Itali

Terdapat banyak sekali tanggapan yang dikemukakan oleh para ahli sejarah dan ahli linguistik mengenai asal-usul nama "Italia".^[24] Menurut salah satu penjelasan yang lebih umum, istilah Italia, dari Templat:Lang-lat,^[25] dipinjam menerusi bahasa Yunani dari istilah Víteliú yang bermaksud "tanah anak lembu" (cf. Lat vitulus "anak lembu", Umb vitlo "anak lembu") dalam bahasa Osca.^[26] Lembu jantan merupakan satu lambang was puak-puak Itali selatan dan sering digambarkan merodok serigala Rom sebagai lambang keengganan menyerahkan kebebasan Itali sewaktu Perang Samnium. Ahli sejarah Yunani, Dionysius dari Halicarnassus mengakui perkara ini di samping kepercayaan bahawa Itali mendapat namanya sempena Italus,^[27] juga disebut oleh Aristotle^[28] dan Thucydides.^[29]

Nama Italia pada asalnya hanya memaksudkan sebahagian kawasan yang kini menjadi Itali Selatan—menurut Antiochus dari Syracuse, di bahagian selatan semenanjung Bruttium (kini Calabria). Akan tetapi, menjelang zaman riwayat Antiochus, Oenotria dan Itali sudahpun bersinonim, dan nama itu juga digunakan untuk sebahagian besar Lucania. Lama-kelamaan, orang Yunani biasa memanggilkan "Italia" untuk sebuah kawasan yang lebih besar, tetapi pada zaman penaklukan Rom barulah nama itu diluaskan untuk meliputi seluruh semenanjung.^[30]

Zaman awal dan Empayar Rom

Kerja-kerja ekskavasi di seluruh Itali membuktikan kehadiran manusia moden yang begitu lama sejak zaman Paleolitik, sekitar 200,000 tahun dahulu.^[31] Apabila manusia mula bertamadun di rantau Itali, mereka berpecah menjadi kaum-kaum yang ketara sekali perbezaan bahasa dan budaya, seperti Oska, Umbria dan Latin. Lambat-laun, kaum Latin paling mendominasi di rantau Itali kerana membina kota Rom yang menjadi paling berpengaruh pada abad ke-4 SM, lantas membina sebuah empayar besar yang meliputi hampir seluruh benua Eropah dan rantau sekitar Laut Mediterranean, termasuk sekali bergabung dengan tamadun Yunani purba untuk bersama-sama meninggalkan pusaka yang kaya dalam bidang undang-undang,pentadbiran pusat, falsafah dan seni buat tamadun Barat hingga kini. Malangnya, Empayar Rom merosot sekitar abad ke-4 lalu berpecah menjadi negeri-negeri bebas yang saling berbalahan, lebih-lebih lagi di semenanjung Itali, dan keadaan ini berlarutan sepanjang Zaman Pertengahan hingga kedatangan zaman Pembaharuan dan zaman moden. Walaupun di tengah-tengah kacau-bilau itu, namun terdapat sesetengah negeri yang boleh membangun dengan perdagangan, yakni empat "Republik Maritim" (Venice, Genoa, Pisa dan Amalfi) yang giat berdagang dengan negara Timur.

Zaman Pembaharuan

Walaupun belum bersatu menjadi sebuah negara, namun Itali terkenal sebagai bangsa pelopor Zaman Pembaharuan yang bertarikh lewat abad ke-13 hingga awal abad ke-17. Dengan inilah lahirnya bermacam-macam tokoh pelbagai bidang yang berjasa besar kepada tamadun moden awal Eropah dan masih tampak kesannya pada zaman sekarang, misalnya sasterawan-sasterawan seperti Francesco Petrarca (yang dikatakan memulakan seluruh Gerakan Pembaharuan) dan Niccolo Machiavelli (terkenal dengan Si Putera); pelukis-pelukis seperti Michelangelo dan Raphael, dan juga tokoh sains dan teknologi seperti Leonardo da Vinci dan Galileo Galilei. Namun di sebalik pencapaian ini, rantau Itali tetap berdepan dengan penaklukan bangsa luar seperti naungan wangsa Habsburg (1559–1796) dan Napoleon (1796–1814); diburukkan lagi oleh wabak-wabak Maut Hitam yang meragut sekitar sejuta nyawa penduduk Itali pada abad ke-14 hingga ke-17.^[32][33][34]

Penyatuan Itali

Pada tahun 1861, setelah banyak mengharungi peperangan dengan kuasa-kuasa asing, barulah lahirnya sebuah pergerakan penyatuan Itali yang terdiri daripada bekas jajahan atau naungan empayar asing di bawah sebuah pemerintahan beraja, berkat usaha nasionalis dan monarkis Itali yang taat setia kepada Wangsa Savoia untuk menubuhkan sebuah negara bersatu yang meliputi seluruh Semenanjung Itali, sehingga mampu mencabar kekuasaan empayar Habsburg. Mula-mula beribu kota di Torino, pada tahun 1965 ibu negara Itali berpindah ke Firenze. Apabila Itali berjaya merampas Negeri-Negeri Kepausan daripada Perancis, barulah ibu negara Itali yang bersatu sepenuhnya diletakkan di kota Rom.

Negara Itali yang baru itu mengamalkan sistem demokrasi yang dikuasai oleh golongan liberal (namun wanita dan golongan tidak berada dilarang daripada mengundi), di samping oleh ekonomi yang berkembang pesat, tetapi terlalu tertumpu kepada bahagian utara sehingga para penduduk bahagian selatan terpaksa berhijrah ke kawasan utara itu atau ke luar negara. Di kemuncak arah aliran emigrasi dari Itali memuncak pada tahun 1913, seramai 872,598 orang meninggalkan negara itu^[35] ke negara-negara seperti Amerika Syarikat dan Brazil.

Di akhir abad ke-19, Itali menjadi sebuah kuasa penjajah yang mula-mula menguasai Somalia, Eritrea, Libya (di Afrika) dan Dodecanese (di Yunani).^[36] Itali berkecimpung dalam Perang Dunia Pertama atas janji menerima Trento, Trieste, Gorizia and Gradisca, Istria dan Dalmatia utara dari Empayar Austria-Hungary serta sebahagian wilayah Empayar Uthmaniyyah, walaupun ini menyebabkan seramai 650,000 orang askar Itali gugur^[37] dan keruntuhan ekonomi negara. Selepas perang, Itali memperoleh sebahagian besar wilayah yang dijanjikan, kecuali Dalmatia yang diberikan kepada Yugoslavia.

Zaman fasis dan republik

Kemusnahan ekonomi dan sosial akibat Perang Dunia Pertama mendorong sesetengah rakyat Itali cenderung beralih arah kepada Parti Fasis Negara yang dipimpin oleh Benito Mussolini. Parti tersebut berjaya mendirikan pemerintahan diktator yang rupa-rupanya tidak menyebelahi keadilan politik dan hak asasi manusia. Kerajaan Mussolini berpakat dengan Jerman Nazi dan Empayar Jepun, kemudian lalu terjebak dalam Perang Dunia Kedua di sisi kuasa Paksi pada tahun 1940. Kerajaan Fasis meluaskan empayar jajahan Itali ke Habsyah, Mesir dan jajahan British di Somalia. Akhirnya, Itali ditewaskan oleh musuhnya, Pihak Berikat pada Julai 1943 lalu digulingkannya kerajaan Fasis dan kehilangan semua jajahannnya di Afrika. Pada sisa-sisa Perang Dunia Kedua, Itali berpihak dengan pihak Berikat untuk menumpaskan Jerman Nazi pada tahun 1945.Pada tahun 1946, sebuah pungutan suara yang diadakan pada 2 Jun 1946 memutuskan bahawa Itali menjadi sebuah negara republik dan mengusir kerabat dirajanya. Ini juga kali pertama kaum wanita Itali diberi hak mengundi.^[38] Berkat bantuan negara luar, ekonomi Itali pascaperang bangkit daripada kehancuran untuk menjadi ekonomi paling pesat pada 1950-an dan 1960-an. Sepanjang Perang Dingin, pemerintahan Itali dikuasai oleh parti haluan kanan yang disokong oleh kebimbangan rakyat akan pengaruh komunis, di samping itu, Itali menyertai NATO, dan pada tahun 1957, ia menjadi anggota pengasas Komuniti Ekonomi Eropah yang berubah menjadi Kesatuan Eropah (EU) pada tahun 1993.

