சோவ்
சோவியத் ஒன்றியத்தின் அரசுத்தலைவர்
பதவியில் 15 மார்ச் 1990 – 25 திசம்பர் 1991[a]
Vice President	கெனாடி யனாயெவ்
முன்னையவர்	பதவி உருவாக்கப்பட்டது (சுப்ரீம் சோவியத்தின் தலைவராக இருந்தார்.)
பின்னவர்	பதவி ஒழிப்பு[b]
சோவியத் ஒன்றியப் பொதுவுடைமைக் கட்சியின் பொதுச் செயலாளர்[c]
பதவியில் 11 மார்ச் 1985 – 24 ஆகத்து 1991
பிரதமர்	நிக்கொலாய் ரீசுக்கொவ் வலண்டீன் பாவ்லொவ் இவான் சிலாயெவ்
Deputy	விளாதிமிர் இவாசுக்கோ
முன்னையவர்	கான்சுடன்டீன் செர்னென்கோ
பின்னவர்	விளாதிமிர் இவாசுக்கோ (பதில்)
சுப்ரீம் சோவியத்தின் தலைவர்
பதவியில் 25 மே 1989 – 15 மார்ச் 1990
Deputy	அனத்தோலி லூக்கியானொவ்
முன்னையவர்	இவரே
பின்னவர்	அனத்தோலி லூக்கியானொவ்
சுப்ரீம் சோவியத்தின் தலைவர்
பதவியில் 1 அக்டோபர் 1988 – 25 மே 1989
முன்னையவர்	ஆந்திரே குரோமிக்கோ
பின்னவர்	இவரே
மேலதிக பதவிகள் சோசலிச சனநாயகவாதிகளின் துணைத் தலைவர் பதவியில் 11 மார்ச் 2000[d] – 30 ஆகத்து 2022 முன்னையவர் பதவி உருவாக்கம் சோவியத் ஒன்றியத்தின் 2-ஆவது செயலாளர் (பதில்) பதவியில் 9 பெப்ரவரி 1984 – 10 மார்ச் 1985 முன்னையவர் கான்சுடன்டீன் செர்னென்கோ பின்னவர் யெகோர் லிகச்சோவ்
தனிப்பட்ட விவரங்கள்
பிறப்பு	(1931-03-02)2 மார்ச்சு 1931 பிரிவோல்னோவி, இசுத்தாவ்ரொப்போல், உருசியா, சோவியத் ஒன்றியம்
இறப்பு	30 ஆகத்து 2022(2022-08-30) (அகவை 91) மாஸ்கோ, உருசியா
குடியுரிமை	சோவியத் (1991 வரை) உருசியர் (1991 முதல்)
அரசியல் கட்சி	சமூக சனநாயக ஒன்றியம் (2007–2022)
பிற அரசியல் தொடர்புகள்	சோவியத் ஒன்றியப் பொதுவுடைமைக் கட்சி (1952–1991) சுயேச்சை (1991–2000) உருசிய ஐக்கிய சமூக சனநாயகக் கட்சி (2000–2001) சமூக சனநாயகக் கட்சி (2001–2007)
துணைவர்(s)	இரைசா தித்தாரென்கோ (தி. 1953; இற. 1999)
பிள்ளைகள்	1
முன்னாள் கல்லூரி	மாஸ்கோ அரசுப் பல்கலைக்கழகம்
விருதுகள்	அமைதிக்கான நோபல் பரிசு (1990)
கையெழுத்து
இணையத்தளம்	இணையதளம்
மிக்கைல் கொர்பச்சோவின் குரல் 2012 இல் பதிவு செய்யப்பட்டது இக்கோப்பைக் கேட்பதில் பிரச்சினையா? ஊடக உதவியைப் பார்க்கவும். கட்சி உறுப்பினர் 1980–1991: முழு உறுப்பினர், பொலித்பியூரோ 1979–1980: முழு உறுப்பினருக்கான வேட்பாளர், பொலித்பியூரோ 1978–1991: உறுப்பினர், செயலகம் 1971–1991: முழு உறுப்பினர், மத்திய குழு ஏனைய பதவிகள் 2001–2004: தலைவர், உருசிய சமூக சனநாயகக் கட்சி 1985–1991: தலைவர், சோவியத் பாதுகாப்புப் பேரவை 1970–1978: முதல் செயலாளர், இசுத்தாவ்ரொப்போல் பிராந்தியக் குழு சோவியத் ஒன்றியத்தின் தலைவர் ← செர்னென்கோ எவருமில்லை

