Krzysztof Włodarczyk (bokser)

Amatorska

W wieku 14 lat rozpoczął amatorskie zajęcia bokserskie, dołączając do warszawskiego klubu „Gwardia”^[2]. Jedynym jego większym sukcesem jako amatora było zajęcie trzeciego miejsca na mistrzostwach Europy kadetów w 1997. Był też dwukrotnym mistrzem Polski juniorów, dwukrotnym młodzieżowym mistrzem Polski. Jako amator stoczył 66 walk; 61 z nich wygrał (44 przed czasem)^[3]. Mając 19 lat, przeszedł na zawodowstwo.

Zawodowa

Pierwszą zawodową walkę stoczył 10 czerwca 2000. W swym debiucie pokonał przez nokaut w 2 rundzie Bułgara Andreia Georgieva.

7 grudnia 2001 stoczył walkę o wakujący pas interkontynentalnego mistrza świata federacji IBF. Włodarczyk wygrał przez techniczny nokaut w 10 rundzie, z Włochem Vincenzo Rossitto. Był to pierwszy pojedynek, który „Diablo” stoczył poza granicami Polski.

4 maja 2002 po raz pierwszy bronił tytuł interkontynentalnego mistrza świata federacji IBF. W 6 rundzie przez nokaut wygrał z Senegalczykiem Badarą M’baye. 21 września na gali w Stargardzie Szczecińskim wywalczył tytuł międzynarodowego mistrza Polski w kategorii junior ciężkiej po pokonaniu w 5 rundzie przez TKO Białorusina Siergieja Krypenicha. 23 listopada po raz drugi obronił pas interkontynentalnego mistrza świata federacji IBF. W ostatniej, 12 rundzie przez techniczny nokaut zwyciężył Belga Ismaila Abdoula.

Pierwszą porażkę poniósł w swoim dwudziestym pierwszym pojedynku, 26 kwietnia 2003 z Pawłem Mielkomianem. W piątej rundzie Rosjanin doznał rozcięcia łuku brwiowego i nie mógł kontynuować pojedynku. Po podliczeniu punktacji sędziowie orzekli wygraną Mielkomiana na punkty. Stawką walki był wakujący pas interkontynentalnego mistrza świata federacji WBA^[4]. 28 czerwca po 10-rundowym pojedynku Włodarczyk pokonał jednogłośnie na punkty Brazylijczyka Roberto Coelho. Stawką walki był tytuł międzynarodowego mistrza Polski w kategorii junior ciężkiej. 13 grudnia zdobył tytuł młodzieżowego mistrza świata federacji WBC, zwyciężywszy niejednogłośnie na punkty po 10. rundach Siergieja Karaniewicza.

27 marca 2004 pokonał w pierwszej rundzie przez techniczny nokaut Kenijczyka Raymonda Ochienga, broniąc tym samym pasa międzynarodowego mistrza Polski. 5 czerwca zdobył pas federacji WBF, nokautując w szóstej rundzie Francuza Alaina Simona. 25 września wygrał po 10-rundowym pojedynku jednogłośnie na punkty z Josephem Marwą z Tanzanii. Stawką pojedynku był pas młodzieżowego mistrza świata federacji WBC należący do Krzysztofa Włodarczyka.

16 kwietnia 2005 zdobył tytuł mistrza Unii Europejskiej EBU. W 10 rundzie znokautował Niemca Ruedigera Maya. 11 czerwca po raz ostatni bronił tytułu młodzieżowego mistrza świata federacji WBC, pokonując przez nokaut w czwartej rundzie Anglika Johna Keetona.

25 marca 2006 zmierzył się z byłym mistrzem świata federacji IBF Imamu Mayfieldem. Po 12. rundach wygrał jednogłośnie na punkty i zdobył wakujący pas regionalnego mistrza WBC oraz tytuł mistrza świata federacji IBC. 25 listopada zdobył tytuł mistrza świata federacji IBF, pokonując niejednogłośnie na punkty Amerykanina Steve’a Cunninghama^[5].

26 maja 2007 doszło do rewanżowej walki o tytuł mistrza świata federacji IBF pomiędzy Włodarczykiem a Cunninghamem. Tym razem zwyciężył Amerykanin, pokonując Polaka dwa do remisu. Była to druga porażka Włodarczyka na zawodowym ringu^[6]. 20 października po raz drugi w karierze zdobył wakujący pas federacji IBC, pokonując w pierwszej rundzie przez nokaut Amerykanina Dominique’a Alexandra^[7].