Pada Mac 2020, Itali menerima kesan yang amat besar akibat pandemik COVID-19 pada tahun itu. Perdana Menteri, Giuseppe Conte melaksanakan kuarantin di seluruh negara untuk mengekang penyebaran virus yang terlibat.^[39][40] Pada bulan itu, Itali mencatatkan jumlah kematian tertinggi akibat pandemik itu dalam kalangan negara-negara dunia.^[41]

Itali terletak di Eropah Selatan dan terdiri daripada Semenanjung Itali yang berbentuk kasut but dan pulau-pulau kecil, termasuk Sicily dan Sardinia yang terbesar. Ia terletak di antara garis panjang 35° dan 48° U, dan garis bujur 6° dan 19° T.

Walaupun Itali menduduki seluruh semenanjung Itali dan sebahagian besar lembangan Alps selatan, namun terdapat sebilangan wilayah Itali yang menjangkau lembangan Alps di samping beberapa pulau yang terletak di luar pentas benua Eurasia. Wilayah-wilayah ini ialah comuni Livigno, Sexten, Innichen, Toblach (separa), Chiusaforte, Tarvisio, Graun im Vinschgau (separa), ketujuh-tujuhnya di lembangan saliran Sungai Danube; Val di Lei di lembangan Sungai Rhine dan comune pulau Lampedusa e Linosa di pentas benua Afrika.

Jumlah keluasan negara ini ialah 301,230 km², iaitu 294,020 km² daratan dan 7,210 km² perairan. Termasuk sekali pulau-pulaunya, Itali mempunyai garis tepi pantai dan sempadan sepanjang 7,600 km di laut-laut Adriatik, Ionia, Tyrrhenia (740 km), dan sempadan yang dikongsi dengan Perancis (488 km), Austria (430 km), Slovenia (232 km) dan Switzerland; selebihnya dengan wilayah San Marino (39 km) dan Kota Vatikan (3.2 km).

Pergunungan Apennine membentuk tulang belakang semenanjung manakala banjaran Alps membentuk sempadan utaranya, di mana terletaknya puncak tertinggi di Itali di Mont Blanc (4,810 m/15,782 kaki). Sungai Po, sungai terpanjang di Itali (652 km/405 batu), mengalir dari sempadan barat dengan Perancis di Alps lalu merentasi dataran Padana hingga ke Laut Adriatik.

Lima tasik terbesar di Itali ialah (dari besar hingga kecil):^[42] Garda (367.94 km² atau 142 bt^2*), Maggiore (212.51 km² atau 82 bt^2*), Como (145.9 km² atau 56 bt^2*), Trasimeno (124.29 km² atau 48 bt^2*) dan Bolsena (113.55 km² atau 44 bt^2*).

Negara ini terletak di titik pertemuan Plat Eurasia dan Plat Afrika, maka ia mengalami banyak aktiviti seismik dan gunung berapi. Terdapat 14 buah gunung berapi di Itali, tiga daripadanya adalah hidup: Etna (tempat yang dikatakan terletaknya bengkel tukang besi dewa Vulcanus), Stromboli dan Vesuvius. Vesuvius ialah satu-satunya gunung berapi yang hidup di tanah besar Eropah dan digeruni kerana memusnahkan kota Pompeii dan Herculanum. Beberapa pulau dan bukit di Itali adalah hasil kegiatan gunung berapi, dan masih terdapat sebuah kaldera besar yang aktif, iaitu Campi Flegrei di barat laut Naples.

Pembahagian pentadbiran

Itali dibahagikan kepada 20 daerah (jamak: regioni, tunggal: regione). Lima daripada daerah ini mendapat taraf autonomi khas yang membolehkannya menggubal perundangan mengenai hal-ehwal setempat; daerah-daerah berkenaan ditandai bintang (*) dalam jadual do bawah. Negara ini dibahagikan lagi kepada 110 wilayah (province) dan 8,100 kawasan perbandaran (comuni).

Apulia

Basilicata

Calabria

Sicily

Molise

Campania

Abruzzo

Lazio

Umbria

Marche

Tuscany

Sardinia

Emilia-Romagna

Liguria

Piedmont

Friuli
Venezia Giulia

Lembah
Aosta

Trentino
Alto Adige

Veneto

Lombardy

Laut Adriatik

Laut Ionia

Laut Mediterranean

Laut Tyrrhenia

Laut Liguria

Iklim

Iklim Itali beraneka ragamnya, dan bergantung pada keadaan setempat, ia mungkin jauh bezanya dengan stereotaip iklim Mediterranean. Kebanyakan kawasan utara pedalaman di Itali, misalnya Piemonte, Lombardy dan Emilia-Romagna, mempunyai iklim yang disifatkan sebagai kebenuaan lembap atau sederhana. Adriana Rigutti (dalam Meteorologia, Giunti 2005) menyatakan bahawa iklim “kawasan lembah Po [adalah] kebenuaan ... dengan musim sejuk yang teruk dan musim panas yang terik”.^[43] Kawasan pantai Liguria dan sebahagian besar semenanjung di selatan Florence amat sepadan dengan kelaziman iklim Mediterranean (pengelasan iklim Köppen Csa). Keadaan di kawasan pantai semenanjung amat berbeza dengan kawasan tanah tinggi dan lembah di pedalaman, terutamanya pada musim sejuk apabila di kawasan tinggi amat sejuk, lembap dan bersalji. Kawasan pantai pula mengalami musim sejuk yang ringan dan musim panas yang hangat dan kering pada amnya, namun di lembah pamah juga agak panas pada musim panas.

Alam sekitar

Lihat juga: Senarai taman negara di Itali

Setelah pesat berkembang dalam sektor industri, Itali mengambil masa yang agak lama untuk berdepan dengan masalah alam sekitarnya. Setelah beberapa peningkatan, Itali kini menduduki tangga ke-84 di dunia dari segi kemapanan ekonomi.^[44] 5% daratan negara diliputi oleh taman negara.^[45] Sejak tahun 2000, Itali menjadi salah sebuah pengeluar tenaga boleh baharu yang terbesar di dunia, termasuklah menjadi pengeluar tenaga suria kelima terbesar di dunia pada tahun 2009^[46][47] dan pengeluar kuasa angin keenam terbesar pada tahun 2008.^[48]

Walaupun begitu, pencemaran udara masih menjadi isu yang serius, terutamanya di bahagian utara yang kuat berindustri, sehingga menjadi negara pelepas karbon dioksida ke-10 tertinggi di seluruh dunia pada 1990-an.^[49] Kini, Itali merupakan pengeluar karbon dioksida ke-12 tertinggi.^[50][51]

Lalulintas yang berat dan kesesakan di kawasan-kawasan kota raya terbesar masih menjadi punca isu alam sekitar dan kesihatan yang mendesak, meskipun tahap asbut banyak menurun sejak 1970-an dad 80-an, dan pencemaran asbut ini semakin jarang dialami di samping pengurangan tahap sulfur dioksida.

Sebilangan besar saluran air dan tepi pantau juga dicemari oleh kegiatan industri dan pertanian, manakala kota Venice sering mengalami banjir akhir-akhir ini kesan kenaikan paras air. Sisa buangan kegiatan perkilangan tidak semestinya dilupuskan secara di sisi undang-undang dan telah mengakibatkan kesan kesihatan yang berlarutan pada para penduduk kawasan terjejas, seperti mana dalam kes bencana Seveso. Negara ini juga mengendali beberapa buah reaktor nuklear sejak tahun 1963 hingga 1990, tetapi ekoran bencana Chernobyl dan pungutan suara mengenai isu ini, program nuklear Itali akhirnya berkubur, tetapi keputusan itu dibatalkan oleh kerajaan pada tahun 2008. Itali menandatangani perjanjian dengan Perancis untuk membina sebanyak empat buah loji nuklear pada tahun 2009. Pembasmian hutan, projek pembangunan haram dan dasar-dasar pengurusan tanah yang tidak cekap telah menyebabkan hakisan pergunungan di serata Itali, sehingga mengakibatkan bencana ekologi yang dahsyat seperti banjir Empangan Vajont 1963, dan gelongsoran lumpur di Sarno (1998)^[52] dan di Messina (2009).

