Абдулразак Гурна
Абдулразак Гурна (англ.: Abdulrazak Gurnah, суахілі: Abdulrazak Gurnah; нар. 20 снежня 1948, Занзібар) — англійскі пісьменнік танзанійскага паходжання. Жыве ў Вялікабрытаніі. Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (2021).
| Абдулразак Гурна | |
|---|---|
| англ.: Abdulrazak Gurnah суахілі: Abdulrazak Gurnah араб. عبد الرزاق سالم قرنح[1] | |
 | |
| Асабістыя звесткі | |
| Імя пры нараджэнні | Abdulrazak Gurnah |
| Дата нараджэння | 20 снежня 1948[2][3][…] (75 гадоў) |
| Месца нараджэння | |
| Грамадзянства | |
| Альма-матар | |
| Месца працы | |
| Прафесійная дзейнасць | |
| Род дзейнасці | раманіст, выкладчык універсітэта, празаік, рэдактар, пісьменнік |
| Гады творчасці | з 1987 |
| Жанр | проза |
| Мова твораў | англійская |
| Грамадская дзейнасць | |
| Член у | |
| Прэміі | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
.svg){kind=small}
Аўтар раманаў «Рай» (1994), уключанага ў шорт-ліст Букераўскай і Уітбрэдаўскай прэмій, «Дэзертырства» (2005) і «Ля мора» (2001), уключанага ў лонг-ліст Букераўскай прэміі і шорт-ліст кніжнай прэміі Los Angeles Times Book Prize.
Біяграфія
Нарадзіўся на востраве Занзібар у сям’і мусульман арабскага паходжання. У 1968 годзе, праз антыарабскія настроі на Занзібары, пераехаў у Вялікабрытанію, дзе працягваў вучобу. У 1980—1982 гадах чытаў лекцыі ва Універсітэце Баера ў Нігерыі. У 1982 годзе абараніў доктарскую ступень у Кенцкім універсітэце. У 1985 годзе прыняты выкладчыкам ў Кенцкі ўніверсітэт і прачытаў курс лекцый, прысвечаны посткаланіяльнай літаратуры і творчасці пісьменнікаў дыяспар, найперш выхадцаў з брытанскіх калоній на ўсходзе Афрыкі, Індыі і Карыбскіх астравах. Станам на 2021 год у званні прафесара ўзначальвае аспірантуру на кафедры англійскай мовы ў Кенцкім універсітэце[6][7].
Стаў адказным рэдактарам двухтомнага зборніка «Эсэ пра афрыканскае пісьменства». Рэдактар «Кампаньёна да Салмана Рушдзі» і часопіса «Уасафіры»[8]. Аўтар даследаванняў творчасці шэрагу сучасных посткаланіяльных пісьменнікаў, у тым ліку Відзьядхара Сураджпрасада Найпала, Салмана Рушдзі і Зоі Уікамб.
У 2021 годзе атрымаў Нобелеўскую прэмію па літаратуры за «бескампраміснае і спачувальнае даследаванне наступстваў каланіялізму і лёсу бежанца ў прорве паміж культурамі і кантынентамі»[9].
Творы
- «Памяць пра ад’езд» (англ.: Memory of Departure, 1987)
- «Шлях пілігрымаў» (англ.: Pilgrims Way, 1988)
- «Доці» (англ.: Dottie, 1990)
- «Рай» (англ.: Paradise, 1994)
- «Захапленне цішынёй» (англ.: Admiring Silence, 1996)
- «Ля мора» (англ.: By the Sea, 2001)
- «Дэзертырства» (англ.: Desertion, 2005)
- «Мая маці жыла на ферме ў Афрыцы» (англ.: My Mother Lived on a Farm in Africa, 2006) — зборнік апавяданняў
- «Апошні падарунак» (англ.: The Last Gift, 2011)
- «Гравійнае сэрца» (англ.: Gravel Heart, 2017)