16 maja 2009 stoczył pojedynek z Giacobbe Fragomenim o tytuł mistrza świata federacji WBC. Po 12 rundach sędziowie orzekli remis, choć w 9. rundzie Włoch był liczony^[8][9].

W nocy z 15 na 16 maja 2010 zdobył pas federacji WBC w kategorii junior ciężkiej, zwyciężywszy przez techniczny nokaut w 8. rundzie walki z Giacobbe Fragomenim^[10][11][12]. 31 lipca został uhonorowany przez federację WBC statuetką za „najbardziej dramatyczną walkę 2009”^[13][14]. 25 września stoczył pierwszy pojedynek w obronie pasa mistrza świata federacji WBC w kategorii junior ciężkiej. Rywalem Polaka był Amerykanin Jason Robinson. Po 12 rundach jednogłośnie na punkty wygrał Krzysztof Włodarczyk, w stosunku 117-111, 115-113 i 116-112.^[15][16]

2 kwietnia 2011 po raz drugi obronił tytuł mistrza świata federacji WBC w kategorii junior ciężkiej. Po 12 rundach wygrał niejednogłośnie na punkty z Francisco Palaciosem, w stosunku 118:112, 116:113 i 113:115^[17]. Przebieg walki, w której obaj bokserzy byli pasywni, zaskoczył publiczność, która wygwizdała obu zawodników^[18]. Palacios częściej zadawał ciosy, a w wywiadzie po walce uznał siebie za zwycięzcę^[18][19]. Wynik walki i sposób sędziowania zostały uznane za kontrowersyjne i były szeroko komentowane w portalach bokserskich^[20][21][22], a także przez ludzi boksu, takich jak Steve Cunningham^[23], Maciej Zegan^[24] i Jerzy Kulej^[18]. Transmisję telewizyjną z walki obejrzało 2,2 mln osób^[25]. 30 listopada obronił ponownie tytuł mistrzowski WBC, pokonując przez TKO australijskiego pięściarza Danny’ego Greena. Walka odbyła się w Perth. Włodarczyk przegrywał punktowo u wszystkich sędziów^[26], jednak w 11 rundzie znokautował zmęczonego Greena^[27].

W rewanżu z Palaciosem, rozegranym 22 września 2012 we Wrocławiu, wygrał jednogłośnie na punkty, tym razem bez kontrowersji^[28].

21 czerwca 2013 w Moskwie pokonał Rachima Czachkijewa w ósmej rundzie przez nokaut^[29]. Początek walki należał do mistrza olimpijskiego, który wygrał pierwsze pięć rund (w 3. rundzie Polak był liczony). Pod koniec szóstej rundy Czachkijew został liczony po raz pierwszy, mimo że przez całą rundę przeważał. Po czwartym nokdaunie sędzia zakończył walkę. Pojedynek został uznany przez federacje WBC za najbardziej dramatyczną walkę 2013 roku^[30]. 6 grudnia w hali UIC Pavilion w Chicago Polak po raz trzeci zmierzył się z Giacobbe Fragomenim, wygrywając przed czasem w szóstej rundzie. Na skutek rozcięcia pod lewym okiem przez włoskiego pięściarza w przerwie między szóstą a siódmą rundą pojedynek został przerwany. Była to szósta obrona pasa WBC Polaka^[31].

27 września 2014 w Moskwie zmierzył się z Rosjaninem Grigorijem Anatoljewiczem Drozdem i przegrał na punkty, tracąc tym samym pas mistrza świata federacji WBC. Był też liczony w ósmej rundzie^[32]. W 2014 w programie Sport Klub As Wywiadu odebrał nagrodę dla „najlepszego polskiego pięściarza 2013”.

4 marca 2016 po półtorarocznej przerwie zmierzył się z w Sosnowcu z Rosjaninem Walerijem Brudowem i zwyciężył przez techniczny nokaut w drugiej rundzie. 28 maja w Szczecinie pokonał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie Niemca Kai'a Kurzawę (37-5, 25 KO), zdobywając interkontynentalny pas organizacji IBF w kategorii junior ciężkiej. 10 grudnia pokonał jednogłośnie na punkty reprezentanta Niemiec Leona Hartha (14-1, 10 KO). Sędziowie punktowali 116-112, 116-112, 115-113 wszyscy na korzyść Włodarczyka.