Sistem politik Itali merupakan republik demokrasi berparlimen yang disertai oleh berbilang parti politik. Kuasa eksekutif dilaksanakan bersama oleh Majlis Menteri-Menteri yang diketuai oleh seorang Presiden (Presidente del Consiglio dei Ministri) yang juga digelar primo ministro (“perdana menteri”). Kuasa perundangan terletak pada dua dewan Parlimen terutama sekali, diikuti oleh Majlis Menteri-Menteri. Cabang kehakiman pula bebas daripada pengaruh eksekutif dan perundangan. Itali mengamalkan sistem republik demokrasi sejak 2 Jun 1946, apabila pemerintahan beraja dimansuhkan oleh sebuah pungutan suara rakyat (rujuk "kelahiran Republik Itali"). Perlembagaan negara ini diisytiharkan pada 1 Januari 1948.

Giorgio Napolitano ialah Presiden Republik Itali, manakala Mario Monti ialah Perdana Menteri negara (Presiden Majlis Menteri-Menteri).

Presiden Republik Itali (Presidente della Repubblica) dipilih oleh parlimen untuk berjawat selama tujuh tahun, bersama sebilangan kecil wakil tempatan. Selaku ketua negara, Presiden Republik melambangkan perpaduan negara dan menjalankan banyak tugas yang pernah ditugaskan kepada Raja Itali. Presiden ini berkhidmat sebagai titik perhubungan antara ketiga-tiga cabang kuasa: beliau dipilih oleh pembuat undang-undang, beliau melantik para petugas eksekutif, beliau merupakan presiden kehakiman dan beliau juga panglima besar angkatan tentera.

Presiden mencalonkan Perdana Menteri yang mengusulkan menteri-menteri lain (yang dinamakan secara rasmi oleh Presiden). Majlis Menteri-Menteri mesti memenangi undian percaya daripada kedua-dua dewan Parlimen.

Rakyat Itali memilih parlimen yang terdiri daripada dua dewan, iaitu Dewan Rakyat (Camera dei Deputati, “Dewan Para Timbalan”) yang dianggotai oleh 630 orang ahli, dan Senat Republik (Senato della Repubblica) yang terdiri daripada 315 ahli yang dipilih serta sebilangan kecil senator seumur hidup). Kedua-dua dewan boleh menggubal rang undang-undang yang mesti diluluskan dalam bentuk sama oleh majoriti di kedua-dua dewan sekali. Para ahli kedua-dua dewan parlimen dipilih secara langsung oleh rakyat melalui sistem pengundian yang rumit (pindaan terakhir pada 2005) yang menggabungkan perwakilan berkadar dengan hadiah majoriti untuk parti campuran terbesar. Semua warganegara Itali yang berusia 18 tahun ke atas boleh mengundi. Bagaimanapun, untuk mengundi ahli Senat, pengundi mestilah berusia 25 tahun ke atas.

Sistem pengundian Senat berdasarkan perwakilan mengikut daerah. Pada 17 Ogos 2010, terdapat enam senator seumur hidup (termasuk dua bekas Presiden). Kedua-dua dewan dipilih untuk penggal tak lebih lima tahun, tetapi boleh dibubarkan oleh Presiden sebelum berakhirnya penggal biasa jika Parlimen tidak dapat memilih kerajaan yang stabil. Dalam sejarah pasca-perang, ini berlaku pada tahun 1972, 1976, 1979, 1983, 1994, 1996, dan 2008.

Parlimen Itali unik kerana memperuntukkan perwakilan kepada warganegara Itali yang bermastautin di luar negara (sekitar 2.7 juta orang). Di kalangan 630 Wakil Rakyat dan 315 Senator, masing-masing terdapat 12 dan 6 orang yang dipilih oleh empat buah kawasan pengundian luar negara. Ahli-ahli Parlimen ini dilantik buat kali pertama pada April 2006, dan mendapat kuasa yang sama rata dengan ahli-ahli yang dipilih oleh pengundi di Itali.

Undang-undang

Sistem kehakiman Itali berasaskan undang-undang Rom yang diubahsuai oleh hukum Napoleon diikuti oleh statut. Mahkamah Rayuan Agung merupakan mahkamah terakhir untuk kebanyakan pertikaian. Mahkamah Perlembagaan Itali (Corte Costituzionale), satu inovasi pasca Perang Dunia Kedua, membuat keputusan tentang keakuran undang-undang dengan Perlembagaan.

Hubungan luar

Itali merupakan negara pengasas Komuniti Eropah, kini Kesatuan Eropah (EU). Itali diterima masuk ke dalam Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu pada tahun 1955, di samping menjadi anggota dan penyokong kuat Pertubuhan Perjanjian Atlantik Utara (NATO), Pertubuhan Kerjasama dan Pembangunan Ekonomi (OECD), Perjanjian Am ke atas Tarif dan Perdagangan/Pertubuhan Perdagangan Sedunia (GATT/WTO), Pertubuhan Keselamatan dan Kerjasama di Eropah (OSCE), Majlis Eropah, dan Inisiatif Eropah Tengah. Itali pernah menyandang jawatan presiden pertubuhan antarabangsa seperti Persidangan Keselamatan dan Kerjasama di Eropah (CSCE), pendahulu OSCE, pada tahun 1994; G8; dan EU pada Julai hingga Disember 2003 serta tahun 2009.

Itali menyokong PBB dan kegiatan-kegiatan keselamatan antarabangsa anjurannya. Itali mengerah tentera untuk menyokong misi pengamanan PBB di Somalia, Mozambique, dan Timor Timur, serta memberikan sokongan kepada operasi NATO dan PBB di Bosnia, Kosovo dan Albania. Itali mengerahkan seramai 2,000 askar ke Afghanistan untuk menyokong Operasi Enduring Freedom (OEF) pada Februari 2003. Itali tetap menyokong usaha antarabangsa untuk membina semula dan menstabilkan Iraq, tetapi menarik balik kontinjen tenteranya yang seramai 3,200 askar pada November 2006, sambil meninggalkan petugas kemanusiaan dan kakitangan awam yang lain di Iraq.

Pada Ogos 2006, Itali menghantar seramai 2,450 askar ke Lubnan untuk misi pengamanan UNIFIL.^[53]

Tentera

Angkatan tentera Itali terdiri daripada Tentera Darat, Tentera Laut, Tentera Udara dan Gendarmerie yang terletak di bawah perintah Majlis Pertahanan Agung yang diketuai oleh Presiden Republik Itali. Mulai tahun 1999, kemasukan tentera adalah secara sukarela.^[54] Pada tahun 2010, tentera Itali dianggotai oleh 293,202 orang kakitangan aktif,^[55] termasuk 114,778 ahli Gendarmerie (polis tentera).^[56] Jumlah perbelanjaan tentera Itali pada 2010 adalah $35.8 bilion atau 1.7% KNDK-nya, menduduki tangga ke-10. Sebagai peserta strategi perkongsian nuklear NATO, Itali juga menyimpan 90 butir bom nuklear milik Amerika Syarikat di pangkalan udara Ghedi dan Aviano.^[57]

Tentera Darat Itali ialah angkatan pertahanan daratan negara yang dianggotai 109,703 orang pada tahun 2008. Antara kenderaan tempur milik tentera Itali yang paling digeruni ialah kereta pejuang infantri Dardo, pemusnah kereta kebal Centauro dan kereta kebal Ariete, dan helikopter penyerang Mangusta. Tentera Darat Itali juga menyimpan seangkatan besar kereta perisai Leopard 1 dan M113.

