อาหรับสปริง

อาหรับสปริง (อังกฤษ: Arab Spring; อาหรับ: الثورات العربية‎ al-Thawrāt al-ʻArabiyyah) เป็นคลื่นปฏิวัติการเดินขบวน การประท้วงและสงครามซึ่งเกิดขึ้นในโลกอาหรับตั้งแต่วันที่ 18 ธันวาคม 2553

อาหรับสปริง
ผู้ประท้วงในประเทศตูนิเซีย (มกราคม ค.ศ. 2011)
วันที่	17 ธันวาคม ค.ศ. 2010 – ธันวาคม ค.ศ. 2012
สถานที่	แอฟริกาเหนือ, ตะวันออกกลาง (ป.ล. MENA หรือ "โลกอาหรับ")
สาเหตุ	ลัทธิอำนาจนิยม ระบอบเผด็จการ โครงสร้างประชากร ปัญหาพลังงานในช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 2000 การทุจริตทางการเมือง การละเมิดสิทธิมนุษยชน การว่างงาน ภาวะเงินเฟ้อ โจราธิปไตย ความยากจน การแบ่งแยกนิกาย โมฮาเหม็ด โบอาซีซีเผาตนเอง
เป้าหมาย	ลัทธิอิสลามนิยม ประชาธิปไตย การเลือกตั้ง เสรีภาพทางการค้า สิทธิมนุษยชน การรับจ้าง การเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครอง
วิธีการ	การดื้อแพ่ง การต่อต้านของพลเรือน การเดินขบวน การละทิ้ง การจลาจล ความเคลื่อนไหวทางอินเทอร์เน็ต กบฏ การประท้วง การตั้งค่ายของผู้ประท้วง การปฏิวัติ การก่อจลาจล การเผาตนเอง การประท้วงแบบเงียบ การทำหน้าที่แทน การเคลื่อนไหวในสื่อสังคมออนไลน์ การนัดหยุดงาน สงครามกลางเมือง การกบฏ
ผล	อาหรับวินเทอร์ ตูนีเซีย: ประธานาธิบดีซีน อัลอาบิดีน บิน อะลีถูกขับไล่, ต้องสงสัย, ถูกเนรเทศ และรัฐบาลถูกล้มล้าง อียิปต์: ประธานาธิบดีฮุสนี มุบาร็อกถูกขับไล่, ต้องสงสัย, ถูกเนรเทศ และรัฐบาลถูกล้มล้าง ลิเบีย: มูอัมมาร์ กัดดาฟีถูกฆ่า พร้อมกับสงครามกลางเมือง และรัฐบาลถูกล้มล้าง เยเมน: ประธานาธิบดีอะลี อับดุลลอฮ์ ซอลิฮ์ถูกขับไล่ และอำนาจถูกส่งให้รัฐบาลเอกภาพแห่งชาติ ซีเรีย: ประธานาธิบดีบัชชาร อัลอะซัดเผชิญหน้ากับการต่อต้านของพลเรือน ทำให้เกิดสงครามกลางเมืองอย่างเต็มรูปแบบ บาห์เรน: การจลาจลต่อรัฐบาลถูกทำลายโดยเจ้าหน้าที่และการแทรกแซงที่นำโดยซาอุดี คูเวต, เลบานอน และโอมาน: การเปลี่ยนแปลงของรัฐบาลเพื่อตอบสนองต่อผู้ประท้วง โมร็อกโก, จอร์แดน และปาเลสไตน์: การปฏิรูปรัฐธรรมนูญเพื่อตอบสนองต่อผู้ประท้วง ซาอุดีอาระเบีย, มอริเตเนีย และประเทศอาหรับอื่น ๆ: ประท้วง
ความเสียหาย
เสียชีวิต	523,488 - 523,492 คนขึ้นไป

ตราบจนปัจจุบัน ผู้ปกครองถูกโค่นจากอำนาจในตูนิเซีย^[1] อียิปต์^[2] ลิเบีย^[3] และเยเมน^[4] การก่อการกำเริบพลเมืองอุบัติขึ้นในบาห์เรน^[5] และซีเรีย^[6] การประท้วงใหญ่เกิดขึ้นในอัลจีเรีย^[7] อิรัก^[8] จอร์แดน^[9] คูเวต^[10] โมร็อกโก^[11] และซูดาน^[12] และการประท้วงเล็กเกิดในเลบานอน^[13] มอริเตเนีย^[14] โอมาน^[15] ซาอุดิอาระเบีย^[16] จิบูตี^[17] และเวสเทิร์นสะฮารา^[18]

การประท้วงมีเทคนิคการดื้อแพ่งร่วมกันในการรณรงค์ต่อเนื่องซึ่งเกี่ยวข้องกับการนัดหยุดงาน การเดินขบวน การเดินแถว และการชุมนุม เช่นเดียวกับการใช้สื่อสังคม^[19][20]ในการจัดระเบียบ สื่อสารและสร้างความตระหนักเมื่อเผชิญกับความพยายามของรัฐในการปราบปรามและตรวจพิจารณาอินเทอร์เน็ต^[21][22]

การเดินขบวนอาหรับสปริงหลายประเทศเผชิญกับการตอบสนองรุนแรงจากทางการ^[23][24][25] เช่นเดียวกับทหารอาสาสมัครนิยมรัฐบาลและการเดินขบวนโต้ตอบ การโจมตีเหล่านี้ได้รับการสนองจากผู้ประท้วงด้วยความรุนแรงในบางกรณี^[26][27]