20 maja 2017 spotkał się na ringu w Poznaniu w finałowym eliminatorze do tytułu mistrza świata federacji IBF z Niemcem Noelem Gevorem (22-0, 10 KO). Pojedynek nie był zbyt emocjonujący, a po dwunastu bardzo równych rundach sędziowie niejednogłośnie wskazali wygraną Polaka (116-112, 113-115, 115-114)^[33]. 21 października w Prudential Centre w Newark przegrał z Muratem Gasijewem (24-0, 17 KO) walkę o mistrzowski pas organizacji IBF. Włodarczyk został znokautowany ciosem na korpus w trzeciej rundzie i odpadł z turnieju World Boxing Super Series^[34].

10 lutego 2018 w Nysie pokonał przed czasem w drugiej rundzie Adama Gadajewa. 3 czerwca odniósł zdecydowane zwycięstwo z Olanrewaju Durodolą (27-6, 25 KO) w walce wieczoru gali w Rzeszowie. Po dziesięciu rundach sędziowie punktowali 98-92 i dwukrotnie 97-93 na jego korzyść. 6 października na gali Nosalowy Dwór Knockout Boxing Night 4 w Zakopanem pokonał przez nokaut Amerykanina Ala Sandsa (20-4, 18 KO) w drugiej rundzie.

23 marca 2019 w Łomży pokonał jednogłośnie na punkty 96-94, 97-93, 99-92 Rumuna Aleksandru Jura (18-3, 7 KO)^[35].

30 listopada 2019 w Zakopanem pokonał jednogłośnie na punkty 98:92, 97:93, 96:94 Gabończyka Taylora Mabikę (19-5-1, 10 KO)^[36].

17 lipca 2021 w Suwałkach po dwudziestu miesiącach przerwy pokonał na punkty 79-73, 80-72, 79-73 Ukraińca Wadyma Nowopaszyna (6-3, 2 KO)^[37].

6 listopada 2021 w Nowym Sączu zanotował swoje 60. zwycięstwo w karierze, pokonując Maximiliano Jorge Gomeza (29-6, 13 KO). Argentyńczyk nie wyszedł do piątej rundy.

7 października 2023 w Jastrzębiu-Zdroju zawalczył z Fabio Maldonado, który od lat występy na ringu bokserskim łączy z klatką MMA. Włodarczyk wygrał tę walkę przez TKO w 7. rundzie^[38].

4 listopada 2023 w Zakopanem podczas gali KnockOut Boxing Night 31 znokautował już w pierwszej rundzie Kolumbijczyka, Edwina Mosquerę^[39].

25 lipca 2023 federacja Fame MMA organizująca tzw. freak fighty ogłosiła w mediach społecznościowych zakontraktowanie Krzysztofa Włodarczyka^[40]. Pierwotnie jego debiut w nowej formule walki, jaką będą mieszane sztuki walki (MMA) miał stoczyć 2 września w krakowskiej Tauron Arenie przeciwko aktorowi i freak fighterowi, Arkadiuszowi Tańculi^[41]. Ostatecznie Włodarczyk nie zadebiutował w tym terminie walki przez nieścisłości kontraktowe z Fame MMA^[42].