Pada tahun 2008, Tentera Laut Itali dianggotai 35,200 kakitangan aktif dengan 85 buah kapal dan 123 buah pesawat dalam kegunaan.^[58] Pada zaman moden, Tentera Laut Itali selaku anggota NATO banyak mengambil bahagian dalam operasi kerjasama di serata dunia.

Tentera Udara Itali pula dikuatkan oleh 43,882 orang dan 585 pesawat, termasuk 219 jet tempur dan 114 helikopter.

Tentera Itali dilengkapi kor berautonomi Carabinieri iaitu polis tentera Itali yang mengawal keselamatan tentera dan orang awam di samping angkatan polis yang lain di Itali. Walaupun Carabinieri terdiri daripada berbagai-bagai cabang yang melapor diri kepada kementerian-kementerian berasingan bagi setiap fungsi individunya, namun kor ini melapor diri kepada Kementerian Hal Ehwal dalam Negeri mengenai hal ketenteraman dan keselamatan awam.^[59]

Itali mengamalkan ekonomi kapitalis dengan keluaran dalam negeri kasar (KDNK) per kapita yang tinggi serta prasarana yang cukup maju. Menurut Tabung Kewangan Antarabangsa, pada tahun 2008, Itali merupakan ekonomi ketujuh terbesar di dunia dan keempat terbesar di Eropah. Itali menganggotai Kumpulan Lapan (G8) negara berindustri, Kesatuan Eropah dan OECD.

Pada zaman pasca-perang, Itali bertukar dari sebuah ekonomi berasaskan pertanian yang teruk terjejas akibat Perang Dunia Kedua, menjadi salah sebuah negara paling berindustri di dunia,^[60] dan sebuah negara peneraju dalam perdagangan dan eksport dunia. Pada tahun 1987, ekonomi Itali mengatasi UK dari segi KDNK (nominal) untuk masa yang singkat dalam peristiwa yang dikenali sebagai 'il sorpasso'^[61] (pemintasan), dan pada tahun 1991, Itali menjadi kuasa ekonomi keempat atau kelima terbesar di dunia sehingga pernah mengatasi Perancis juga.^[62] Tetapi kini, setelah pertumbuhan lembap yang berlarutan serta prestasi China yang mengatasi semua ekonomi negara Eropah, Itali tersungkur ke tangga ketujuh (menurut ranking IMF dan Bank Dunia) dalam senarai negara mengikut KDNK (dan juga tangga ke-10 dari segi pariti kuasa beli).

Pada tahun 1980, hutang kerajaan hanya 56.9% KDNK, tetapi menjelang tahun 1994, ia mencapai takat 121.8% KDNK, lebih dua kali ganda had maksimum yang ditetapkan oleh perjanjian Maastricht dan juga tahap keterhutangan yang tertinggi di kalangan negara-negara Kesatuan Eropah.^[63] Pada 15 November 2010, badan statistik EU, Eurostat melaporkan bahawa pada tahun 2009, nisbah hutang Itali adalah 116%, iaitu yang kedua terbesar selepas Greece dengan 126.8%.^[64] Berbeza dengan Greece, hutang Itali berupa domestik; sebenarnya, kebanyakan pemegang hak milik hutang merupakan warganegara Itali yang sama. Perindustrian Itali pada umumnya tidak terhutang, kadar tabungan keluarga Itali adalah antara yang tertingi di dunia, dan sistem perbankan Itali tidak teruk terjejas oleh krisis yang melanda negara besar yang lain, maka Itali mampu mengawal defisit tahunan negara.

Ekonomi Itali berdepan dengan tiga masalah utama: pertumbuhan yang rendah, ketidakcekapan pihak berkuasa dan kawasan selatan yang kurang terbangun. Sejak 1990-an, ekonomi Itali disifatkan amat rendah pertumbuhannya berbanding negara-negara Eropah yang lain. Pada tahun 2000 hingga 2007, purata pertumbuhannya 1.5%, berbanding 2.4% bagi seluruh Kesatuan Eropah.

Menurut Bank Dunia, Itali menikmati tahap kebebasan yang tinggi untuk pelaburan, perniagaan dan perdagangan. Itali ialah sebuah negara maju yang mencatat mutu hidup kelapan tertinggi di dunia menurut majalah The Economist.^[12] Negara ini juga menikmati taraf hidup yang sangat tinggi. Menurut data Eurostat terkini, KDNK per kapita Itali mengikut pariti kuasa beli masih setara dengan purata EU,^[65] manakala kadar penganggurannya (8.5%) adalah antara yang terendah di EU.^[66]

Itali menyimpan rizab emas keempat terbesar.^[67] Negara ini juga terkenal kerana sektor ekonomi perniagaan yang berpengaruh dan berinovasi, ^[68] sektor pertanian yang berindustri dan berdaya saing^[68] (Itali is the world's largest wine producer^[69]), dan sektor automotif, perkilangan, kelengkapan dan reka fesyen yang berdaya cipta dan bermutu tinggi.^[68]

Namun demikian, ekonomi negara mengharungi pelbagai cabaran. Setelah pertumbuhan KDNK yang mendadak pada +8% mulai tahun 1964,^[70] purata kadar pertumbuhan tahunan sejak tahun 2000 melarat pada 1.23% berbanding dengan purata EU sebanyak 2.28%.^[71] Selain itu, taraf hidup di Itali ketara bezanya antara utara dan selatan. Purata KDNK per kapita di Itali Utara jauh mengungguli purata EU, sementara sesetengah daerah di Itali Selatan jauh ketinggalan.^[72] Itali sering mendapat jolokan “orang sakit Eropah”^[73][74] kerana ekonominya yang terbantut, ketidakstabilan politik dan masalah pelaksanaan rancangan pembaharuan.

Lebih-lebih lagi, Itali mengalami kelemahan struktur kerana bentuk buminya serta ketandusan bahan mentah dan sumber tenaga: pada tahun 2006, negara ini mengimport lebih daripada 86% jumlah penggunaan tenaganya (99.7% bahan api pejal, 92.5% petroleum, 91.2% gas asli dan 15% elektrik).^[75][76] Ekonomi Itali juga dicacatkan oleh kekurangan pembangunan prasarana, pembaharuan pasaran dan pelaburan penyelidikan, serta defisit awam yang tinggi.^[68] Menurut Indeks Kebebasan Ekonomi 2008, negara ini menduduki tangga ke-64 di dunia dan ke-29 di Eropah, iaitu yang terendah di zon euro. Itali masih menerima bantuan pembangunan dari Kesatuan Eropah setiap tahun. Pada tahun 2000 hingga 2006, Itali menerima €27.4 bilion dari EU.^[77]

Mengikut Indeks Persepsi Korupsi 2010, Itali merupakan negara paling korup di Eropah barat.^[78]

Perusahaan

Itali mempunyai bilangan syarikat multinasional bertaraf dunia yang sedikit berbanding ekonomi-ekonomi lain yang setanding saiznya, tetapi mempunyai banyak perusahaan kecil dan sederhana, dan juga “segi tiga perindustrian” utara (Milan-Turin-Genoa) atau segi tiga perindustrian Tuscany (Florence-Prato-Pistoia), iaitu tempat-tempat letaknya kawasan pengeluaran industri dan jentera yang hebat. Ini telah melahirkan sektor perindustrian yang selalu tertumpu pada eksport keluaran mewah atau pasaran ceruk, iaitu walaupun kurang mampu bersaing dari segi jumlah keluaran, namun menjadikan keluaran bermutu tinggi sebagai kelebihan untuk berdepan dengan persaingan dari China dan ekonomi-ekonomi Asia yang membangkit dengan asas kos buruh yang rendah.^[79]