கொர்பச்சோவ், உருசியாவில் இசுத்தாவ்ரப்போல் பிரிவில் பிரிவல்னோயே என்ற நகரில்^[5] உருசிய, உக்ரைனிய ஏழை விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தார்.^[6] யோசப் இசுத்தாலினின் ஆட்சியில் வளர்ந்தவர், தனது இளமைப் பருவத்தில் பொதுவுடைமைக் கட்சியில் சேருவதற்கு முன்பு ஒரு கூட்டுப் பண்ணையில் கூட்டு அறுவடை இயந்திரங்களை இயக்கும் பணியில் ஈடுபட்டார்.^[7] மாசுக்கோ அரசுப் பல்கலைக்கழகத்தில் சட்டம் படிக்கும் போது, 1953 இல் சக மாணவியான ரைசா தைத்தாரென்கோவை மணந்தார்.^[8] 1955 இல் சட்டப் படிப்பை முடித்து இசுத்தாவ்ரப்போலுக்குச் சென்ற அவர்,^[9] கொம்சோமால் இளைஞர் அமைப்பில் சேர்ந்து பணியாற்றினார்.^[10] 1953 இல் இசுத்தாலினின் இறப்பிற்குப் பிறகு, சோவியத் தலைவர் நிக்கித்தா குருசேவின் இசுத்தாலினியத்திற்கு எதிரான சீர்திருத்தங்களுக்குத் தீவிர ஆதரவாளரானார்.^[11] 1970 இல் இசுத்தாவ்ரப்போல் பிராந்தியக் குழுவின் கட்சியின் முதல் செயலாளராக நியமிக்கப்பட்டார்.^[12] 1978 இல், கட்சியின் மத்திய குழுவின் செயலாளராக நியமிக்கப்பட்டு மாஸ்கோ சென்றார்.^[13] 1979 இல் கட்சியின் ஆளும் பொலித்பியூரோவில் சேர்ந்தார்.^[14] சோவியத் தலைவர் லியோனீது பிரெசுனேவ் இறந்த மூன்று ஆண்டுகளுக்குள், யூரி ஆந்திரோப்பொவ், கான்சுடன்டீன் செர்னென்கோ ஆகிய தலைவர்களின் சுருக்கமான ஆட்சியைத் தொடர்ந்து, பொலித்பியூரோ 1985 இல் கொர்பச்சோவை கட்சியின் பொதுச் செயலாளராகவும், நடைமுறைப்படியான அரசுத்தலைவராகவும் தேர்ந்தெடுத்தது.^[15]

சோவியத் அரசையும் அதன் சோசலிசக் கொள்கைகளையும் பாதுகாப்பதில் உறுதியாக இருந்த போதிலும், குறிப்பாக 1986 செர்னோபில் பேரழிவிற்குப் பிறகு குறிப்பிடத்தக்க சீர்திருத்தம் அவசியம் என்று கோர்பச்சோவ் நம்பினார். சோவியத்-ஆப்கான் போரில் இருந்து விலகி, அணு ஆயுதங்களைக் கட்டுப்படுத்தவும், பனிப்போரை முடிவுக்குக் கொண்டுவரவும் அமெரிக்க அரசுத்தலைவர் ரொனால்ட் ரேகனுடன் உச்சிமாநாட்டில் கலந்து கொண்டார். உள்நாட்டில், கிளாஸ்னோஸ்த் ("திறந்த தன்மை") என்ற அவரது கொள்கையானது கருத்து வெளிப்பாட்டுச் சுதந்திரம், ஊடகச் சுதந்திரம் ஆகியவற்றை