Wynik	Rekord	Przeciwnik (bilans przed walką)	Rozstrzygnięcie	Runda	Data	Miejsce	Uwagi
Zwycięstwo	65-4-1	Pablo Cesar Vilanueva (12-4-1)	UD	8	24 lutego 2024	Opera i Filharmonia Podlaska, Białystok
Zwycięstwo	64-4-1	Edwin Mosquera (10-2-2, 6 KO)	KO	1 (8)	4 listopada 2023	Nosalowy Dwór, Zakopane
Zwycięstwo	63-4-1	Fábio Maldonado (29-7, 28 KO)	TKO	7 (8)	7 października 2023	Hala MOSiR, Jastrzębie-Zdrój
Zwycięstwo	62-4-1	Sylvera Louis (9-8, 4 KO)	KO	7 (8)	20 maja 2023	Opera i Filharmonia Podlaska, Białystok
Zwycięstwo	61-4-1	Cesar Hernan Reynoso (17-18-4, 8 KO)	TKO	6 (8)	29 października 2022	Nosalowy Dwór, Zakopane
Zwycięstwo	60-4-1	Maximiliano Jorge Gomez (29-6)	TKO	4 (10)	6 listopada 2021	Nowy Sącz
Zwycięstwo	59-4-1	Wadym Nowopaszyn (6-3, 2 KO)	PTS	8	17 lipca 2021	Arena, Suwałki
Zwycięstwo	58-4-1	Taylor Mabika (19-4-1, 9 KO)	UD	10	30 listopada 2019	Nosalowy Dwór, Zakopane
Zwycięstwo	57-4-1	Alexandru Jur (18-2, 7 KO)	UD	10	23 marca 2019	Hala Sportowa, Łomża
Zwycięstwo	56-4-1	Al Sands (20-3, 17 KO)	TKO	2 (10) 1:19	6 października 2018	Nosalowy Dwór, Zakopane
Zwycięstwo	55-4-1	Olanrewaju Durodola (27-5, 24 KO)	UD	10	2 czerwca 2018	G2A Arena, Rzeszów
Zwycięstwo	54-4-1	Adam Gadajew (17-14, 8 KO)	TD	2 (8) 3:00	10 lutego 2018	Nysa
Przegrana	53-4-1	Murat Gassijew (24-0, 15 KO)	KO	3 (12) 1:57	21 października 2017	Prudential Center, Newark	Walka o mistrzostwo świata IBF
Zwycięstwo	53-3-1	Noel Gevor (22-0, 9 KO)	SD	12	20 maja 2017	Arena, Poznań
Zwycięstwo	52-3-1	Leon Harth (14-1, 9 KO)	UD	12	10 grudnia 2016	Hala „Orbita”, Wrocław
Zwycięstwo	51-3-1	Kai Kurzawa (37-4, 21 KO)	TKO	4 (12) 2:22	28 maja 2016	Arena Szczecin, Szczecin
Zwycięstwo	50-3-1	Walerij Brudow (42-7, 25 KO)	TKO	2 (8) 1:58	4 marca 2016	Hala widowiskowo-sportowa, Sosnowiec
Przegrana	49-3-1	Grigorij Drozd (38-1, 24 KO)	UD	12	27 września 2014	Pałac Sportu Dynamo, Moskwa	Stracił mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	49-2-1	Giacobbe Fragomeni (31-3-2, 11 KO)	TD	6 (12) 3:00	6 grudnia 2013	UIC Pavilion, Chicago	Obronił mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	48-2-1	Rachim Czachkijew (16-0, 11 KO)	TKO	8 (12) 2:03	21 czerwca 2013	Pałac Sportu Dynamo, Moskwa	Obronił mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	47-2-1	Francisco Palacios (21-1, 12 KO)	UD	12	22 września 2012	Hala Stulecia, Wrocław	Obronił mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	46-2-1	Danny Green (31-4, 26 KO)	TKO	11 (12) 2:15	30 listopada 2011	Challenge Stadium, Perth	Obronił mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	45-2-1	Francisco Palacios (20-0, 12 KO)	SD	12	2 kwietnia 2011	Łuczniczka, Bydgoszcz	Obronił mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	44-2-1	Jason Robinson (19-5, 11 KO)	UD	12	25 września 2010	Torwar, Warszawa	Obronił mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	43-2-1	Giacobbe Fragomeni (26-2-1, 9 KO)	TKO	8 (12) 0:44	15 maja 2010	Atlas Arena, Łódź	Zdobył mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	42-2-1	Konstantin Semerdjiew (28-11-2, 17 KO)	UD	8	27 listopada 2009	hala widowiskowo-sportowa, Ełk
Remis	41-2-1	Giacobbe Fragomeni (26-1, 9 KO)	PTS	12	16 maja 2009	Il GranTeatro, Rzym	Walka o mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	41-2	Gabor Gyuris (6-11, 0 KO)	KO	1 (8) 1:56	5 kwietnia 2008	CeSiR, Warka
Zwycięstwo	40-2	Gabor Halasz (20-10, 8 KO)	TKO	4 (10) 1:30	9 lutego 2008	Hala Globus, Lublin
Zwycięstwo	39-2	Moyoyo Mensah (14-4-1, 8 KO)	TKO	5 (10) 1:42	15 grudnia 2007	Hala Podpromie, Rzeszów
Zwycięstwo	38-2	Dominique Alexander (16-3-1, 8 KO)	KO	1 (12) 2:13	20 października 2007	Centrum Expo, Warszawa	Zdobył mistrzostwo świata IBC
Przegrana	37-2	Steve Cunningham (19-1, 10 KO)	MD	12	26 maja 2007	Spodek, Katowice	Stracił mistrzostwo świata IBF