Negara ini merupakan negara pengeksport ketujuh terbesar di dunia pada tahun 2009.^[80] Barangan dan syarikat eksport utama Itali mengikut sektor ialah kenderaan bermotor (Fiat, Aprilia, Ducati, Piaggio); kimia dan petrokimia (Eni); tenaga dan kejuruteraan elektrik (Enel, Edison); kelengkapan rumah (Candy, Indesit), teknologi aeroangkasa dan pertahanan (Alenia Aeronautica, Agusta, Finmeccanica), senjata api (Beretta), fesyen (Armani, Valentino, Versace, Dolce & Gabbana, Roberto Cavalli, Benetton, Prada, Luxottica); pemprosesan makanan (Ferrero, Barilla Group, Martini & Rossi, Campari, Parmalat); kereta sport dan mewah (Ferrari, Maserati, Lamborghini, Pagani); perahu layar (Ferretti, Azimut). Itali paling rapat menjalin hubungan perdagangan dengan negara-negara Kesatuan Eropah yang lain yang menyumbangkan kira-kira 59% jumlah dagangannya, khususnya (dari segi bahagian pasaran) Jerman (12.9%), Perancis (11.4%), dan Sepanyol (7.4%).^[81]

Pelancongan

Pelancongan merupakan salah sebuah sektor yang paling pesat bertumbuh dan lumayan dalam ekonomi negara: dengan 43.7 juta ketibaan pelancong antarabangsa dan jumlah pendapatan dianggarkan $42.7 bilion, Itali merupakan negara yang keempat terbanyak pendapatan pelancongan dan yang kelima paling kerap dilawati di dunia.^[82] Meskipun merosot pada lewat 1980-an dan sewaktu Perang Teluk, namun Itali berjaya membina semula industri pelancongannya pada pertengahan 1990-an.^[83] Antara tarikan pengunjung paling terkenal di Itali termasuk Colosseum (4 juta orang pelawat setahun) dan puing-puing Pompeii (2.5 juta orang pelawat setahun).

Pengangkutan

Pada tahun 2004, sektor pengangkutan di Itali menjana pusing ganti sekitar 119.4 bilion euro, mengambil kerja 935,700 orang di 153,700 perusahaan. Berkenaan rangkaian jalan raya negara, pada tahun 2002, terdapat sejumlah 668,721 km (415,612 batu) jalan raya yang boleh digunakan di Itali, termasuk 6,487 km (4,031 batu) lebuh raya yang milik negara tetapi dikendali oleh syarikat swasta Atlantia. Pada tahun 2005, sekitar 34,667,000 kereta penumpang (590 kereta per 1,000 orang) dan 4,015,000 kenderaan pengangkut yang berjalan atas rangkaian jalan raya negara.^[87]

Rangkaian kereta api negara yang milik negara dan dikendali oleh Ferrovie dello Stato, berjumlah 16,287 km (10,122 batu) yang digunakan oleh 4,937 lokomotif dan relkar pada tahun 2003; 69% daripadanya dielektrikkan. Rangkaian jalan air pedalaman negara terdiri daripada sungai-sungai dan terusan-terusan yang boleh dilayari berjumlah 1,477 km (918 batu) pada tahun 2002. Pada tahun 2004, terdapat kira-kira 30 lapangan terbang utama (termasuk dua buah pusat iaitu Malpensa di Milan dan Leonardo Da Vinci di Rom) serta 43 pelabuhan utama (termasuk pelabuhan di Genoa, iaitu yang terbesar di negara dan kedua terbesar di Laut Mediterranean). Pada tahun 2005, Itali menyimpan armada pesawat awam sebanyak 389,000 unit dan armada saudagar sebanyak 581 kapal.^[87]

Dengan sekitar 60.6 juta orang, Itali mempunyai jumlah penduduk yang keempat teramai di Kesatuan Eropah dan yang ke-23 teramai di dunia. Kepadatan penduduknya pada lebih 200 orang per kilometer persegi (lebih 500 sebatu persegi), merupakan yang kelima tertinggi di EU. Kawasan yang paling padat ialah Itali Utara yang hanya merangkumi satu pertiga tanah negara tetapi diduduki oleh hampir separuh jumlah penduduk negara.

Selepas Perang Dunia Kedua, Itali menikmati pertumbuhan ekonomi yang pesat dan berpanjangan sehingga penduduk luar bandar beramai-ramai berhijrah ke kota, dan pada masa yang sama mengubah wajah Itali daripada punca emigrasi besar-besaran menjadi negara penerima imigran bersih. Kesuburan tinggi berkekalan hingga 1970-an, kemudian menjunam di bawah kadar penggantian, maka pada tahun 2008, satu perlima orang Itali berusia lebih 65 tahun.^[88] Namun demikian, berkat kedatangan penghijrahan beramai-ramai sejak 1990-an, pada dekad pertama abad ke-21, Itali mencatatkan pertumbuhan dalam kadar kelahiran kasar (khususnya di kawasan utara) buat kali pertama sejak bertahun-tahun lamanya.^[89] Kadar jumlah kesuburan juga banyak meningkat pada 1990-an hingga 2000-an, kesan peningkatan kelahiran di kalangan wanita tempatan mahupun kelahiran luar negara, maka ia meningkat daripada paras terendah dalam sejarah iaitu 1.18 anak per ibu pada tahun 1995, kepada 1.41 pada tahun 2008.^[90]

Pembandaran

Menurut OECD,^[91] bandar-bandar gabungan yang terbesar ialah:

• Milan – 7.4 juta
• Rom – 3.7 juta
• Naples – 3.1 juta
• Turin – 2.2 juta

Penghijrahan

Itali menjadi negara punca penghijrah beramai-ramai sebaik sahaja selepas negara disatuka semula pada lewat abad ke-19. Dari tahun 1898 hingga 1914, iaitu zaman kemuncak diaspora Itali, kira-kira 750,000 orang Itali berhijrah setiap tahun.^[92] Komuniti-komuniti Itali pernah mekar di bekas jajahan Afrika di Eritrea (hampir 100,000 orang pada awal Perang Dunia II),^[93] Somalia dan Libya (150,000 orang Itali menetap di Libya, untuk membentuk 18% jumlah penduduk).^[94] Semua warga Itali di Libya diusir dari negara Afrika Utara tersebut pada tahun 1970.^[95]

Sedekad selepas Perang Dunia Ke-II, lebih 350,000 orang yang terdiri daripada etnik Itali telah meninggalkan Yugoslavia (lihat Penghijrahan Istrian).^[96] Ramai penduduk berketurunan Itali yang tinggal di Brazil (25 juta),^[97] Argentina (20 juta),^[98] Amerika Syarikat (17.8 juta),^[99] Perancis (5 juta),^[100] Uruguay (1.5 juta),^[101] Kanada (1.4 juta),^[102] Venezuela (900,000)^[103] dan Australia (800,000).^[104]

Pada awal tahun 2010, terdapat 4,235,059 orang warganegara asing (7.1% penduduk negara^[105]) yang menetap di Itali dan berdaftar dengan pihak berkuasa.^[106] Perangkaan ini merangkumi lebih setengah juta kanak-kanak yang lahir kepada warganegara asing di Itali (pendatang generasi kedua makin menonjol dalam demografi negara) tetapi tidak termasuk warganegara asing yang meraih kewarganegaraan Itali (53,696 orang pada 2008).^[107] Ini juga tidak termasuk pendatang haram (clandestini) yang sukar ditentukan jumlahnya. Pada Mei 2008, The Boston Globe menganggarkan seramai 670,000 pendatang haram berada di Itali.^[108]

Pada tahun 2009, asal-usul penduduk imigran Itali terdiri daripada yang berikut: Eropah (53.5%), Afrika (22.3%), Asia (15.8%), benua Amerika (8.1%) dan Oseania (0.06%). Taburan penduduk kelahiran asing juga tidak sekata di Itali: 87.3% pendatang tinggal di kawasan utara dan tengah negara (iaitu kawasan termaju), manakala hanya 12.8% yang tinggal di selatan semenanjung.

Bahasa

Bahasa kebangsaan Itali ialah bahasa Itali. Ethnologue menganggarkan bahawa terdapat sekitar 55 juta orang penutur bahasa Itali di Itali dan 6.7 juta orang lagi di luar negara.^[109] Bagaimanapun, seramai 120 hingga 150 juta orang menuturkan bahasa Itali sebagai bahasa kedua atau bahasa budaya di seluruh dunia.^[110]

Bahasa Itali yang menjadi bahasa kebangsaan negara selepas penyatuan Itali, adalah berasaskan loghat Florence dalam bahasa Tusca dan agak berada di perantaraan rumpun bahasa Italo-Dalmatia di Selatan dan rumpun bahasa Itali Utara Gallo-Romawi. Perkembangannya juga dipengaruhi oleh bahasa-bahasa Germanik daripada puak penjajah pasca Empayar Rom.

