Promecio

Promecio
	[[Ficheiro:\|200px]]
; 61	Pm
	Pm
	Np
	Neodimio ← Promecio → Samario
	Táboa periódica dos elementos
	[[Ficheiro:{{{espectro}}}\|300px\|center]]
	Liñas espectrais do Promecio
Información xeral
Nome, símbolo, número	Promecio, Pm, 61
Serie química	Lantánidos
Grupo, período, bloque	n/a, 6, f
Densidade	7264 kg/m3
Dureza	{{{dureza}}}
Aparencia	metálico;
N° CAS	7440-12-2
N° EINECS	231-121-9
Propiedades atómicas
Masa atómica	145 u
Raio medio	185 pm
Raio atómico (calc)	205 pm
Raio covalente	pm
Raio de van der Waals	{{{radio_van_der_waals}}} pm
Configuración electrónica	[Xe]4f56s2
Electróns por nivel de enerxía	2, 8, 18, 23, 8, 2
Estado(s) de oxidación	3
Óxido	Levemente básico
Estrutura cristalina	hexagonal
Propiedades físicas
Estado ordinario	Sólido
Punto de fusión	1373 K
Punto de ebulición	3273 K
Punto de inflamabilidade	{{{P_inflamabilidade}}} K
Entalpía de vaporización	kJ/mol
Entalpía de fusión	86,7 kJ/mol
Presión de vapor
Temperatura crítica	K
Presión crítica	Pa
Volume molar	m3/mol
Velocidade do son	m/s a 293.15 K (20 °C)
Varios
Electronegatividade (Pauling)	1,13
Calor específica	180 J/(K·kg)
Condutividade eléctrica	S/m
Condutividade térmica	17,9 W/(K·m)
1.ª Enerxía de ionización	540 kJ/mol
2.ª Enerxía de ionización	1050 kJ/mol
3.ª Enerxía de ionización	2150 kJ/mol
4.ª Enerxía de ionización	3970 kJ/mol
5.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización5}}} kJ/mol
6.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización6}}} kJ/mol
7.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización7}}} kJ/mol
8.ª enerxía de ionización	{{{E_ionización8}}} kJ/mol
9.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización9}}} kJ/mol
10.ª Enerxía de ionización	{{{E_ionización10}}} kJ/mol
Isótopos máis estables
	MeV
	Unidades segundo o SI e en condicións normais de presión e temperatura, salvo indicación contraria.

O promecio ou prometio^[1] é un elemento químico da táboa periódica cuxo símbolo é Pm e o seu número atómico é 61. Algún tempo denominóuselle ilinio (por Illinois). Aínda que, tras a observación de certas liñas espectrais, algúns científicos reclamaron descubrir este elemento na natureza, ninguén puido illalo de substancias naturais.

Descrición

Xérase artificialmente en reactores nucleares, xa que é un dos elementos resultantes da fisión do uranio, do torio e do plutonio. Todos os isótopos coñecidos son radioactivos. Utilízanse principalmente en investigación con trazadores.

Súa aplicación principal é na industria de substancias fosforescentes. Tamén usase en fabricación de calibradores de aberturas e en baterías nucleares empregadas en aplicacións exoespaciais (espazo exterior).

En 1902, Brauner predixo a existencia deste elemento. Diversos grupos argumentaron que o obtiveron, pero -debido á dificultade para separar o prometio doutros elementos- non puideron confirmar tales descubrimentos. Jacob A. Marinsky, Lawrence E. Glendenin e Charles D. Coryell, en 1944, probaron a existencia do prometio.

Demasiado ocupados coas investigacións relacionadas coa defensa durante a segunda guerra mundial, non reivindicaron seu descubrimento ata 1947. O obtiveron analizando subprodutos da fisión do uranio xerados nun reactor nuclear situado nos laboratorios Clinton, en Tennessee.^[2]^[3]

Jacob A. Marinsky
Lawrence E. Glendenin
Charles D. Coryell

Actualmente o prometio recuperase aínda de subprodutos da fisión do uranio. Tamén se pode producir mediante o bombardeo de ¹⁴⁶Nd con neutróns. Por captura dun neutrón, este núcleo transformase en ¹⁴⁷Nd (cuxa vida media é de 11 días), que por emisión dunha partícula beta transmutase en ¹⁴⁷Pm. Aínda que na Terra non existe naturalmente, detectouse no espectro dunha estrela da constelación de Andrómeda.

A vida media do isótopo máis estable do prometio, o ¹⁴⁵Pm, é de 17,7 anos. Mediante captura electrónica decae en ¹⁴⁵Nd.

O prometio poderíase aproveitar para a elaboración dunha batería que funcione con enerxía nuclear, que usaría as partículas beta emitidas pola transmutación do prometio para propiciar que unha substancia fosforescente emitira luz, que á súa vez mediante un dispositivo similar a un panel solar se convertería logo en electricidade. Estimase que este tipo de batería podería subministrar enerxía durante cinco anos.

Así mesmo o prometio se podería usar:

Como fonte portátil de raios X
En xeradores termoeléctricos de radioisótopos para subministrar electricidade a sondas exoespaciais (espazo exterior) e satélites
Como fonte radioactiva para instrumentos de medición de espesores; d) para elaborar láseres destinados a comunicación con submarinos no seu ámbito habitual (somerxidos).

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

"Táboa periódica dos elementos" (PDF). Consello da Cultura Galega, Xunta de Galicia, Real Academia Galega de Ciencias, Real Academia Galega e Ciencia Nosa. 2019.
Bermejo, M. R.; González, A.; Vázquez, M. (2006). O nome e o símbolo dos elementos químicos (PDF). Xunta, Secretaría Xeral de Política Lingüística e CRPIH. ISBN 978-84-453-4325-8.
Bermejo, M. R.; González, A.; Maneiro, M. (2018). Guía dos elementos químicos. Historia, propiedades e aplicacións. Xunta de Galicia e CRPIH. ISBN 978-84-453-5297-7.

Ligazóns externas

[1]

[2]

[3]

Search