Zwycięstwo	37-1	Steve Cunningham (19-0, 10 KO)	SD	12	25 listopada 2006	Torwar, Warszawa	Zdobył mistrzostwo świata IBF
Zwycięstwo	36-1	Mircea Telecan (5-14-2, 3 KO)	TKO	1 (8) 2:25	1 lipca 2006	Kępno
Zwycięstwo	35-1	Imamu Mayfield (25-6-2, 15 KO)	UD	12	25 marca 2006	Siedlce	Zdobył pas regionalnego mistrza świata WBC oraz mistrzostwo świata IBC
Zwycięstwo	34-1	Sebastian Hill (10-9, 6 KO)	UD	6	26 listopada 2005	Copernicus Center, Chicago
Zwycięstwo	33-1	Hector Alfredo Avila (13-4-1, 8 KO)	KO	6 (10) 2:06	24 września 2005	Mysłowice
Zwycięstwo	32-1	John Keeton (25-11, 14 KO)	TKO	3 (10) 3:00	11 czerwca 2005	Gorzów Wielkopolski	Obronił młodzieżowe mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	31-1	Rüdiger May (40-3-3, 8 KO)	KO	10 (10)	16 kwietnia 2005	Bydgoszcz	Zdobył mistrzostwo Unii Europejskiej EBU
Zwycięstwo	30-1	Tefouet Dieudonne (11-3-1, 10 KO)	KO	8 (12)	19 lutego 2005	Wołów
Zwycięstwo	29-1	Bryan Blakely (13-24-2, 3 KO)	TKO	3 (6) 1:38	21 stycznia 2005	The Belvedere, Elk Grove
Zwycięstwo	28-1	Bruce Oezbek (10-17, 7 KO)	TKO	7 (8)	19 grudnia 2004	Rzeszów
Zwycięstwo	27-1	Joseph Marwa (16-3-1, 4 KO)	UD	10	25 września 2004	Opole	Obronił młodzieżowe mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	26-1	Alain Simon (38-8-3, 24 KO)	TKO	6 (12)	5 czerwca 2004	Dąbrowa Górnicza	Zdobył mistrzostwo świata WBF
Zwycięstwo	25-1	Stefan Stanko (4-39-1, 3 KO)	TKO	2 (6)	24 kwietnia 2004	Dąbrowa Górnicza
Zwycięstwo	24-1	Raymond Ochieng (3-1, 2 KO)	TKO	1 (10) 0:35	27 marca 2004	Hala MOSiR, Radom	Obronił międzynarodowe mistrzostwo Polski
Zwycięstwo	23-1	Sergey Karanevich (17-8, 7 KO)	SD	10	13 grudnia 2003	Hala Okrąglak, Opole	Zdobył młodzieżowe mistrzostwo świata WBC
Zwycięstwo	22-1	Attila Huszka (2-9-2, 2 KO)	TKO	1	24 października 2003	Hala „Orbita”, Wrocław
Zwycięstwo	21-1	Roberto Coelho (32-9, 22 KO)	UD	10	28 czerwca 2003	Opole	Obronił międzynarodowe mistrzostwo Polski
Przegrana	20-1	Pawieł Mielkomian (13-0, 6 KO)	TD	4 (12) 3:00	26 kwietnia 2003	Sport- und Kongresshalle, Schwerin	Walka o pas WBA Inter-Continental
Zwycięstwo	20-0	Goodman Kwinana (2-11-3, 1 KO)	KO	5 (8)	15 lutego 2003	Hala MOSiR, Zabrze
Zwycięstwo	19-0	Ismail Abdoul (18-1, 7 KO)	TKO	12 (12)	23 listopada 2002	Opole	Obronił pas IBF Inter-Continental
Zwycięstwo	18-0	Marian Garoseanu (0-6, 0 KO)	KO	1 (6)	18 października 2002	Kozienice
Zwycięstwo	17-0	Sergei Krupenich (2-5, 0 KO}	TKO	5 (10)	21 września 2002	Stargard	Zdobył międzynarodowe mistrzostwo Polski
Zwycięstwo	16-0	Zoltan Komlosi (1-7-1, 1 KO)	PTS	6	22 czerwca 2002	Płock
Zwycięstwo	15-0	Badara M'baye (11-5, 6 KO)	KO	6 (12)	4 maja 2002	Hala Stulecia, Wrocław	Obronił pas IBF Inter-Continental
Zwycięstwo	14-0	Rodney Phillips (6-12, 4 KO)	KO	2 (6)	6 kwietnia 2002	Łódź
Zwycięstwo	13-0	Otto Nemeth (2-0, 1 KO)	TKO	1 (6)	23 lutego 2002	Włocławek
Zwycięstwo	12-0	Vincenzo Rossitto (20-0-1, 11 KO)	TKO	10 (12)	7 grudnia 2001	Quartucciu	Zdobył pas IBF Inter-Continental
Zwycięstwo	11-0	Vladislav Druso (0-4, 0 KO)	UD	8	27 października 2001	Pruszków
Zwycięstwo	10-0	Gyorgy Orsolya (4-7, 0 KO)	TKO	2	29 września 2001	Poznań
Zwycięstwo	9-0	Attila Szombathelyi (2-0, 1 KO)	KO	3	30 czerwca 2001	Tarnów
Zwycięstwo	8-0	Rene Janvier (14-15-2, 3 KO)	UD	8	26 maja 2001	Warszawa
Zwycięstwo	7-0	Radoslaw Milutinović (3-1, 0 KO)	PTS	6	28 kwietnia 2001	Jaworzno
Zwycięstwo	6-0	Dusan Pasić (2-1, 1 KO)	TKO	2	31 marca 2001	Środa Wielkopolska
Zwycięstwo	5-0	Roman Kaloczai (0-0, 0 KO)	TKO	4	24 lutego 2001	Nowy Sącz
Zwycięstwo	4-0	Roman Nikodem (0-5, 0 KO)	TKO	3	3 lutego 2001	Warszawa
Zwycięstwo	3-0	Robert Bycek (0-1, 0 KO)	KO	1	9 grudnia 2000	Katowice
Zwycięstwo	2-0	Anton Lascek (0-12-1, 0 KO)	TKO	2	2 września 2000	Chorzów
Zwycięstwo	1-0	Andrei Georgiev (5-2, 2 KO)	KO	2	10 czerwca 2000	Elbląg	Debiut w zawodowym boksie