Di Itali terdapat bermacam-macam loghat yang dituturkan di seluruh negara dan terdapat sesetengah orang Itali yang tidak boleh berbahasa Itali langsung.^[111] Namun begitu, penubuhan sistem pendidikan kebangsaan telah menyebabkan kurangnya kelainan dalam pertuturan bahasa Itali di seluruh negara. Pembakuan bahasa dirancakkan lagi pada 1950-an dan 1960-an berkat pembangunan ekonomi dan kebangkitan media massa dan televisyen (penyiar negara, RAI membantu menentukan bahasa Itali baku).

Sesetengah kelompok etnik mendapat pengiktirafan di sisi undang-undang,^[112] dan sebilangan bahasa minoriti menikmati taraf rasmi bersama bahasa Itali di sesetengah kawasan di Itali. Bahasa Perancis ialah bahasa rasmi bersama di Valle d’Aosta, walaupun sebenarnya bahasa Franco-Provencal lebih meluas di situ. Bahasa Jerman mendapat taraf yang seumpamanya di Wilayah Bolzano-Bozen, begitu juga dengan bahasa Ladin di beberapa bahagian di wilayah itu dan juga daerah Trentino. Bahasa Slovenia diiktiraf secara rasmi di wilayah-wilayah Trieste, Gorizia dan Udine di daerah Friuli Venezia Giulia.

Di kawasan-kawasan terbabit, persuratan rasmi ditulis dalam dua bahasa (atau tiga bahasa di kawasan Ladin), ataupun disediakan atas permintaan dalam bahasa Itali ataupun bahasa rasmi bersama itu. Papan tanda lalulintas juga berbilang bahasa, kecuali di Valle d’Aosta di mana toponim Perancis diutamakan (kecuali bandar Aosta yang mengekalkan bahasa Itali); hasrat untuk mengitalikan Valle d’Aosta pada zaman Fasis telah pun dipendamkan. Pendidikan dalam bahasa minoriti dibenarkan di mana letaknya sekolah-sekolah sedemikan.

Agama

Agama Katolik Rom merupakan agama yang terbesar di negara, namun Gereja Katolik bukan lagi agama rasmi. 87.8% orang Itali mengakui diri sebagai penganut Katolik Rom,^[114] namun hanya kira-kira satu pertiga penganut mengakui kuat pegangan agamanya (36.8%).

Kebanyakan orang Itali percaya kepada Tuhan ataupun sesuatu kuasa hidup yang rohani. Menurut tinjauan Eurobarometer yang terkini (2005):^[115] 74% warganegara Itali menjawab bahawa 'mereka percaya akan kewujudan Tuhan', 16% menjawab bahawa 'mereka wujud akan suatu jenis roh atau kuasa hidup' dan 6% lagi menjawab bahawa 'mereka tidak percaya akan sebarang jenis roh, Tuhan, atau kuasa hidup'.

Kristian

Gereja Katolik Itali ialah sebahagian Gereja Katolik Rom sedunia di bawah kepimpinan Paus, kuria di Rom, dan Persidangan Biskop Itali. Selain Itali, dua buah negara berdaulat yang lain terangkum dalam kawasan uskup yang bertapak di Itali, iaitu San Marino dan Kota Vatikan. Terdapat 225 kawasan uskup di Gereja Katolik Itali. Walaupun Kota Vatikan bukan wilayah Itali mengikut undang-undang, namun ia terletak dalam lingkungan Rom, dan bahasa Itali merupakan bahasa yang paling kerap dituturkan dan bahasa kedua Kuria Rom selain bahasa Latin.^[116]

Itali kaya dengan kebudayaan Katolik, terutamanya kerana ramai santo, martir dan paus Katolik merupakan orang Itali. Seni Katolik Rom di Itali mekar pada zaman-zaman Pertengahan, Pembaharuan dan Barok, ketika ia digiatkan oleh tokoh-tokoh seni seperti Michelangelo, Leonardo Da Vinci, Raphael, Caravaggio, Fra Angelico, Gian Lorenzo Bernini, Sandro Botticelli, Tintoretto, Titian, Raphael dan Giotto. Seni bina Katolik Rom di Itali juga tidak kurang kaya dan mengagumkan, dengan gereja-gereja dan basilika-basilika seperti Basilika St Peter, Gereja Besar Florence dan Basilika St Mark. Itali juga tempat tinggal bilangan kardinal yang teramai di dunia,^[119] dan juga negara yang paling banyak gereja Katolik Rom per kapita.^[120]

Walaupun mazhab Kristian utama Itali ialah Katolik Rom, namun juga terdapat golongan minoriti yang bermazhab Protestan, Waldensian, Ortodoks Timur dan lain-lain.

Pada abad ke-20, Saksi Jehovah, Pentekostalisme, Evangelikalisme tak bermazhab, dan Mormonisme merupakan cabang-cabang Protestan yang paling pesat berkembang. Kedatangan penghijrah dari Afrika Barat, Tengah, dan Timur pada awal abad ke-21 telah meningkatkan jumlah penganut Baptis, Anglikan, Pentekosta dan Evangelikal di Itali, sementara penghijrahan dari Eropah Timur pula membesarkan komuniti Ortodoks Timur.

Pada tahun 2006, 2.1% penduduk Itali menganut Protestan, sementara 1.2% yang lain menganut Ortodoks Timur. Kelompok-kelompok Kristian yang lain di Itali terdiri daripada, antara lainnya, lebih 700,000 Kristian Ortodoks Timur, termasuk 180,000 Ortodoks Yunani,^[121] 550,000 Pentekosta dan Evangelis (0.8%), termasuk 400,000 ahli Perhimpunan Tuhan, 235,685 Saksi Jehovah (0.4%),^[122] 30,000 Waldensian,^[123] 25,000 Adventis Hari Ketujuh, 22,000 Mormon, 15,000 Baptis (termasuk 5,000 Baptis Bebas), 7,000 Lutheran, 4,000 Methodist (bersekutu dengan Gereja Waldensian).^[124]

Agama lain

Agama yang paling lama wujud di Itali ialah agama Yahudi, kerana bangsa Yahudi sudah lama menetap di Rom Kuno sebelum kelahiran Nabi Isa. Di Itali lahirnya ramai tokoh Yahudi yang berpengaruh, seperti Luigi Luzzatti yang menjadi Perdana Menteri pada tahun 1910; Ernesto Nathan yang berkhidmat sebagai datuk bandar Rom pada tahun 1907 hingga 1913; dan Shabbethai Donnolo, seorang ahli sains Zaman Pertengahan. Sewaktu Holokus, Itali menyerap ramai orang pelarian Yahudi dari Jerman Nazi. Bagaimanapun, apabila Itali diambil alih oleh kerajaan boneka Nazi, sekitar 15% orang Yahudi Itali dibunuh walaupun kerajaan Fasis enggan menghantar golongan Yahudi ke kem maut Nazi. Oleh sebab peristiwa ini dan juga emigrasi sebelum dan selepas Perang Dunia Kedua, komuniti Yahudi di Itali sudah mengecil kepada sekitar 45,000 orang sekarang.

Kesan penghijrahan dari merata dunia, jumlah penganut bukan Kristian semakin ramai. Pada tahun 2009, terdapat 1.0 juta umat Islam di Itali^[125] yang membentuk 1.6% jumlah penduduk, namun hanya 50,000 orang Muslim yang memegang kewarganegaraan Itali. Pihak berkecuali menganggarkan jumlah penduduk Muslim di Itali antara 0.8 juta^[126] hingga 1.5 juta.^[127]

Itali juga diduduki oleh 200,000 penganut agama yang berasal dari benua kecil India, termasuk 70,000 orang Sikh yang beribadah di 22 gurdwara di seluruh negara,^[128] 70,000 orang Hindu, dan 50,000 orang penganut agama Buddha.^[129] Juga terdapat kira-kira 4,900 orang Bahá'í di Itali pada tahun 2005.^[130]

Pendidikan

Pendidikan awam di Itali adalah percuma dan wajib untuk kanak-kanak berusia 6 hingga 15 tahun.^[132] Sistem pendidikan Itali terdiri daripada tahap rendah lima tahun dan tahap menengah lapan tahun yang terbahagi kepada sekolah menengah gred pertama (sekolah menengah rendah) dan sekolah menengah gred kedua (sekolah tinggi). Itali juga menawarkan pendidikan swasta.