மேம்படுத்த அனுமதித்தது. அதே நேரத்தில் அவரது பெரெஸ்த்ரோயிக்கா ("மறுசீரமைப்பு") கொள்கை அதிகாரப் பரவலாக்கல் மூலம் பொருளாதார முடிவெடுத்து செயல்திறனை மேம்படுத்த முயன்றது. அவரது சனநாயகமயமாக்கல் நடவடிக்கைகள் மற்றும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகளின் காங்கிரசின் உருவாக்கம் ஆகியவை ஒரு கட்சி அரசுக்கு சவாலாக அமைந்தது. 1989-1990-இல் பல்வேறு கிழக்கு ஐரோப்பிய சோவியத் உறுப்பு நாடுகள் மார்க்சிய-லெனினிய ஆட்சியைக் கைவிட்டபோது கொர்பச்சோவ் இராணுவ ரீதியாக தலையிட மறுத்துவிட்டார். உள்நாட்டில், வளர்ந்து வந்த தேசியவாத உணர்வு சோவியத் ஒன்றியத்தை உடைக்கும் அச்சுறுத்தலை ஏற்படுத்தியது. மார்க்சிய-லெனினியக் கடும்போக்குவாதிகள் 1991 ஆகத்து மாதத்தில் கோர்பச்சேவுக்கு எதிராக நடத்திய ஆட்சிக் கவிழ்ப்பு சதி தோல்வியுற்றது. இதைத் தொடர்ந்து, கொர்பச்சோவின் விருப்பத்திற்கு எதிராக சோவியத் ஒன்றியம் கலைந்ததை அடுத்து அவர் தனது பதவியைத் துறந்தார். பதவியை விட்டு வெளியேறிய பிறகு, அவர் தனது கொர்பச்சோவ் அறக்கட்டளையைத் தொடங்கினார். உருசிய அரசுத்தலைவர்கள் போரிஸ் யெல்ட்சின், விளாதிமிர் பூட்டின் ஆகியோரைக் கடுமையாக விமர்சித்தார். உருசியாவின் சமூக-சனநாயக இயக்கத்திற்காக பிரச்சாரம் செய்தார்.

20-ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பாதியில் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க ஆளுமைகளில் ஒருவராகப் பரவலாகக் கருதப்பட்ட கொர்பச்சோவ் தொடர்ந்து சர்ச்சைக்குரியவராகக் காணப்பட்டார். அமைதிக்கான நோபல் பரிசு உட்படப் பலதரப்பட்ட விருதுகளைப் பெற்ற இவர், பனிப்போரை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்ததிலும், சோவியத் ஒன்றியத்தில் புதிய அரசியல், பொருளாதார சுதந்திரங்களை அறிமுகப்படுத்தியதிலும், கிழக்கு ஐரோப்பா, மத்திய ஆசியாவில் மார்க்சிய-லெனினிய நிர்வாகங்களின் வீழ்ச்சியை சகித்துக்கொள்வதிலும், செருமானிய மீளிணைவிலும் முக்கிய பங்காற்றியதற்காகப் பரவலாகப் பாராட்டப்பட்டார். ஆனால் சோவியத் கலைப்பை விரைவுபடுத்தியதற்காகவும், இந்த நிகழ்வால் உருசியாவின் உலகளாவிய செல்வாக்கில் சரிவைக் கொண்டு வந்து பொருளாதார சரிவைத் தூண்டியமைக்காகவும் உருசியாவிலும் முன்னாள் சோவியத் நாடுகளிலும் இவர் அடிக்கடி விமரிசிக்கப்பட்டு வந்தார்.