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty, TD – decyzja techniczna, DQ – dyskwalifikacja

Wystąpił epizodycznie w serialach: Samo życie (2002), Kasia i Tomek (2003), Twarzą w twarz (2007), Chichot losu (2010), Wszyscy kochają Romana (2011) i M jak miłość (2012–2013), a także w filmie Ring Wolny (2014)^[43][44].

Zagrał w teledysku do piosenki „I żeby było normalnie” (2010)^[45].

W 2008 był uczestnikiem ósmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami (2008), bohaterem polskiej edycji programów W domu u... i gościem talk-show Szymon Majewski Show. Występował także jako gość w programach: Wojownicy i Dzień z mistrzem (2009), Zacisze gwiazd, Grunt to rodzinka, Pięściarze, Supermen i Kuba Wojewódzki (2010), Granice kariery i Kocham cię, Polsko! (2012), Wojna gwiazd (2013) oraz dwukrotnie w As wywiadu (2013, 2014).

W latach 2007–2018 był żonaty z Małgorzatą Babilońską^[46][47][48], z którą ma syna Cezarego (ur. 2002). Z pozamałżeńskiego związku z Magdaleną Radomską ma córkę, Zuzannę (ur. 2014)^[49]. Po rozwodzie związał się z Karoliną Olszewską, z którą ma córkę Marię (ur. 2019)^[50].

21 lipca 2011 trafił do szpitala na oddział detoksykologiczny po przedawkowaniu środków antydepresyjnych, które przyjmował w związku z depresją spowodowaną kłopotami osobistymi^[51].

Podczas kampanii wyborczej przed wyborami samorządowymi wsparł kandydata Sojuszu Lewicy Demokratycznej na prezydenta Kielc, Jana Gieradę^[52][53].

W styczniu 2021 rozpoczął wykonywanie wyroku pięciu miesięcy pozbawienia wolności w związku ze skazaniem za złamanie sądowego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych^[54].

• Lista walk zawodowych Krzysztofa Włodarczyka. boxrec.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-16)].
• Krzysztof Włodarczyk w bazie filmpolski.pl
• Krzysztof Włodarczyk w bazie IMDb (ang.)