Mengikut National Science Indicators (1981–2002), pangkalan data yang dibentuk oleh Research Services Group dan mengandungi senarai statistik output dan petikan untuk lebih 90 negara, Itali mencatat output kertas kerja saintifik yang melebihi purata dunia (dari segi bilangan kertas kerja yang dikarang oleh sekurang-kurangnya seorang pengarang dari Itali) dalam bidang sains angkasa (9.75% kertas kerja di dunia dari Itali), matematik (5.51% kertas kerja di dunia), sains komputer, neurosains, fizik, sains sosial, psikologi dan psikiatri, dan ekonomi dan perniagaan.^[133]

Itali menempatkan beraneka institusi pengajian tinggi, baik universiti, kolej, mahupun akademi. Universiti Bocconi di Milan bertempat di kalangan 20 maktab perniagaan terunggul di dunia oleh akhbar The Wall Street Journal, khususnya berkat program M.B.A. yang menaikkan institusi ini ke tangga ke-17 dari segi keutamaan perekrutan siswazah pada tahun 2007.^[134] Selain itu, Forbes juga menempatkan Bocconi di tangga teratas sedunia untuk kategori Berbaloi dengan Harga.^[135] Pada Mei 2008, Bocconi mengatasi beberapa maktab perniagaan terunggul sedunia yang lain dalam ranking pendidikan eksekutif Financial Times untuk mendapat tangga ke-5 di Eropah dan ke-15 di dunia.^[136]

Antara universiti-universiti dan politeknik-politeknik terunggul yang lain termasuk Politeknik Milan (pada tahun 2009, ia merupakan universiti teknikal ke-57 tertinggi di dunia oleh kajian Top Universities bagi pihak Times Higher Education^[137]; dan juga institusi terbaik di Itali dari segi pengeluaran saintifik, penarikan pelajar asing, dan lain-lain menurut kajian tempatan^[138]), Universiti Rom la Sapienza (universiti ke-33 terbaik di Eropah pada tahun 2005,^[139] di kalangan 50 kolej terunggul di Eropah dan 150 yang terunggul di dunia^[140]) dan Universiti Milan (satu-satunya anggota Itali dalam Liga Universiti Penyelidikan Eropah (LERU), sekumpulan prestij 20 Universiti Eropah yang berintensif penyelidikan; nombor satu di Itali dan ke-7 di Eropah mengikut Leiden Ranking).

Maktab pengajian tertua yang masih wujud di Itali dan seluruh dunia Barat ialah Universiti Bologna.^[141] Pada tahun 2009, Universiti Bologna ialah satu-satunya maktab Itali dalam 200 Universiti Terbaik di Dunia keluaran The Times.

Kesihatan

Itali mengamalkan sistem penjagaan kesihatan awam sejak tahun 1978.^[142] Perbelanjaan penjagaan kesihatan di Itali menyumbangkan 9.0% KDNK negara pada tahun 2008, sedikit melebihi purata negara OECD iaitu 8.9%.^[143] Bagaimanapun, Itali menduduki tempat kedua sistem penjagaan kesihatan terbaik di dunia,^[142][144] dan tempat ketiga prestasi penjagaan kesihatan di dunia.^[145]

Itali mencatat jangka hayat ke-12 tertinggi di dunia pada tahun 2010,^[146] tetapi juga berdepan dengan peningkatan orang yang terlebih berat badan atau obes dengan 34.2% orang Itali yang mengaku terlebih berat badan dan 9.8% melaporkan diri sebagai obes.^[147] 22% penduduk Itali merokok setiap hari pada tahun 2008.^[148] Merokok di tempat awam, termasuk bar, kedai makan, kelab malam dan pejabat telah dihadkan kepada bilik has yang berudara sejak tahun 2005.^[149]

Selama ratusan tahun, Itali telah melahirkan ramai ahli sains yang handal-handal belaka, antara mereka ialah mungkin polimat yang paling terkenal dalam sejarah, iaitu Leonardo da Vinci yang membuat bermacam-macam sumbangan kepada pelbagai bidang, termasuk seni, biologi, dan teknologi. Galileo Galilei ialah seorang ahli fizik, matematik, dan astronomi yang memainkan peranan utama dalam Revolusi Sains. Antara pencapaian beliau ialah pemerhatian astronomi menerusi teleskop, dan sokongan kepada fahaman Copernicus. Enrico Fermi, ahli fizik yang memenangi hadiah Nobel merupakan ketua pasukan yang membina reaktor nuklear pertama dan juga dikenang kerana banyak lagi sumbangannya kepada bidang fizik, termasuklah pembangunan teori kuantum.

Antara tokoh-tokoh Itali lain yang mengembangkan ilmu sains dan teknologi sedunia ialah Giovanni Domenico Cassini, ahli astronomi yang membuat banyak penemuan penting tentang Sistem Suria; Alessandro Volta, ahli fizik yang mencipta bateri elektrik; ahli-ahli matematik yang menjayakan kemajuan besar dalam bidang mereka, iaitu Lagrange, Fibonacci, dan Gerolamo Cardano yang terkenal kerana Ars Magna yang diiktiraf umum sebagai layanan moden yang pertama pada matematik; Marcello Malpighi, seorang doktor dan pengasasanatomi mikroskopik; Lazzaro Spallanzani, ahli biologi yang menjalankan penyelidikan penting tentang fungsi badan, pembiakan haiwan, dan teori sel; Camillo Golgi, ahli fizik, patologi, dan pemenang hadiah Nobel yang terkenal kerana menemui kompleks Golgi serta membuka laluan kepada penerimaan doktrin Neuron; dan Guglielmo Marconi yang menerima Hadiah Nobel dalam Fizik kerana mencipta radio.

Itali dikatakan sebagai sebuah negara yang pelbagai warisan budaya kerana ia hanya disatukan pada tahun 1861, dengan perbezaan ketara antara daerah-daerah. Itali telah menyebarkan pengaruh budaya secara meluas di dunia, juga kerana ramai orang Itali berhijrah ke negara lain dalam sejarah.

Seni dan sastera

Di Itali letaknya jumlah Tapak Warisan Dunia UNESCO yang terbanyak (45) setakat ini, serta menyimpan kekayaan seni, budaya dan sastera sedunia dari pelbagai zaman. Di Itali letaknya sejumlah kira-kira 100,000 monumen yang beraneka jenis (muzium, istana, binaan, patung, gereja, balai seni, vila, pancutan air, rumah bersejarah dan tinggalan arkeologi).^[153] Antara binaan-binaan terhebat dalam seni bina Barat terletak di Itali, seperti Colosseum, Gereja Besar Milan,Gereja Besar Florence, Menara Condong Pisa dan reka bina kota Venice.

Bidang seni lukis Itali menemui kemuncak kegemilangannya pada zaman-zaman Romanesque, Gothik, Pembaharuan dan Barok, apabila lahirnya pelukis-pelukis handalan seperti Michelangelo, Leonardo da Vinci, Donatello, Caravaggio, Bernini, Titian dan Raphael. Kesenian Itali bangkit semula pada abad ke-20 dengan gaya Futurisme, terutamanya hasil seni Umberto Boccioni dan Giacomo Balla, disusuli oleh lukisan metafizik Giorgio de Chirico yang berpengaruh hebat terhadap gerakan Surealisme dan generasi-generasi seniman yang seterusnya.

Asas bahasa Itali moden ditetapkan oleh pemuisi Florence, Dante Alighieri yang karya paling agungnya, Divina Commedia (Komedi Kudus), diangkat sebagai kenyataan sastera terulung yang dihasilkan di Eropah pada Zaman Pertengahan. Sasterawan-sasterawan berbangsa Itali tiada kurangnya: Giovanni Boccaccio, Giacomo Leopardi, Alessandro Manzoni, Torquato Tasso, Ludovico Ariosto, dan Francesco Petrarca yang terkenal kerana mencipta gaya puisi soneta. Itali juga berbangga kerana namanya diharumkan oleh ramai sasterawan moden yang memenangi hadiah Nobel pula termasuk pemuisi nasionalis Giosuè Carducci (1906), pengarang realis Grazia Deledda (1926), pengarang teater Luigi Pirandello (1936), pemuisi Salvatore Quasimodo (1959) dan Eugenio Montale (1975), ahli satira dan pengarang teater Dario Fo (1997).^[154]

Kesenian Itali diserikan lagi oleh industri fesyen yang hebat dan banyak berpusat di bandaraya Milan. Jenama-jenama fesyen utama dari Itali seperti Gucci, Prada, Versace, Valentino, Armani, Dolce & Gabbana, Missoni, Fendi, Moschino, Max Mara dan Ferragamo, dipandang sebagai syarikat-syarikat fesyen yang terunggul di dunia. Begitu juga, Vogue Italia disanjungi sebagai majalah fesyen yang paling terkemuka dan berprestij di dunia.^[155]

Muzik dan filem

Muzik klasikal sebati dengan jati diri Itali, di mana terciptanya alat-alat muzik seperti piano dan biola, di samping banyak jenis muzik klasikal yang menonjol seperti simfoni, konserto, dan sonata, yang dikatakan lahir sekitar abad ke-16 dan ke-17. Antara penggubah-penggubah muzik terkenal dari Itali termasuklah Palestrina, Monteverdi, Vivaldi, Rossini, Verdi dan Puccini pada zaman Pembaharuan dan Moden Awal. Muzik pop pula diserikan oleh Berio dan Nono yang terkenal sebagai perintis muzik eksperimental dan elektronik, serta artis-artis yang disanjungi di mata dunia seperti Andrea Bocelli, Laura Pausini, dan Eros Ramazzotti. Walaupun tradisi muzik klasikal masih teguh di Itali, seperti yang terbukti dengan puluhan dewan opera yang terkenal seperti La Scala di Milan dan San Carlo di Naples, serta para seniman seperti pemain piano Maurizio Pollini dan penyanyi tenor mendiang Luciano Pavarotti, namun rakyat Itali tidak kurang menyambut baik persada muzik kontemporari yang rancak di negara itu.

Itali terkenal sekali sebagai tempat kelahiran opera.^[158] Opera Itali dipercayai diasaskan pada awal abad ke-17, di bandar-bandar Itali seperti Mantua dan Venice.^[158] Lama-kelamaan, karya-karya yang digubah oleh tokoh Itali pada abad ke-19 dan awal abad ke-20 seperti Rossini, Bellini, Donizetti, Verdi dan Puccini, berada di kalangan opera-opera paling sohor yang pernah digubah dan kini masih dipersembahkan di dewan-dewan opera di merata dunia. Dewan opera La Scala di Milan merupakan salah sebuah dewan opera yang terunggul di dunia. Antara bakat-bakat nyanyian opera Itali yang termasyhur sekali ialah Enrico Caruso, Alessandro Bonci, Luciano Pavarotti, Andrea Bocelli, dan ramai lagi.

Sejarah perfileman Itali bermula beberapa bulan selepas Lumière bersaudara memulakan pameran wayang gambar bergerak. Filem buatan Itali yang sulung hanya beberapa saat panjangnya, menunjukkan Paus Leo XIII menyampaikan restu ke hadapan kamera. Industri perfileman Itali pada awalnya terbukti mendapat perhatian di pasaran dunia. Kemudian, ia juga dimanfaatkan oleh Benito Mussolini yang mengasaskan studio Cinecittà yang masyhur di Rom untuk penghasilan bahan dakyah Fasis hingga Perang Dunia Kedua.^[159] Selepas peperangan, filem-filem Itali tetap diminati di dunia sehingga 1980-an apabila ia mengalami kemerosotan kesenian. Antara pengarah-pengarah filem Itali yang terkenal dari zaman tersebut termasuk Vittorio De Sica, Federico Fellini, Sergio Leone, Pier Paolo Pasolini, Luchino Visconti, Michelangelo Antonioni dan Dario Argento. Antara filem-filem Itali yang menjadi pusaka perfileman sedunia ialah La dolce vita, Il buono, il brutto, il cattivo dan Ladri di biciclette. Baru-baru ini, persada perfileman Itali sekali-sekala mendapat perhatian antarabangsa, antaranya La vita è bella arahan Roberto Benigni dan Il postino oleh Massimo Troisi.

Sukan

Itali mengamalkan tradisi kesukanan sejak sekian lama. Dalam pelbagai sukan, baik berpasukan mahupun perseorangna, Itali bermaruah tinggi dan mencapai banyak kejayaan. Sukan yang paling diminati ramai tak lain tak bukan bola sepak, diikuti oleh bola keranjang dan bola tampar yang turut dikuasai oleh Itali. Pasukan bola sepak Itali memenangi empat Piala Dunia FIFA setakat ini, kali terakhir pada tahun 2006.^[160] Itali juga mempertaruhkan jaguh-jaguh handalan dalam sukan lumba basikal, tenis, balapan dan padang, lawan pedang, sukan musim sejuk dan ragbi. Scuderia Ferrari dari Itali ialah pasukan paling lama yang masih aktif dalam perlumbaan Grand Prix semenjak mulai bertanding pada tahun 1948, apatah lagi ia juga pasukan Formula Satu yang paling cemerlang dalam sejarah dengan rekod 15 kejuaraan pemandu dan 16 kejuaraan pengeluar kereta (setakat 2010).

Masakan

Masakan Itali moden telah berevolusi seiring dengan perubahan sosial dan politik berabad-abad, dengan akar umbinya seawal-awal abad ke-4 SM. Perubahan hebat berlaku apabila Dunia Baru ditemui dan jenis sayur-sayuran baru ditemui, seperti ubi kentang, tomato, cili kembung dan jagung. Bagaimanapun, ramuan-ramuan utama masakan Itali moden ini tidak diperkenalkan secara besar-besaran sebelum abad ke-18.^[161]

Ramuan dan hidangan tempatan berbeza-beza mengikut setempat. Bagaimanapun, banyak juga hidangan daerah yang telah tersebar ke merata negara dalam pelbagai bentuk kelainan. Keju dan wain sebati sekali dalam masakan Itali kerana memainkan peranan-peranan yang berbeza di peringkat daerah dan negara dengan kepelbagaian jenisnya serta undang-undang Denominazione di origine controllata (penamaan terlaras). Tidak lupa juga minuman kopi, khususnya espresso, yang sudah menjadi mustahak sekali dalam masakan kebudayaan Itali. Some famous dishes and items include pasta, pizza, cappuccino, spaghetti, maccheroni, salami, lasagna, focaccia, dan gelato.

	Portal Itali
	Portal Kesatuan Eropah

Catatan

Rujukan

Ketahui lebih lanjut tentang Itali di Wikipedia:
	Takrifan dari Wikikamus
	Imej dan media dari Commons
	Sumber pembelajaran dari Wikiversity
	Berita dari Wikiberita
	Petikan dari Wikipetikan
	Teks sumber dari Wikisumber
	Buku teks dari Wikibuku

Profil negara

• by the BBC News (Inggeris)
• by the Economist (Inggeris)
• by the U.S. Department of State (Inggeris)

Am

• "Italy". CIA World Factbook (ed. 2024). Agensi Perisikan Pusat. (Inggeris)
• Italia Tourism official website (Inggeris)
• Itali di Curlie
• Atlas Wikimedia Italy

• 
  

  Kerajaan

  • Presiden Republik Itali
  • Parlimen (Itali)
  • Dewan Rakyat
  • Senat (Itali)